Missen.

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.

(Rutger Kopland - Uit: Het orgeltje van yesterday.


Man is een week weg.
Voordat hij weg ging, vroeg hij: 'wat ga je nou het meeste missen van me?'.
Ik dacht na. Is het zijn heerlijke omhelzing, is het feit dat hij de broodtrommeltjes van de kinderen die hij 's morgens vult, hoe vroeg hij ook naar zijn werk gaat.
Is het dan dat er altijd iemand naast me ligt, dat hij zo vaak kookt, zijn luisteren naar ons.....

Pas als hij weg is, realiseer ik me hoe onze levens met elkaar vervlochten zijn. Hoe verknocht we zijn aan elkaar en hoe de levens van ons vieren naadloos in elkaar passen.

Ik dacht nog wat langer na.
De vorige keer dat hij een week weg was, zat ik slecht in mijn vel. Al meteen de eerste avond overviel de paniek me. Toen zag ik hoeveel hij doet, maar vooral wat een steun en toeverlaat Man naast me is.
Het was goed om dat te zien en het nog eens te kunnen waarderen. Het uitspreken naar hem.
Iets wat we vaker zouden moeten doen naar elkaar, ook wij als mensen onderling.

Ik staarde uit het keukenraam en plotseling wist ik wat ik het meeste mis als hij weg is.
Het moment dat hij de hoek om fietst en onze ogen elkaar aanraken.
Dat gevoel: 'ah, daar is hij weer'. Net als ik op het schoolplein sta te wachten op de kinderen, ik zie hun zoekende ogen en dan lichten ze op als ze me aankijken: 'ja! daar is mama!'.
Want nu sta ik te koken en hoef ik niet regelmatig uit het raam te kijken.
Verlangend wachten tot hij daar weer is.

Dat is het. Het moment dat hij er weer is, dat mis ik het meeste.
Dat hij thuis is en ik daardoor ook.

De eekhoorn uit het verhaal van Toon Tellegen omschrijft dat gevoel zo prachtig: missen.

Op een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn.
‘Gezellig,’ zei de eekhoorn.
‘Maar daar kom ik niet voor,’ zei de mier.
‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’
‘Nou ja … een klein beetje dan.’
Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.
‘We moesten elkaar een tijdje niet zien,’ zei hij.
‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zo maar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.
‘Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,’ zei de mier.
‘Missen?’
‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’
‘Nee,’ zei de eekhoorn.
‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’
‘Wat voel je dan?’
‘Ja, daar gaat het nou om.’
‘Dan zullen we elkaar dus missen,’ zei de eekhoorn verdrietig.
‘Nee,’ zei de mier, ‘want we kunnen elkaar ook vergeten.’
‘Vergeten! Jou?!’ riep de eekhoorn .
‘Nou,’ zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’
De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.
‘ Ik zal jou nooit vergeten,’ zei hij zacht.
‘Nou ja,’ zei de mier. ‘ Dan moeten we nog maar afwachten. Dag!’

Toon Tellegen Uit: "Misschien wisten zij alles"

(Illustrator: Mance Post)

Hij is weer thuis.

Zo'n 4 weken geleden kregen we een mail met de mededeling dat Zoon welkom was op de logeerweek van Stichting Het Middelpunt.
Een paar maanden geleden hadden we gehoord dat de logeerweken van deze stichting zo geweldig zijn en redelijk impulsief had ik een mail gestuurd of Zoon op de lijst kon.
Hij kwam op de wachtlijst.

Toen kwam plotseling dus de mail dat hij op de lijst stond. We waren door het bericht enigszins overdonderd. Leek de logeerweek in de zomer een fijn idee, nu we zomaar voor de beslissing 'GO-NO GO?' stonden, kwamen er allerlei gevoelens los.

Zoon heeft dus autisme. Of zo je wilt: hij is autistisch.
Het maakt niet uit, hij is gewoon onze Zoon. Hij is me lief, net zoveel als Dochter.
Vanwege alle liefde, vond ik het moeilijk om uit de grond van mijn hart te zeggen: 'natuurlijk gaat hij mee!'.
Het magische woord: 'loslaten' kwam weer om de hoek.

Loslaten, daar ben ik zo slecht in. Er beginnen allerlei gedachtes rond te razen in mijn hoofd: 'begrijpen ze wel hoe hij in elkaar zit? hoe reageren andere kinderen op hem en vice versa? hij heeft zoveel routines en kronkels, kan ik hem wel zomaar naar een midweek weg sturen waar hij ongeveer 4 mensen kent?'.
En dan verbeeld ik me dat Man en ondergetekende de enigen zijn die zijn gebruiksaanwijzing kennen.

We hebben ja gezegd. Het hielp om met anderen van gedachten te wisselen, om nog eens goed naar Zoon en zijn 11 jaren te kijken, om zijn enthousiasme te zien.

Ik bracht hem weg die maandagmiddag. Hij werd goed opgevangen en na een dikke kus en knuffel namen we afscheid.
Ik zat nog niet in de auto of daar kwamen de tranen.

Het helpt dan niet om rationeel na te denken: 'hij gaat het vast leuk hebben, ze zorgen wel goed voor hem, het is ook voor ons drieën fijn om rustig de herfstvakantie door te komen'.
Nee, dan komt het gevoel langs wat zegt: 'hij hoort bij mij! ik moet voor hem zorgen, het is mijn kind! Ik ben bang dat er iets met hem gebeurt en dan ben ik er niet! Ik ben bang dat hij zich eenzaam voelt, dat ze hem pesten, dat hij 's nachts in bed moet huilen!.

Ik besloot om de tranen te laten komen en snotterde tegen Dochter: 'ik moet even huilen hoor, ik mis hem nu al'.
Ze werd er stil van.
Toen kwamen haar magische woorden: 'maar mama! hij gaat het echt heel leuk hebben daar! Hij heeft de DS bij zich, hij gaat zwemmen en patat eten.....EN HIJ HEEFT NIEUWE REGENLAARZEN!'.

Dwars door mijn tranen moest ik alweer lachen.
De logica van een 8jarige.

Hij had een fijne week. Wij ook.
Loslaten. Ik moet het nog steeds leren.
Door schade en schande heen.
Maar het levert ook zoveel op. Vertrouwen. In veel opzichten.

Over talent gesproken.

't Is zo'n bijbels gegeven: we krijgen allen talenten in dit leven en daar mag je of moet je wat mee doen.
Soms heb ik het gevoel dat ik dat talent met een lampje moet zoeken en zie ik het uiteraard bij een ander veel beter.
Gelukkig leven we met elkaar op deze wereld!

Man heeft het geweldige talent 'laat maar gaan, wie zien wel wat ervan komt' talent gekregen. Het kan ook zijn dat het er niet was en met de jaren is gegroeid.

Onlangs kreeg ik weer zicht op dat talent van hem.
Dochter vierde haar verjaardag, samen met 5 andere dames in de dop van 7 en 8 jaren jong.
Ik had tot in de puntjes het feestje gepland in mijn hoofd, ware het niet dat ik de dag ervoor en de dag zelf moest werken en dus ietwat de organisatie aan Man overliet.
Natuurlijk instrueerde ik hem en hij hoorde geduldig aan en knikte erbij.
Jah zakjes met opdruk vullen om mee naar huis te nemen (ik zag in zijn hoofd de gedachte: allerlei zooi in een zakkie) en de rest ging wat langs hem heen.

Uit mijn werk viel ik rechtstreeks in het festijn. Man ging pannenkoeken bakken en ik keek toe hoe die in hoog tempo verorberd werden. Hij floot en bakte en floot nog een deuntje.
Ik hielp stroop, suiker en kale pannenkoeken oprollen en voor de een in stukjes snijden en de ander behoeden voor stroop in het haar.
Man en ik zijn volledig op elkaar ingespeeld, ziet u wel.

Het festijn werd voortgezet op de zolder waar de verkleedkleren in driftig tempo werden uitgewisseld, zodat de feestgangsters in de meest gedurfde creaties naar beneden stampten. Op hoge hakken uiteraard.

Ondertussen moest ik Zoon uit school halen. Nog snel riep ik naar Man dat hij wel drinken kon inschenken met ene zoetigheid erbij.
Bij thuiskomst zag ik daar onmiddellijk dat ene talent wat Man bezit en ik ontbeer.
De dames zaten aan tafel met voor zich elks een bordje met een cakeje erop.
In het midden van de tafel stond een pak hagelslag en een bus spuitslagroom.
De inhoud van deze twee ingrediënten lag torenhoog om/op/naast/onder de tafel.
Gillend maakten ze torens van slagroom waarbij kwistig de hagelslag erop werd gedeponeerd. En dan de monden wagenwijd open, gillend dat het er niet in paste.

Had ik u al gemeld dat ik verbijsterd in de deuropening stond? Bij dezen.
Maar het grootste wonder zat op de bank. Man, de rust zelve.
Hij zat daar met de krant en een kop koffie.
Ik keek hem aan en zei: 'OOOOH!!'.

'Wil je ook een kop koffie?', vroeg hij vriendelijk.
Ik keek terug naar de tafel en het zooitje ongeregeld en weer terug naar Man met zijn krant en koffie.
In mijn hoofd rende ik al met de stofzuiger in de ene hand en een doekje in de andere hand rond de tafel en ik moest wederom erkennen: ieder z'n talent!

Count your blessings

Herken je dat? Nu eenmaal de scholen en het nieuwe seizoen qua activiteiten is begonnen, kan het leven in alle hectiek en drukte je overvallen.
Ik denk terug aan de tijd in Frankrijk waarin de tijd geen rol meer speelde. We aten, dronken en sliepen wanneer het voelde dat het moment daar was.
Bij terugkomst weer aan de slag gaan met de gedachte: die rust houden we vast. En dat het dan toch niet lukt.

Afgelopen week merkte ik dat ik tegen een grens aan ging. Moe en tijdens een incident op mijn werk moest ik zomaar bijna huilen.
En dan is het alweer bijna te laat. Ik verzoop bijna. Niet leven, maar richting stand overleven.
Dat is niet goed.

Er is dan maar 1 remedie: de agenda leeg maken en alleen het hoognodige wat niet afgezegd kan worden, laten doorgaan. Een goed gesprek aangaan met iemand die begrijpt waar de heikele punten liggen.

Tijdens het surfen op internet kwam ik op een website 'Count your blessings'.
Ik ging dingen bedenken waar ik dankbaar voor ben en dat waren er nogal wat!

Om te beginnen het feit dat Zoon voor zijn topografietoets een 9 1/2 haalde. De toets waar ik me zo druk om had gemaakt en tot grote boosheid van hem, ik steeds weer over begon.

De kast die Man gemaakt heeft onder de trap, zodat we hoera! de stofzuiger, zakken chips en broodbakmachine niet meer zien.

De koof bij de keuken die ik olijfgroen schilderde.

Uitslapen op zaterdagmorgen.

Samen vloerbedekking uitzoeken voor op de trap, de winkel inlopen met donkerbruin in ons achterhoofd en dan elkaar aankijken en binnen 5 minuten beslissen dat het pistachegroen wordt. Zomaar. Alsof het om een pak suiker gaat.

Het zonnetje op de boom in de tuin met zijn prachtige herfstkleuren.

Met vriendinnen op zondagavond Boer zoekt vrouw kijken.

Samen plannen maken voor een zelf ontworpen boekenkast met olijfgroen geschilderde muur.

Op donderdagavond door de stad lopen met het warme handje van Dochter in die van mij.

Zo lang ik alle zegeningen blijf tellen, is er een goed evenwicht met alle zaken die onze energie en aandacht vragen.

Schoonmoeder en huisvredebreuk

Het was op een zaterdagmorgen.
Schoonvader en Schoonmoeder zouden op bezoek komen om alsnog de verjaardag te vieren van Zoon.
De deurbel ging en Man deed open, stemmen in de hal die elkaar begroeten en plots klonk daar een luid: 'NEEEEE'.
Nieuwsgierig haastte ik me naar de hal. Daar stond schoonmoeder met grote ogen naar onze wc deur te kijken.
'Wat is hier nou gebeurd', riep ze verschrikt uit.

Man gaf antwoord, ging een ingewikkeld verhaal uitleggen van een deur die al klemde en een keukenmonteur die de deur te hard dicht deed nadat hij gebruik gemaakt had van het toilet. Dat daarna de deur niet meer open kon en dat Man dus de kruk eruit had gezaagd, maar het laatste stuk niet wilde en hij vervolgens de deur had ingetrapt.

'Dus er is hier geen sprake van huisvredebreuk hoor', voegde ik eraan toe, 'hij slaat me niet in elkaar ofzo'.
De ogen van schoonmoeder waren nu zo groot als ontbijtbordjes. Enigszins wantrouwend keek ze Man aan en daarna weer naar mij.
Gelukkig ging Schoonvader lachen en was ze weer gerust gesteld.

Eenmaal aangekomen in de huiskamer ging ze daar een rondje doen, om te zien wat er inmiddels veranderd was sinds de vorige keer.
Lees: wat Man allemaal geklust zou hebben. Vrouwen klussen natuurlijk niet.
Stel je voor.

Ze ontdekte een koof bij de keuken waar de vorige keer allerlei enge leidingen te zien waren.
'Mooi hoor en wanneer gaan jullie het schilderen?'.
'Oh, dat laten we zo'.
Ze zweeg. Sloophout is niet aan haar besteed.

Uit mijn ooghoek zag ik dat Man lekker veilig in de keuken koffie aan het zetten was. Schoonvader zat al op de bank.

Daarna draaide zich om. 'Wat staat daar nou voor karretje?'.
'Dat is een kar Ma, die vroeger gebruikt werd in de winkel van mijn Vader. En nu hebben we besloten dat het een tv kast is. Dat is hip tegenwoordig. Industrieel noem je dat'.
Ze zweeg wederom. Bekeek nog eens die gekke kar op 4 wielen met veel roest.

Toen kwam het klapstuk. Ze zag het gat bij de schuifdeur naar de tuin.
Ze was nu echt ontzet. 'Hoe komt dit nu?'.
Tja. We hadden een prachtige vloer uitgezocht, maar de vloer was te dik. Toen kon 2 dagen voor het verhuizen de schuifdeur niet meer dicht. 'Zaag maar af', zeiden we tegen de vloerenboer, we verzinnen er wel wat op'.'
Schoonmoeder zweeg wederom en schudde haar hoofd.

Gelukkig dook op dat moment plotseling Man op.
'Kijk eens, een lekker kopje koffie'. Dankbaar nam ze de koffie in ontvangst.
'Lekker hoor jongen'.

Koffie. Kijk, daar kon ze tenminste iets mee.

A walk down memory lane Amersfoort

Het was na een concert van Margriet Eshuijs waar ik met mijn 2 broers heen was geweest.
We zaten daarna in een kroegje met de naam Lobbes nog wat te drinken, tot mijn broer plotseling op het raam van de kroeg bonsde.
'He, die goser ken ik'. De deur ging open en een mannelijk figuur met een klein zwart brilletje op kwam binnen. Broer maakte een praatje en de Man stelde zich voor.
'Hmm', dacht ik en observeerde de Man nog eens.
Na een korte wisseling van woorden vertrok hij weer.

Een paar weken daarna kwam ik hem weer tegen. Ik dacht nog eens: 'hmmmm'.
Interessante Man. Hij had okergele halfhoge schoenen met helaas blauwe sportsokken.
Maar dat was een detail nietwaar, aan kleren kun je nog een hoop doen dacht ik. Toen nog wel ja.

De Man bleek een bedaarde man te zijn. Dat hij net een relatie van zo'n 4 jaar achter de rug had, dat wist ik niet. De andere vrijgezelle vrouwen om mij heen die zich in dezelfde vriendenkring bewogen, wisten dat wel. Zij hadden besloten om hem nog even met rust te laten.
Tja.
Die vriendenkring was overigens beregezellig, want het nachtleven bekeken we zeer regelmatig en de Man bekeek mij dan met zijn Blik. Zo'n speciale blik.

Groot was de deceptie van de vrijgezelle vrouwen, toen we zo'n 2 maanden later 'iets' met elkaar kregen.
Er bleken meerdere vrouwen grote interesse in Man te hebben. Haha, niet dat hij dat door had.
Nee zeg.
Maar enfin, Man en ondergetekende kregen een stevige relatie die uitmonde in een huwelijk en een Zoon en een Dochter.

Bovenstaande kwam weer kersvers in ons geheugen, toen we afgelopen vrijdag naar een gezellig Feest togen.
Al bij het binnenrijden van Amersfoort zagen we de flat waar Zoon geboren is.
'Ach jah', zeiden we vertederd.
We reden de ring af, linksaf was de straat waar ik woonde, iets later zat de huisarts, nog iets later een werkplek van Man en zo ging het door tot we 's nachts in de binnenstad belandden.

'Aaaach', riepen we om de haverklap. Daar woonde Man boven een knotsgekke kapper, daar was de tent waar Man altijd zat te spijbelen (de Karsenboom), daar zaten we na bijbelstudie altijd (het Nonnetje), daar zit nog steeds de Griek waar we vaak aten en....aach toen belanden we in onze stamkroeg. Hij was er nog steeds. Zelfs het hoekje waar we altijd zaten was er nog.

En na enkele glazen cola voor mij en wijn voor de anderen, kwam de stemming er goed in.
Ik dansde met 2 andere Vrouwen ouderwets door de kroeg op den wijze van It's raining yeeh van Gloria Gaynor.
Ik zag Man kijken met dezelfde geamuseerde, vertederde en hoofdschuddende blik als toen.

Alleen dit keer maakte hij een filmpje met zijn mobiel die ik de volgende dag bekeek en het uitgilde van schrik.
'Tja', zei hij droog, 'zo ben jij nou'.
Wat een deceptie!

Kronkel (+)

Onlangs berichtte ik u over een kronkel in mijn hoofd.
Die van de supermarkt en de oploskoffie (http://langevrouw.blogspot.nl/2012/08/kronkel.html)

Het is tijd om er nog 1 met u te delen, zo'n kronkel die ik al vanaf jongsaf aan heb.
Ik ben gek op nieuwe kleren. Ik ben vrouw moet u weten, dus dat is geen verrassing.
Maar soms zit er een aankoop bij waar ik echt heel blij van kan worden.
Die nieuwe groene trui, die al weken in de kast hing omdat het te warm was en nu eindelijk aan kan.
't Is zo'n trui met plooitjes aan de zijkant die de vrouwelijke vormen -het teveel ervan- zo mooi verdoezelen.
Een paar korte grijze laarzen, zonder rits. Ze hebben een harde zool, dus ze klakken zo lekker.
En dan lekker een paar rondjes door de kamer heen en weer draaien, want de zolen zijn ook nog glad.

Er gebeurt iets van binnen als ik zo'n speciale aankoop rond mijn lijf drapeer.
Zo'n gevoel wat ik ook had toen ik nog jong was en de woorden van mijn moeder 'ik vind dat je echt een nieuwe jas/trui/schoenen nodig hebt'.
Opwinding. Ah! Het zoeken naar het juiste kledingstuk, afrekenen bij de kassa, het liefste met een grote gevulde tas over straat lopen en thuis, thuis aantrekken.
Het voelde alsof ik altijd hierop had gewacht: dit zijn de ultieme schoenen, die trui en daar had ik nog precies een shawl bij met mooie kleuren.

Dat gevoel laat me rechtop lopen. Schouders naar achteren. Buik inhouden.
Nog een keer voor de spiegel draaien. Nog een keer keuren, nadenken.
Weer de conclusie: wow, hier ben ik echt blij mee.

Die schoenen, daar is nog iets meer mee. Zo weet ik nog dat ik vroeger minstens 100 keer per dag naar beneden keek naar die nieuwe schoenen.
Eerlijk? Dat doe ik nog steeds.....

Man kent het inmiddels. Die ziet me heen en weer paraderen door de kamer, rondje spiegel, nog eens wat heen en weer klakken. Die weet dat ik nog zeker 20 keer ga zeggen:' oehoe, wat een mooie schoenen'.

Ach. Laat mij nog eens een kronkel hebben.
Zolang we niet failliet gaan, mag het. En kan hij lekker plagen: 'ben je blij met je nieuwe schoentjes?'.
Oehoe. Zo blij als een kind.