A walk down memory lane Amersfoort

Het was na een concert van Margriet Eshuijs waar ik met mijn 2 broers heen was geweest.
We zaten daarna in een kroegje met de naam Lobbes nog wat te drinken, tot mijn broer plotseling op het raam van de kroeg bonsde.
'He, die goser ken ik'. De deur ging open en een mannelijk figuur met een klein zwart brilletje op kwam binnen. Broer maakte een praatje en de Man stelde zich voor.
'Hmm', dacht ik en observeerde de Man nog eens.
Na een korte wisseling van woorden vertrok hij weer.

Een paar weken daarna kwam ik hem weer tegen. Ik dacht nog eens: 'hmmmm'.
Interessante Man. Hij had okergele halfhoge schoenen met helaas blauwe sportsokken.
Maar dat was een detail nietwaar, aan kleren kun je nog een hoop doen dacht ik. Toen nog wel ja.

De Man bleek een bedaarde man te zijn. Dat hij net een relatie van zo'n 4 jaar achter de rug had, dat wist ik niet. De andere vrijgezelle vrouwen om mij heen die zich in dezelfde vriendenkring bewogen, wisten dat wel. Zij hadden besloten om hem nog even met rust te laten.
Tja.
Die vriendenkring was overigens beregezellig, want het nachtleven bekeken we zeer regelmatig en de Man bekeek mij dan met zijn Blik. Zo'n speciale blik.

Groot was de deceptie van de vrijgezelle vrouwen, toen we zo'n 2 maanden later 'iets' met elkaar kregen.
Er bleken meerdere vrouwen grote interesse in Man te hebben. Haha, niet dat hij dat door had.
Nee zeg.
Maar enfin, Man en ondergetekende kregen een stevige relatie die uitmonde in een huwelijk en een Zoon en een Dochter.

Bovenstaande kwam weer kersvers in ons geheugen, toen we afgelopen vrijdag naar een gezellig Feest togen.
Al bij het binnenrijden van Amersfoort zagen we de flat waar Zoon geboren is.
'Ach jah', zeiden we vertederd.
We reden de ring af, linksaf was de straat waar ik woonde, iets later zat de huisarts, nog iets later een werkplek van Man en zo ging het door tot we 's nachts in de binnenstad belandden.

'Aaaach', riepen we om de haverklap. Daar woonde Man boven een knotsgekke kapper, daar was de tent waar Man altijd zat te spijbelen (de Karsenboom), daar zaten we na bijbelstudie altijd (het Nonnetje), daar zit nog steeds de Griek waar we vaak aten en....aach toen belanden we in onze stamkroeg. Hij was er nog steeds. Zelfs het hoekje waar we altijd zaten was er nog.

En na enkele glazen cola voor mij en wijn voor de anderen, kwam de stemming er goed in.
Ik dansde met 2 andere Vrouwen ouderwets door de kroeg op den wijze van It's raining yeeh van Gloria Gaynor.
Ik zag Man kijken met dezelfde geamuseerde, vertederde en hoofdschuddende blik als toen.

Alleen dit keer maakte hij een filmpje met zijn mobiel die ik de volgende dag bekeek en het uitgilde van schrik.
'Tja', zei hij droog, 'zo ben jij nou'.
Wat een deceptie!