Vertraag je leven

Ik ben aan het lezen in een prachtig boekje:

De titel is zo mooi: koester je hart.
Volgens de Dikke van Dale betekent het

koes·te·ren (werkwoord; koesterde, heeft gekoesterd)
1 verwarmen: zich in het zonnetje koesteren
2 liefderijk verplegen
3 bij zichzelf in stand houden: hoop koesteren

1 van de tips is: vertraag je leven. Race niet nog net door het oranje verkeerslicht, maar stop gewoon eens. Ga niet multitasken (bellen en ondertussen de afwasmachine uitruimen), maar doe de dingen één voor één.

Ik weet niet hoe het met jou vergaat, maar ik heb nogal eens de neiging om hard door te gaan. Om te vinden dat ik het zo druk heb, maar ondertussen eigenlijk niet kan bedenken waarmee.
Wat is het goed om dan eens het leven onder de loep te nemen en te bedenken dat ik 's morgens niet rustig ga zitten met mijn brood, maar dat ik die eet en ondertussen de tassen van de kinderen inpak. Maar waarom zou ik niet even gaan zitten, kop koffie en de boterham rustig eten. Proeven wat ik eet.
Het leven gaat al zo snel, moet het dan echt als een sneltrein voorbij gaan?

Ik heb besloten dat ik mijn leven ga vertragen.
Gaan zitten en een mandarijnenkistje schilderen. Ondertussen die cd van George Michael weer eens draaien en de gedachten gewoon te laten stromen.
Vroeger te gaan eten 's avonds, zodat ik niet als een snerpende piep in de oren van de kinderen klink: 'eet nou door, je moet nog....'.
Op zondag eens wat minder de schermen aan, maar een spelletje spelen met de kinderen, koekjes bakken of een rondje door de buurt wandelen, door straten waar je nog nooit bent geweest. Ruik de buitenlucht.

Ach het klinkt zo simpel, maar soms voelt leven als een opgave.

Koesteren.
Eerst rusten en dan werken, niet andersom.