Dat Libelle gezin

Er zijn momenten dat ik het leven zwartgallig bekijk (meestal iets hormonaals) en momenten dat ik bijna uit elkaar klap van geluk.

We waren 15 jaren getrouwd.
Dat moest gevierd worden volgens Zoon en Dochter en volgens hen is het ultieme vieren van geluk: uit eten gaan.
Maar hé! dat doe je niet in een pannenkoekenschuur. Of in zo'n (vr)eet-maar-raak-voor-een-knaak-wok gebeuren.
Nee, dat doe je in een restaurant! Een heus restaurant met echte servetten en menu's die eruit zien als een boek en ober's die vragen wat u wilt drinken.

We reserveerden een tafel voor 4 in het restaurant.
Ik deelde mee dat we om 17.30 kwamen eten omdat we om 20.30 the Voice Kids moesten kijken, waarop de vrindelijke stem aan de telefoon vroeg in welk theater die voorstelling was.
Ik hinnikte van de lach. Dat is op televisie meneer. Oh.

We kregen een tafeltje op een fijne plek in een hoek van het restaurant. Zoon op de bank in het hoekje, mooi plekje met niet teveel prikkels alwaar hij deftig een glas water bestelde.
Dat hij verder patat met 2 frikadellen at in dat heuse restaurant met echte servetten, ach heerlijk toch?

Wat gedroegen die heikneuters van ons zich keurig! Zoon zat naast me verhalen te vertellen van school, terwijl hij zijn snowboots uitschopte alsof dat restaurant onze huiskamer was.
Dochter stak de nieuwe haarknipjes in heur haren en we toasten nog eens op die 15 jaren.
Ik genoot en keek tevreden naar mijn gezin.
De twee oudere mensen naast ons wierpen af en toe een blik naar die welopgevoede kinderen.

Het leek wel een Libelle gezin.

Tot Zoon luidkeels na een toiletbezoek verzuchtte: 'ik had zo'n pijn in mijn buik, maar nu is de dunne diarree eruit en heb ik geen buikpijn meer' en nog eens over zijn buik wreef.

Yup.
Zo'n gezin in zo'n restaurant.
Dat zijn wij.
We deden nog een toast. Op nog 15 van die rollercoaster jaren.

Typemachine

Het lettertype van de ouderwetse typemachine vind ik helemaal te gek en ik ben dan ook erg blij dat de typemachine van mijn vader nog altijd hier in de woonkamer staat te pronken.
Ik kan me ook herinneren dat hij met 2 vingers op dat ding zat te rammen, vaak brieven naar de krant, naar familieleden, naar de raad van de kerk, voor zijn werk....

(hij was nogal betrokken bij kerk, staat en maatschappij om maar zo te zeggen)

Hij tikte erop achter zijn bureau, een grote met een blad met houtprint en met 4 lade's aan beide zijden die enorm knerpten als je ze open deed.
Toen we het huis leeg ruimden, kwamen we tot mijn grote verrassing 3 linten tegen in een doos.

En kijk eens in wat een prachtig doosje zo'n lint zit:

De typemachine doet het nog prima.
Alleen lastig dat er geen simpele backspace en delete knop op zit!

Onder het genot van een goed glas wijn...

De beste ideeën ontstaan in rust.
Althans, 1 ontstond afgelopen zomer in Frankrijk. Ik had 2 Franse woonbladen gekocht om te zien of de stijl daar anders is dan in Nederland.
Al bladerende viel mijn oog op een kast met vakken.

Nadat we verhuisd waren, hadden we onze meubelstukken op een zo mooi mogelijke plek neergezet, maar over de woonkamer waren we niet tevreden.
Waar eerder een prachtig bruine buffetkast (gescoord in de kringloop!) prachtig stond in ons vorige huis, was het hier toch minder mooi.
Bovendien hadden we ook geen goede plek meer voor de televisie, dus maakten we een tijdelijke, provisorische oplossing.

Overigens: dat was er één met herinneringen. Mijn vader had vroeger een supermarkt en om levensmiddelen te verrijden, gebruikte hij een kar.
Die had hij altijd bewaard in de garage en ik was de gelukkige die de kar mee naar huis nam toen we het huis van mijn ouders leeg moesten halen.
Maar we waren niet tevreden over de opstelling van kast en kar.
Ziehier onder de situatie:

Dus afgelopen zomer....
ik legde aan Man het plan voor om zelf een kast te gaan ontwerpen en te maken.
Lucky me: hij was onmiddellijk enthousiast en zo sloegen we aan het schetsen met vakken en centimeters en gedachtes over hout.

En zo lag dat in ons achterhoofd wat te dromen en te broeden en begin december besloten we het concreet te maken.
Steigerhout, een lage kast, 4 meter breed en asymmetrische vakken.
Dat hout moet je niet bij de Gamma kopen werd ons verteld (daar is steigerhout erg duur!), maar bij een houthandel als deze:
www.stiho.nl
En zo sloeg Man aan het zagen en boorde meer dan 300 schroeven in de kast die langzamerhand onder zijn handen ontstond.
Met recht: een meesterwerk!

Nog een mooi voordeel: sinds kort ben ik bezig met de opleiding van interieurstyliste (via de NTI) en zo kon ik duidelijk het effect zien wat donkere en lichte meubelen doen met je kamer.
Het lijkt zoveel lichter in huis.

Dromen onder het genot van een goed glas wijn in Frankrijk....moeten we vaker doen!

Kerst

Mijn vader verzamelde weken van tevoren allerlei kerstrecepten en stond dagen lang in de keuken.
De tafel werd gedekt met de mooiste borden en schalen en veel kaarsen. Voor één keer gingen alle lampen uit in de huiskamer.
Nog een herinnering: mijn ouders nodigden altijd mensen uit die alleen waren en in onze ogen wat zielig.

Ik vond het niet leuk, kerst vieren moest met ons eigen gezin dacht ik.
Nu ik ouder ben, begrijp waarom mijn ouders dat deden.
Kerst schijnt gezellig te moeten zijn. Met familie en vrienden aan tafel, lekker eten en het fijn hebben.
Om met Brigitte Kaandorp te spreken: de Libelle kerst.

Feit is dat voor velen kerst niet gezellig is of leuk. En er zijn zoveel redenen te verzinnen waarom. Armoede, eenzaamheid, uiteengevallen gezinnen, ruzie's, geliefden die niet meer bij ons zijn......

Wat mooi dat mijn ouders dachten mensen die alleen waren en ze uitnodigden aan de tafel.
Mijn vader leeft niet meer en ik mis hem met kerst weer extra. Het was eigenlijk vaste prik dat we tweede kerstdag naar mijn ouders gingen, iedereen nam wat te eten mee en als klapper op de vuurpijl had paps zelf ook nog wat eten en vooral lekkere wijnen ingeslagen.

Morgen komt mijn het grootste deel van mijn familie in ons nieuwe huis kerst vieren.
Ik hef het glas op mijn paps......

ik denk aan jou
als je kerst zult vieren aan een tafel,
niet compleet
ik wens je warmte
twinkelend licht
liefde die je nooit vergeet

(Floortje Agema via Twitter)

Van den oude dame en de jonge blom.

Ik had mijn zinnen gezet op een salontafel, type retro.
Het model had ik allang bedacht en in de huiskamer een plek gegeven, ik moest alleen nog die salontafel zien te scoren.
5 kringloopwinkels liep ik af, maar alleen brocante, grenen en oubollige eiken types kwam ik tegen. Geen nood, dan bestaat Marktplaats nog altijd.
Jah! en daar kwam ik het perfecte model tegen. Klein probleem: de eigenaar vroeg de smakelijke prijs van €120. Dat ging me te ver.
Ik deed nog een tegenbod van €50 en de eigenaar deed er wel 10 hele euro's van de vraagprijs af. Dat was nog steeds teveel, zodat ik afscheid nam -met pijn in mijn hart- van de salontafel.

Verder zoeken dan maar. Een ander leuk model, maar dan met iets meer tierelantijnen voor de mooie prijs van €35. Ik deed een brutaal tegenbod van €17,50 en de eigenaar ging tot mijn verrassing meteen akkoord.
En dus toog ik op een regenachtige vrijdagmiddag naar IJsselmuiden.
Een vrindelijke mevrouw wachtte me op in een onttakeld huis en vertelde het verhaal.
Haar moeder was opgenomen in een verzorgingshuis en de spullen die niet mee konden, gingen naar de kringloopwinkel of naar iemand die er nog iets voor wilde geven.
Met een weids gebaar zei ze: 'dus als er tussen de spullen nog iets anders staat wat je leuk vind, neem het alsjeblieft mee...'.
Ik geneerde me. Ik kan toch niet zomaar tussen die spullen graaien bedacht ik me tot mijn oog op een prachtig retro wijnrek viel.
'Oh', zei ik en voor ik het wist drukte ze het ding in mijn handen.

En dus reed ik weer huiswaarts met salontafel en wijnrek, bepeinzend hoe de situatie van de mevrouw, me zo bekend was. Nog geen anderhalf jaar geleden stond ik immers met mijn eigen broers en zussen op te ruimen in het huis van mijn ouders.

Tja.
Daar stond de salontafel.
En dan?

Eerst maar eens die dikke laag fineer eraf. Lang leve de schuurmachine en het schuurpapier.
Na een uur goed schuren, stond ze daar in haar nakie. Zeg nou zelf: helemaal niet lelijk toch?

Maar oude dames moet je niet te lang op de tocht laten staan. Daar worden ze niet mooier op. Dus bracht ik een eerste laag aan. Hemd en onderbroek zeg maar......in keurig wit.

Als laatste en ook het spannendste: de kleur van de jurk.
Olijfgroen? Wit? Bruin?
Mooie kleuren, zeker. Maar zo veilig, zo behoudend. De oude dame zag er alweer een stuk jonger uit. Dat verdiende een opvallende kleur.
De Gamma had een spectrum aan kleuren waar je u tegen zegt. En al die kleuren hadden ook weer de mooiste namen.

Koffielikeur
Toverbal
Aladin
Doelmatig
Overvloed
Orgineel

(je vraagt af wat de bedenker van deze namen achter de kiezen had aan alcoholische dranken toen hij de kleuren een naam gaf....)

Ik was gek van de kleur Toverbal. Diep roze. Maar nee. Een oude dame een jurk aantrekken met de naam Toverbal zeg nou zelf: dat past toch niet?
Ik vond de mooiste kleur bij de salontafel en ging aan de slag. Na 2 keer ingespannen schilderen was het klaar.
En toen ze mocht schitteren in de huiskamer, zag ik opeens dat ze een jonge blom was geworden!
Een jonge blom met een jurk met de prachtige naam

Verbondenheid

Dank u wel, mevrouw ergens in een verzorgingshuis in IJsselmuiden.
Wij gaan genieten van deze jonge blom. Oud in een nieuwe jurk.

Vertraag je leven

Ik ben aan het lezen in een prachtig boekje:

De titel is zo mooi: koester je hart.
Volgens de Dikke van Dale betekent het

koes·te·ren (werkwoord; koesterde, heeft gekoesterd)
1 verwarmen: zich in het zonnetje koesteren
2 liefderijk verplegen
3 bij zichzelf in stand houden: hoop koesteren

1 van de tips is: vertraag je leven. Race niet nog net door het oranje verkeerslicht, maar stop gewoon eens. Ga niet multitasken (bellen en ondertussen de afwasmachine uitruimen), maar doe de dingen één voor één.

Ik weet niet hoe het met jou vergaat, maar ik heb nogal eens de neiging om hard door te gaan. Om te vinden dat ik het zo druk heb, maar ondertussen eigenlijk niet kan bedenken waarmee.
Wat is het goed om dan eens het leven onder de loep te nemen en te bedenken dat ik 's morgens niet rustig ga zitten met mijn brood, maar dat ik die eet en ondertussen de tassen van de kinderen inpak. Maar waarom zou ik niet even gaan zitten, kop koffie en de boterham rustig eten. Proeven wat ik eet.
Het leven gaat al zo snel, moet het dan echt als een sneltrein voorbij gaan?

Ik heb besloten dat ik mijn leven ga vertragen.
Gaan zitten en een mandarijnenkistje schilderen. Ondertussen die cd van George Michael weer eens draaien en de gedachten gewoon te laten stromen.
Vroeger te gaan eten 's avonds, zodat ik niet als een snerpende piep in de oren van de kinderen klink: 'eet nou door, je moet nog....'.
Op zondag eens wat minder de schermen aan, maar een spelletje spelen met de kinderen, koekjes bakken of een rondje door de buurt wandelen, door straten waar je nog nooit bent geweest. Ruik de buitenlucht.

Ach het klinkt zo simpel, maar soms voelt leven als een opgave.

Koesteren.
Eerst rusten en dan werken, niet andersom.

Vertellen?

'En weet je waar ik ook zo boos om ben? Ik heb het aan niemand verteld, ik vertel het alleen aan jou.
Toen mijn man dood ging, hebben ze me niets verteld! Ik weet niet eens of ze hem hebben begraven of gecremeerd, dus ik kan het niet eens opzoeken.
Ik begrijp er niets van, ik snap wel dat ze het me niet meteen verteld hebben, maar een dag later ofzo, dat had toch wel gekund?'

Stilte

'Weet je, we hebben samen afgesproken dat we ons zouden laten cremeren, zijn as heb ik hier staan. En als ik dood ga, dan wil ik ook gecremeerd worden en dan moeten ze onze as samen verstrooien.
We hebben toch geen kinderen, dus wie zorgt er dan voor ons graf?
Maar dat ze me niet verteld hebben dat hij dood was, ik weet niet eens of hij begraven of gecremeerd is...'

Ik slik.
Vraag voorzichtig: 'maar u zegt dat u het as van uw man hier hebt, dan is hij toch gecremeerd?'.

Ze kijkt me aan, maar mijn woorden dringen niet door.
Het geheugen is gebombardeerd, overal zitten gaten en die vult ze nu op met verzinsels, met nieuwe waarheden, om toch nog maar wat grip te hebben op de werkelijkheid.

Verontwaardigd gaat ze verder:

'en de directeur hier, die ken ik wel hoor! Binnenkort ga ik hem aanspreken waarom hij me niets verteld heeft. Dat is toch schandalig, waarom heeft hij me toen niet verteld dat mijn man dood was gegaan.
Kijk, misschien was ik er niet voor in de stemming ofzo, maar ze hadden het toch wel kunnen zeggen? Nu weet ik niet eens of hij begraven of gecremeerd is!'.

Ik weet dat dé waarheid, niet meer haar waarheid is.
Het enige wat helpt, is mee gaan in haar verhaal.
'Ik geef u groot gelijk hoor, spreek de directeur maar aan...'.

'Nou dat ga ik doen ook, het is een grote schande. Ik zal het zeggen, niet vandaag of morgen hoor, maar als ik het aan durf'.

Dit is het moment dat ik weer moet gaan. Als ik blijf luisteren, wordt haar verhaal ingewikkelder en grootser. Nu is het goed.
En ik laat haar achter, in haar verontwaardiging en onbegrip. Straks is ze het weer vergeten. Ik hoop het zo.
Zomaar een verhaal uit mijn werk. En ik ben maar een voorbijganger.
Dementie. De gemeenste vijand die er bestaat.

ik ben er wel
zie je?
maar wie ik was
is verdwenen
ik zoek mezelf
maar vind niet meer