Dat Libelle gezin

Er zijn momenten dat ik het leven zwartgallig bekijk (meestal iets hormonaals) en momenten dat ik bijna uit elkaar klap van geluk.

We waren 15 jaren getrouwd.
Dat moest gevierd worden volgens Zoon en Dochter en volgens hen is het ultieme vieren van geluk: uit eten gaan.
Maar hé! dat doe je niet in een pannenkoekenschuur. Of in zo'n (vr)eet-maar-raak-voor-een-knaak-wok gebeuren.
Nee, dat doe je in een restaurant! Een heus restaurant met echte servetten en menu's die eruit zien als een boek en ober's die vragen wat u wilt drinken.

We reserveerden een tafel voor 4 in het restaurant.
Ik deelde mee dat we om 17.30 kwamen eten omdat we om 20.30 the Voice Kids moesten kijken, waarop de vrindelijke stem aan de telefoon vroeg in welk theater die voorstelling was.
Ik hinnikte van de lach. Dat is op televisie meneer. Oh.

We kregen een tafeltje op een fijne plek in een hoek van het restaurant. Zoon op de bank in het hoekje, mooi plekje met niet teveel prikkels alwaar hij deftig een glas water bestelde.
Dat hij verder patat met 2 frikadellen at in dat heuse restaurant met echte servetten, ach heerlijk toch?

Wat gedroegen die heikneuters van ons zich keurig! Zoon zat naast me verhalen te vertellen van school, terwijl hij zijn snowboots uitschopte alsof dat restaurant onze huiskamer was.
Dochter stak de nieuwe haarknipjes in heur haren en we toasten nog eens op die 15 jaren.
Ik genoot en keek tevreden naar mijn gezin.
De twee oudere mensen naast ons wierpen af en toe een blik naar die welopgevoede kinderen.

Het leek wel een Libelle gezin.

Tot Zoon luidkeels na een toiletbezoek verzuchtte: 'ik had zo'n pijn in mijn buik, maar nu is de dunne diarree eruit en heb ik geen buikpijn meer' en nog eens over zijn buik wreef.

Yup.
Zo'n gezin in zo'n restaurant.
Dat zijn wij.
We deden nog een toast. Op nog 15 van die rollercoaster jaren.