Monstera In The Saddle

In de schuur stond nog een grote pot in de kleur wit. Ooit stond daar een plant in met de prachtige naam 'Paradijsvogelplant alias Strelitzia Nicolai', maar het liep niet zo paradijselijk af.

De plant was zo hard gegroeid, dat we de wortels eruit moesten hakken.

Je begrijpt: dat overleefde ie niet. Helaas.

Echter, er stonden er in onze woonkamer twee planten met de monsterlijke naam: 'Monstera Deliciosa' en het leek me een geweldig plan om deze planten samen in de grote pot te zetten.

Sinds we een nieuwe vloer met vloerverwarming hadden gekregen, kreeg ik het op mijn heupen en moest er een nieuwe kleur op de muur 'Singing Sand' en ook het dressoir kreeg een nieuwe kleur 'In The Saddle'. 

Tja. Shakespeare zei het al eens: 'what's in a name'. 

  

Enfin. De witte pot moest er ook aan geloven aangezien ik nog wat verf over had van het dressoir. 

Ik sopte de pot af, installeerde 'm op het aanrecht met mijn benodigdheden en samen waren we er klaar voor. 

  

Ik had er schik in, Histor verf is goede kwaliteit, lekker dik en zo kwaste ik de verf erop. 

Man kwam ook even kijken vol belangstelling, 'kijk kijk, dat ziet er goed uit', mompelde hij. 

Hij keek nog eens beter en sprak toen de woorden: 'maar schatje, je hebt allemaal druipers! Dat moet je echt even bijwerken met de kwast'. 

Dat was toch jammer. Hij werd zelfs een beetje streng: 'lieverd, je hebt het weer veel te dik gedaan, het moet ook allemaal snel bij jou, dit moet je laten drogen, opschuren met een fijn schuurpapiertje en dan nog een keer verven met een rolletje'. 

Hij had natuurlijk gelijk, in het kwadraat. Wat er in mijn hoofd zit, dat moet gebeuren. Liefst gisteren. 

Maar dat gaat natuurlijk niet. Ik slaakte een diepe zucht. 

2 dagen later begon ik opnieuw. In de zon, voorzichtig opschuren, pot schoonmaken en opnieuw met een kleine roller voorzichtig de verf erop. Dit keer was het resultaat fantastisch. 

Samen deden we de twee planten in de pot. 

Gelukkig werd het dit keer geen slachtpartij, maar wel moesten wat wortels en lelijke bladeren het onderspit delven. 

Natuurlijk kan ik er nu allerlei filosofische overpeinzingen op loslaten als: 'groeien doet pijn' of iets dergelijks, maar ach. Welnee. Ik geniet ervan. 

Van het proces en van het resultaat. Ha! 

Kapstok

 In de gang stond een kapstok. Meer een kast. De kast heeft Man 10 jaar geleden zelf ontworpen en in elkaar gezet met steigerhout. Maar omdat er vloerverwarming kwam met een nieuwe PVC vloer, moest de hele benedenverdieping leeg, inclusief de kapstokkast. 

En toen die kast weg was, bleek dat de hal daardoor een stuk ruimer en lichter oogde. 

Peinzend zei ik tegen man: 'wat nou als we die kast weg laten en we hangen er een simpele kapstok op.

En voor de schoenen een rek en de sjaals enzo, een mooie mand'.

Man had allang door wat er ondertussen in mijn hoofd ratelde: ha! op jacht naar een kapstok en schoenenrek en mand. Hij dacht ongetwijfeld ook aan de vele spullen die door mij aangeschaft werden en na verloop van tijd weer doorschoven naar de kringloop. 

Gedecideerd zei hij 'ik zaag gewoon die kast door, dan houden we de onderkant waar de sjaals enzo in kunnen en op de plank daaronder kunnen de schoenen weer. Anders wordt het een grote zooi'. 

Hij had natuurlijk gelijk. Dat zou ook jammer zijn van het hout, al ben ik er goed in om te verzinnen wat we daar weer mee kunnen. 

Ik stelde voor om naar een nieuwe woonwinkel aan de meubelboulevard te gaan en daar 'inspiratie op te doen'. 

Man had daar wel oren naar en zo schoof Dochter ook in de auto. 

In de nieuwe winkel aangekomen, was het de bocht om en daar hingen prachtige kapstokken van staal. Zwart, donkergroen, met schoenenrek, met prachtige bijpassende kledinghangers. 

Kwijlend liep ik rond. Man werd er ook enthousiast van en wees een donkergroene aan. Ik vond de zwarte weer mooier. Prijs: €179  Schoenenrek erbij €79. 

Slik. 

'Tja', begon Man te doceren, 'dat kunnen we nu niet mee nemen, daar zullen we echt even voor moeten sparen'. 

Dat schoot me in het verkeerde keelgat. 'Ik zegt toch ook niet dat ik het nu mee wil nemen', reageerde ik geïrriteerd. 'We kwamen hier toch alleen maar om even te kijken, voor inspiratie'. 

Man verblikte noch verbloosde. 'Ik weet niet wat er allemaal in jouw hoofd omgaat!'. 

Mijn irritatie werd nog groter en ik zag me genoodzaakt om me te verdedigen: 'Ik heb toch niet gezegd dat ik die kapstok NU mee wil nemen!'.

'Oké oké, rustig maar, ik zeg het alleen maar'.

Met stoom uit mijn oren liep ik verder. Natuurlijk had hij gelijk en natuurlijk wilde mijn dwangmatige hoofd nu meteen die kapstok voor elkaar hebben. 

Ik dwaalde de winkel verder in, Man en Dochter een beetje beduusd achter me aan. 

Zwijgzaam liepen we naar boven om daar nog een ronde te doen. Gedurende het rondje kwamen we weer bij elkaar en werd de ijzige stilte verbroken. 

'Sorry dat ik zo reageerde', zei ik een beetje beschaamd. 

Man grinnikte, ik zag het wel. Dochter reageerde alweer lief: 'geeft niks mam, we vinden wel wat'. 

Terwijl we weer naar beneden liepen, zag ik een bekende staan die net als wij op zoek was naar iets maar niet kon vinden. Ze vertelde dat ze maar eens bij de bouwmarkt ging kijken.

Er ging me een lampje op! 'Dat kunnen wij ook doen, daar hebben ze ook kapstokken', zei ik blij. 

Man scheurde naar de dichtstbijzijnde bouwmarkt en daar bij de afdeling kledinghangers, kapstokken en wandplanken, hing een mooie zwarte stalen kapstok met 9 punten voor de jassen. 

Alle drie waren we het er over eens: €19,95 is een zeer schappelijke prijs voor een kapstok. 

'Maar ik hang het pas op als de vloer er in ligt hoor', waarschuwde Man. 

Prima. Geen probleem. Dan schuur en schilder ik het gedeelte wat er weer onder komt te staan. 

Man zaagde, verzaagde en boorde wat schroeven. In etappes schilderde ik de planken. 

Samen hingen we de kapstok op. 

En iedere morgen als ik naar beneden loop, geniet ik nu van de lichte en ruime hal.