Ik denk terug aan de tijd in Frankrijk waarin de tijd geen rol meer speelde. We aten, dronken en sliepen wanneer het voelde dat het moment daar was.
Bij terugkomst weer aan de slag gaan met de gedachte: die rust houden we vast. En dat het dan toch niet lukt.
Afgelopen week merkte ik dat ik tegen een grens aan ging. Moe en tijdens een incident op mijn werk moest ik zomaar bijna huilen.
En dan is het alweer bijna te laat. Ik verzoop bijna. Niet leven, maar richting stand overleven.
Dat is niet goed.
Er is dan maar 1 remedie: de agenda leeg maken en alleen het hoognodige wat niet afgezegd kan worden, laten doorgaan. Een goed gesprek aangaan met iemand die begrijpt waar de heikele punten liggen.
Tijdens het surfen op internet kwam ik op een website 'Count your blessings'.
Ik ging dingen bedenken waar ik dankbaar voor ben en dat waren er nogal wat!
Om te beginnen het feit dat Zoon voor zijn topografietoets een 9 1/2 haalde. De toets waar ik me zo druk om had gemaakt en tot grote boosheid van hem, ik steeds weer over begon.
De kast die Man gemaakt heeft onder de trap, zodat we hoera! de stofzuiger, zakken chips en broodbakmachine niet meer zien.
De koof bij de keuken die ik olijfgroen schilderde.
Uitslapen op zaterdagmorgen.
Samen vloerbedekking uitzoeken voor op de trap, de winkel inlopen met donkerbruin in ons achterhoofd en dan elkaar aankijken en binnen 5 minuten beslissen dat het pistachegroen wordt. Zomaar. Alsof het om een pak suiker gaat.
Het zonnetje op de boom in de tuin met zijn prachtige herfstkleuren.
Met vriendinnen op zondagavond Boer zoekt vrouw kijken.
Samen plannen maken voor een zelf ontworpen boekenkast met olijfgroen geschilderde muur.
Op donderdagavond door de stad lopen met het warme handje van Dochter in die van mij.
Zo lang ik alle zegeningen blijf tellen, is er een goed evenwicht met alle zaken die onze energie en aandacht vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten