Over talent gesproken.

't Is zo'n bijbels gegeven: we krijgen allen talenten in dit leven en daar mag je of moet je wat mee doen.
Soms heb ik het gevoel dat ik dat talent met een lampje moet zoeken en zie ik het uiteraard bij een ander veel beter.
Gelukkig leven we met elkaar op deze wereld!

Man heeft het geweldige talent 'laat maar gaan, wie zien wel wat ervan komt' talent gekregen. Het kan ook zijn dat het er niet was en met de jaren is gegroeid.

Onlangs kreeg ik weer zicht op dat talent van hem.
Dochter vierde haar verjaardag, samen met 5 andere dames in de dop van 7 en 8 jaren jong.
Ik had tot in de puntjes het feestje gepland in mijn hoofd, ware het niet dat ik de dag ervoor en de dag zelf moest werken en dus ietwat de organisatie aan Man overliet.
Natuurlijk instrueerde ik hem en hij hoorde geduldig aan en knikte erbij.
Jah zakjes met opdruk vullen om mee naar huis te nemen (ik zag in zijn hoofd de gedachte: allerlei zooi in een zakkie) en de rest ging wat langs hem heen.

Uit mijn werk viel ik rechtstreeks in het festijn. Man ging pannenkoeken bakken en ik keek toe hoe die in hoog tempo verorberd werden. Hij floot en bakte en floot nog een deuntje.
Ik hielp stroop, suiker en kale pannenkoeken oprollen en voor de een in stukjes snijden en de ander behoeden voor stroop in het haar.
Man en ik zijn volledig op elkaar ingespeeld, ziet u wel.

Het festijn werd voortgezet op de zolder waar de verkleedkleren in driftig tempo werden uitgewisseld, zodat de feestgangsters in de meest gedurfde creaties naar beneden stampten. Op hoge hakken uiteraard.

Ondertussen moest ik Zoon uit school halen. Nog snel riep ik naar Man dat hij wel drinken kon inschenken met ene zoetigheid erbij.
Bij thuiskomst zag ik daar onmiddellijk dat ene talent wat Man bezit en ik ontbeer.
De dames zaten aan tafel met voor zich elks een bordje met een cakeje erop.
In het midden van de tafel stond een pak hagelslag en een bus spuitslagroom.
De inhoud van deze twee ingrediënten lag torenhoog om/op/naast/onder de tafel.
Gillend maakten ze torens van slagroom waarbij kwistig de hagelslag erop werd gedeponeerd. En dan de monden wagenwijd open, gillend dat het er niet in paste.

Had ik u al gemeld dat ik verbijsterd in de deuropening stond? Bij dezen.
Maar het grootste wonder zat op de bank. Man, de rust zelve.
Hij zat daar met de krant en een kop koffie.
Ik keek hem aan en zei: 'OOOOH!!'.

'Wil je ook een kop koffie?', vroeg hij vriendelijk.
Ik keek terug naar de tafel en het zooitje ongeregeld en weer terug naar Man met zijn krant en koffie.
In mijn hoofd rende ik al met de stofzuiger in de ene hand en een doekje in de andere hand rond de tafel en ik moest wederom erkennen: ieder z'n talent!

Count your blessings

Herken je dat? Nu eenmaal de scholen en het nieuwe seizoen qua activiteiten is begonnen, kan het leven in alle hectiek en drukte je overvallen.
Ik denk terug aan de tijd in Frankrijk waarin de tijd geen rol meer speelde. We aten, dronken en sliepen wanneer het voelde dat het moment daar was.
Bij terugkomst weer aan de slag gaan met de gedachte: die rust houden we vast. En dat het dan toch niet lukt.

Afgelopen week merkte ik dat ik tegen een grens aan ging. Moe en tijdens een incident op mijn werk moest ik zomaar bijna huilen.
En dan is het alweer bijna te laat. Ik verzoop bijna. Niet leven, maar richting stand overleven.
Dat is niet goed.

Er is dan maar 1 remedie: de agenda leeg maken en alleen het hoognodige wat niet afgezegd kan worden, laten doorgaan. Een goed gesprek aangaan met iemand die begrijpt waar de heikele punten liggen.

Tijdens het surfen op internet kwam ik op een website 'Count your blessings'.
Ik ging dingen bedenken waar ik dankbaar voor ben en dat waren er nogal wat!

Om te beginnen het feit dat Zoon voor zijn topografietoets een 9 1/2 haalde. De toets waar ik me zo druk om had gemaakt en tot grote boosheid van hem, ik steeds weer over begon.

De kast die Man gemaakt heeft onder de trap, zodat we hoera! de stofzuiger, zakken chips en broodbakmachine niet meer zien.

De koof bij de keuken die ik olijfgroen schilderde.

Uitslapen op zaterdagmorgen.

Samen vloerbedekking uitzoeken voor op de trap, de winkel inlopen met donkerbruin in ons achterhoofd en dan elkaar aankijken en binnen 5 minuten beslissen dat het pistachegroen wordt. Zomaar. Alsof het om een pak suiker gaat.

Het zonnetje op de boom in de tuin met zijn prachtige herfstkleuren.

Met vriendinnen op zondagavond Boer zoekt vrouw kijken.

Samen plannen maken voor een zelf ontworpen boekenkast met olijfgroen geschilderde muur.

Op donderdagavond door de stad lopen met het warme handje van Dochter in die van mij.

Zo lang ik alle zegeningen blijf tellen, is er een goed evenwicht met alle zaken die onze energie en aandacht vragen.

Schoonmoeder en huisvredebreuk

Het was op een zaterdagmorgen.
Schoonvader en Schoonmoeder zouden op bezoek komen om alsnog de verjaardag te vieren van Zoon.
De deurbel ging en Man deed open, stemmen in de hal die elkaar begroeten en plots klonk daar een luid: 'NEEEEE'.
Nieuwsgierig haastte ik me naar de hal. Daar stond schoonmoeder met grote ogen naar onze wc deur te kijken.
'Wat is hier nou gebeurd', riep ze verschrikt uit.

Man gaf antwoord, ging een ingewikkeld verhaal uitleggen van een deur die al klemde en een keukenmonteur die de deur te hard dicht deed nadat hij gebruik gemaakt had van het toilet. Dat daarna de deur niet meer open kon en dat Man dus de kruk eruit had gezaagd, maar het laatste stuk niet wilde en hij vervolgens de deur had ingetrapt.

'Dus er is hier geen sprake van huisvredebreuk hoor', voegde ik eraan toe, 'hij slaat me niet in elkaar ofzo'.
De ogen van schoonmoeder waren nu zo groot als ontbijtbordjes. Enigszins wantrouwend keek ze Man aan en daarna weer naar mij.
Gelukkig ging Schoonvader lachen en was ze weer gerust gesteld.

Eenmaal aangekomen in de huiskamer ging ze daar een rondje doen, om te zien wat er inmiddels veranderd was sinds de vorige keer.
Lees: wat Man allemaal geklust zou hebben. Vrouwen klussen natuurlijk niet.
Stel je voor.

Ze ontdekte een koof bij de keuken waar de vorige keer allerlei enge leidingen te zien waren.
'Mooi hoor en wanneer gaan jullie het schilderen?'.
'Oh, dat laten we zo'.
Ze zweeg. Sloophout is niet aan haar besteed.

Uit mijn ooghoek zag ik dat Man lekker veilig in de keuken koffie aan het zetten was. Schoonvader zat al op de bank.

Daarna draaide zich om. 'Wat staat daar nou voor karretje?'.
'Dat is een kar Ma, die vroeger gebruikt werd in de winkel van mijn Vader. En nu hebben we besloten dat het een tv kast is. Dat is hip tegenwoordig. Industrieel noem je dat'.
Ze zweeg wederom. Bekeek nog eens die gekke kar op 4 wielen met veel roest.

Toen kwam het klapstuk. Ze zag het gat bij de schuifdeur naar de tuin.
Ze was nu echt ontzet. 'Hoe komt dit nu?'.
Tja. We hadden een prachtige vloer uitgezocht, maar de vloer was te dik. Toen kon 2 dagen voor het verhuizen de schuifdeur niet meer dicht. 'Zaag maar af', zeiden we tegen de vloerenboer, we verzinnen er wel wat op'.'
Schoonmoeder zweeg wederom en schudde haar hoofd.

Gelukkig dook op dat moment plotseling Man op.
'Kijk eens, een lekker kopje koffie'. Dankbaar nam ze de koffie in ontvangst.
'Lekker hoor jongen'.

Koffie. Kijk, daar kon ze tenminste iets mee.

A walk down memory lane Amersfoort

Het was na een concert van Margriet Eshuijs waar ik met mijn 2 broers heen was geweest.
We zaten daarna in een kroegje met de naam Lobbes nog wat te drinken, tot mijn broer plotseling op het raam van de kroeg bonsde.
'He, die goser ken ik'. De deur ging open en een mannelijk figuur met een klein zwart brilletje op kwam binnen. Broer maakte een praatje en de Man stelde zich voor.
'Hmm', dacht ik en observeerde de Man nog eens.
Na een korte wisseling van woorden vertrok hij weer.

Een paar weken daarna kwam ik hem weer tegen. Ik dacht nog eens: 'hmmmm'.
Interessante Man. Hij had okergele halfhoge schoenen met helaas blauwe sportsokken.
Maar dat was een detail nietwaar, aan kleren kun je nog een hoop doen dacht ik. Toen nog wel ja.

De Man bleek een bedaarde man te zijn. Dat hij net een relatie van zo'n 4 jaar achter de rug had, dat wist ik niet. De andere vrijgezelle vrouwen om mij heen die zich in dezelfde vriendenkring bewogen, wisten dat wel. Zij hadden besloten om hem nog even met rust te laten.
Tja.
Die vriendenkring was overigens beregezellig, want het nachtleven bekeken we zeer regelmatig en de Man bekeek mij dan met zijn Blik. Zo'n speciale blik.

Groot was de deceptie van de vrijgezelle vrouwen, toen we zo'n 2 maanden later 'iets' met elkaar kregen.
Er bleken meerdere vrouwen grote interesse in Man te hebben. Haha, niet dat hij dat door had.
Nee zeg.
Maar enfin, Man en ondergetekende kregen een stevige relatie die uitmonde in een huwelijk en een Zoon en een Dochter.

Bovenstaande kwam weer kersvers in ons geheugen, toen we afgelopen vrijdag naar een gezellig Feest togen.
Al bij het binnenrijden van Amersfoort zagen we de flat waar Zoon geboren is.
'Ach jah', zeiden we vertederd.
We reden de ring af, linksaf was de straat waar ik woonde, iets later zat de huisarts, nog iets later een werkplek van Man en zo ging het door tot we 's nachts in de binnenstad belandden.

'Aaaach', riepen we om de haverklap. Daar woonde Man boven een knotsgekke kapper, daar was de tent waar Man altijd zat te spijbelen (de Karsenboom), daar zaten we na bijbelstudie altijd (het Nonnetje), daar zit nog steeds de Griek waar we vaak aten en....aach toen belanden we in onze stamkroeg. Hij was er nog steeds. Zelfs het hoekje waar we altijd zaten was er nog.

En na enkele glazen cola voor mij en wijn voor de anderen, kwam de stemming er goed in.
Ik dansde met 2 andere Vrouwen ouderwets door de kroeg op den wijze van It's raining yeeh van Gloria Gaynor.
Ik zag Man kijken met dezelfde geamuseerde, vertederde en hoofdschuddende blik als toen.

Alleen dit keer maakte hij een filmpje met zijn mobiel die ik de volgende dag bekeek en het uitgilde van schrik.
'Tja', zei hij droog, 'zo ben jij nou'.
Wat een deceptie!

Kronkel (+)

Onlangs berichtte ik u over een kronkel in mijn hoofd.
Die van de supermarkt en de oploskoffie (http://langevrouw.blogspot.nl/2012/08/kronkel.html)

Het is tijd om er nog 1 met u te delen, zo'n kronkel die ik al vanaf jongsaf aan heb.
Ik ben gek op nieuwe kleren. Ik ben vrouw moet u weten, dus dat is geen verrassing.
Maar soms zit er een aankoop bij waar ik echt heel blij van kan worden.
Die nieuwe groene trui, die al weken in de kast hing omdat het te warm was en nu eindelijk aan kan.
't Is zo'n trui met plooitjes aan de zijkant die de vrouwelijke vormen -het teveel ervan- zo mooi verdoezelen.
Een paar korte grijze laarzen, zonder rits. Ze hebben een harde zool, dus ze klakken zo lekker.
En dan lekker een paar rondjes door de kamer heen en weer draaien, want de zolen zijn ook nog glad.

Er gebeurt iets van binnen als ik zo'n speciale aankoop rond mijn lijf drapeer.
Zo'n gevoel wat ik ook had toen ik nog jong was en de woorden van mijn moeder 'ik vind dat je echt een nieuwe jas/trui/schoenen nodig hebt'.
Opwinding. Ah! Het zoeken naar het juiste kledingstuk, afrekenen bij de kassa, het liefste met een grote gevulde tas over straat lopen en thuis, thuis aantrekken.
Het voelde alsof ik altijd hierop had gewacht: dit zijn de ultieme schoenen, die trui en daar had ik nog precies een shawl bij met mooie kleuren.

Dat gevoel laat me rechtop lopen. Schouders naar achteren. Buik inhouden.
Nog een keer voor de spiegel draaien. Nog een keer keuren, nadenken.
Weer de conclusie: wow, hier ben ik echt blij mee.

Die schoenen, daar is nog iets meer mee. Zo weet ik nog dat ik vroeger minstens 100 keer per dag naar beneden keek naar die nieuwe schoenen.
Eerlijk? Dat doe ik nog steeds.....

Man kent het inmiddels. Die ziet me heen en weer paraderen door de kamer, rondje spiegel, nog eens wat heen en weer klakken. Die weet dat ik nog zeker 20 keer ga zeggen:' oehoe, wat een mooie schoenen'.

Ach. Laat mij nog eens een kronkel hebben.
Zolang we niet failliet gaan, mag het. En kan hij lekker plagen: 'ben je blij met je nieuwe schoentjes?'.
Oehoe. Zo blij als een kind.

Vakantie en hoe de tijd verdween.

Rijdend over een stil bosweggetje tussen torenhoge sparrenbomen en net als de kinderen vragen " zijn we verdwaald ?", staat u ineens voor camping "La Steniole".( prachtig gelegen en midden in de bossen).
 

Zo stond er op de website van de camping. Jaja. Reclame.
We waren verhuisd en bedachten dat het toch wel fijn zou zijn om op vakantie te gaan.
Anders blijf je maar door klussen in dat huis nietwaar?
En zo huurden we voor het eerst in ons leven een kant en klare tent en gingen we voor het eerst met de kinderen naar het buitenland.
Die overigens nog best bezorgd waren, wij kunnen geen frans spreken! Gelukkig had ondergetekende op de MAVO nog 3 jaar frans geleerd en daar zijn best wat woorden van blijven hangen.
'Je ne parle pas francais'. Jaha en dan vloeiend!

Terug naar dat bosweggetje. Inderdaad, bosweggeTJE. En steil omhoog en omlaag!
En plotseling was daar inderdaad de camping. 730 meter hoog.
Een tent stond klaar en achter de heg lagen 2 meertjes.
Naast de tent lag een autowiel met nog wat as erin. Want de verrassing van deze camping was dat je NAAST je tent vuur mocht stoken. Spanning en sensatie!

De volgende middag wandelden we een sprookjesachtig bos in en gingen aldaar hout sprokkelen.
'Papa, is deze goed?'. 'Ja die is goed en nu zoeken we nog grotere blokken hout'. 'Mama, er groeien hier bramen, mag ik die straks plukken?' 'Kopen we ook marshmellows om te roosteren, net als bij de logeerboerderij?'.
Onthaasten in de hoogste versnelling.

Met de buit terug wandelen naar onze tent. Na het eten ging Man zijn kunsten vertonen.
Eerst wat papier, dan kleine takjes, vuur erin, snel wat takjes erbij, grotere takken en dan als de boel goed fikt, een blok erop.
En dan gebeurde iedere avond weer het wonder. De duisternis viel in, kinderen gingen naar bed, kaarsen aangestoken en de gesprekken verstomden of werden fluisterend voort gezet, over de hele camping. Overal verschenen kleine vuurtjes. De geur van brandend hout.
Ook wij zaten zwijgend naast elkaar. Genieten van elkaars aanwezigheid en als enige opmerkingen: 'goed vuur vanavond schat! Wil je nog wat drinken? Hoor je de krekels?'.

De dagen erna werden steeds beter, de vuren hoger, de tijd steeds meer los gelaten en we raakten steeds meer ontspannen tot er een dag kwam dat we gingen ontbijten toen we wakker werden, de lunch toen we honger kregen en het avondeten toen we weer zin in eten hadden.
Een dag waarop we niet meer op de klok keken. Wat een luxe met 5 sterren.
De tijd verdween.

Na 2 weken zwemmen, slapen, lezen, spelen met vriendjes, salamanders vangen, hout sprokkelen, slenteren met een ijsje door een frans stadje, verschillende keren een kaarsje branden in een kerk en aan opa in de hemel denken en...en...en...

.....was het tijd om afscheid te nemen van die heerlijke betoverende plek in de Vogezen.
De kinderen waren stil in de auto en de onderlip van Dochter trilde.
'Ben je verdrietig?', vroeg ik. Ze begon zachtjes te huilen, tegen me aan.
Man zei als klap op de vuurpijl: ' dag heerlijke camping, dag heerlijk kampvuur', en toen brak ze.
Ze begon nu hard te huilen, want ze miste haar campingvriendin zo. Ze miste de camping en het meertje waar ze uren in lag.
Gelukkig had ze het adres van die leuke belgische vriendin. Ze gaan elkaar brieven schrijven.
Dat is vakantie.

Die heerlijke plek? Die verklap ik niet......anders wordt het er te druk.......

klik op de foto voor een vergroting

Meteoriet

'Mam, ik moet je iets bijzonders laten zien', zegt Dochter terwijl we in de auto zitten.
Geheimzinnig pakt ze iets uit het dasboard kastje.
'Dit ga je echt niet geloven', en dan opent ze haar hand en laat ze een zwarte steen zien.
Een steen met butsen en gaten.
'Gevonden, vlakbij onze auto'.

Dochter, 7 jaar oud, is een kletskous. Een enorme kakel. Vooral in de auto als ze naast me zit, gaat het aan een stuk door.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet overal op reageer. Mijn eigen gedachtes gaan door, ik mijmer wat en soms hum ik wat lukraak of zeg 'jaha, nounou, echt?'.
Vaak heeft ze het niet door, misschien praat ze ook niet echt tegen mij, maar zegt ze gewoon wat er in haar hoofd opkomt. Ze is een beelddenker, net als ikzelf.

Dit keer is het genieten om naar haar te luisteren.
'Weet je mam, het is een steen uit de ruimte! Een steen van de maan. Het is namelijk zo, een grote steen heet een meteoor en als hij klein is en op de aarde ploft, dan heet het een meteoriet'.

(dat is dan zo'n moment dat ik mijn hersens even pijnig, is dat zo, hmm thuis toch nog eens opzoeken of deze informatie klopt....)

'De steen is zwart, want hij gaat dan door de ruimte met zo'n vlam achter zich aan'.
'Dat komt door de dampkring, dat is een kring om de aarde heen en die is vreselijk heet', zeg ik.

(hopen dat ze nu niet vraagt wat een dampkring is of waar dat voor is.....te laat)

'Dampkring?', vraag ze wat viezig.
'Eeeh jah', stotter ik, ' ik geloof dat de dampkring de aarde beschermt tegen de hitte van de zon bijvoorbeeld'.
'Oh, nou jah, maar deze steen is dus heel bijzonder. Daar zijn er maar weinig van en ik heb er nu 1 gevonden. En denk nou maar niet dat ik een sprookje vertel hoor'.
Bijdehand typje, die dochter van mij.

Even uitproberen.
'Ruikt de steen ook naar vuur? want als hij door de dampkring gaat, dan komt hij in brand te staan'.

Ze ruikt aan de steen.
'Bah, hij stinkt!', roept ze uit en dan meteen er achteraan:' ik word er misselijk van, zijn er hier ook kotszakjes aan boord?'.
Ik begin te lachen.
Ze heeft door hoe grappig ze is en gilt nog een keer van het lachen: 'zijn er hier ook kotszakjes aan booooord?'.
Ze zakt onderuit en stompt op haar knie en giert het uit.

Als ze bijgekomen is, ruikt ze nog een keer aan de steen.
'Jahoor, hij ruikt naar vuur, het is een echte meteoriet'.

Mag ik nog een keer 7 jaar zijn?