Mijn gedachten worden daardoor onsamenhangend en onoverzichtelijk.
Erg vervelend, want daardoor verlies ik verbanden uit het oog, wat belangrijk is en niet en dat eindigt soms bij Man op de bank in grote irritaties.
Gelukkig is hij nooit te beroerd om samen met me een stofdoek en ragebol te nemen en dan door die spinnenwebben heen te gaan.
Dat is fijn, want in mijn hoofd vliegen er minstens 10 verhalen en beelden per minuut langs en als dat zo onoverzichtelijk wordt, dan kost me dat bakken energie.
Misschien ben ik daardoor in mijn huis zo bezig met soppen, opruimen en weg gooien?
Het hoofd van Zoon ziet er heel anders uit.
Op de een of andere manier heeft zijn hoofd een manier gevonden om met zijn autisme om te gaan.
Er zitten mannetjes in zijn hoofd. Mannetjes met een blauwe stofjas aan, met een witte helm en een grote bouwvakkersbril op.
Als hij moet lachen, dan lachen alle mannetjes in zijn hoofd mee. Als hij moet huilen, dan zegt hij: 'en de mannetjes moesten huilen! huilen!´.
En als hij gaat eten, mogen de mannetjes pauze nemen in de kantine.
Vraag me niet hoe dit ontstaan is! Er is een tijd geweest dat ik me daar zorgen over maakte, maar blijkbaar is het voor hem een manier dat werkt.
Gisteravond zaten we aan tafel.
Op de tafel staat een oude Brabantia brooddoos waar we allerlei zooi in doen, stekkertjes voor de laptops, wachtwoorden voor Dochter van Moviestar Planet, koptelefoons, een dvd, een cd/rom van Windows.......
Zoon rommelt wat in de doos en vind een dvd van een dansoptreden van Dochter, juni 2013.
Plotseling begint hij een verhaal af te steken:
´ja en ik was er en Die Ene Jongen en zijn Vriend ook en we hadden zin in een snoepje, maar we hadden geen geld, maar Die Ene Jongen wel een muntje, dus die heeft hij in de snoepautomaat gestopt en toen hadden we een zakje snoep en zijn we naar de jongens wc gerend en hebben we de snoepjes verdeeld, maar....hij begint keihard te lachen
..toen ging het niet helemaal goed en viel het zakje snoepjes in de wc en toen kwam er een meneer binnen en die zei:hij schreeuwt het bijna
..WAT DOET DIT ZAKJE SNOEPJES NOU IN DE WC?´.Zoon valt bijna van zijn stoel van het lachen en wij kijken elkaar stomverbaasd aan.
Blijkbaar beleeft Zoon allerlei avonturen waar wij niets van weten.
´Waarom heb je me dat nog nooit verteld?´, vraag ik.
´Dat zat nog in het mapje Vertellen als ik 12 jaar ben´, straalt hij naar me.
Doe mij es zo´n brein!
