Een paar maanden geleden hadden we gehoord dat de logeerweken van deze stichting zo geweldig zijn en redelijk impulsief had ik een mail gestuurd of Zoon op de lijst kon.
Hij kwam op de wachtlijst.
Toen kwam plotseling dus de mail dat hij op de lijst stond. We waren door het bericht enigszins overdonderd. Leek de logeerweek in de zomer een fijn idee, nu we zomaar voor de beslissing 'GO-NO GO?' stonden, kwamen er allerlei gevoelens los.
Zoon heeft dus autisme. Of zo je wilt: hij is autistisch.
Het maakt niet uit, hij is gewoon onze Zoon. Hij is me lief, net zoveel als Dochter.
Vanwege alle liefde, vond ik het moeilijk om uit de grond van mijn hart te zeggen: 'natuurlijk gaat hij mee!'.
Het magische woord: 'loslaten' kwam weer om de hoek.
Loslaten, daar ben ik zo slecht in. Er beginnen allerlei gedachtes rond te razen in mijn hoofd: 'begrijpen ze wel hoe hij in elkaar zit? hoe reageren andere kinderen op hem en vice versa? hij heeft zoveel routines en kronkels, kan ik hem wel zomaar naar een midweek weg sturen waar hij ongeveer 4 mensen kent?'.
En dan verbeeld ik me dat Man en ondergetekende de enigen zijn die zijn gebruiksaanwijzing kennen.
We hebben ja gezegd. Het hielp om met anderen van gedachten te wisselen, om nog eens goed naar Zoon en zijn 11 jaren te kijken, om zijn enthousiasme te zien.
Ik bracht hem weg die maandagmiddag. Hij werd goed opgevangen en na een dikke kus en knuffel namen we afscheid.
Ik zat nog niet in de auto of daar kwamen de tranen.
Het helpt dan niet om rationeel na te denken: 'hij gaat het vast leuk hebben, ze zorgen wel goed voor hem, het is ook voor ons drieën fijn om rustig de herfstvakantie door te komen'.
Nee, dan komt het gevoel langs wat zegt: 'hij hoort bij mij! ik moet voor hem zorgen, het is mijn kind! Ik ben bang dat er iets met hem gebeurt en dan ben ik er niet! Ik ben bang dat hij zich eenzaam voelt, dat ze hem pesten, dat hij 's nachts in bed moet huilen!.
Ik besloot om de tranen te laten komen en snotterde tegen Dochter: 'ik moet even huilen hoor, ik mis hem nu al'.
Ze werd er stil van.
Toen kwamen haar magische woorden: 'maar mama! hij gaat het echt heel leuk hebben daar! Hij heeft de DS bij zich, hij gaat zwemmen en patat eten.....EN HIJ HEEFT NIEUWE REGENLAARZEN!'.
Dwars door mijn tranen moest ik alweer lachen.
De logica van een 8jarige.
Hij had een fijne week. Wij ook.
Loslaten. Ik moet het nog steeds leren.
Door schade en schande heen.
Maar het levert ook zoveel op. Vertrouwen. In veel opzichten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten