Vakantie en hoe de tijd verdween.

Rijdend over een stil bosweggetje tussen torenhoge sparrenbomen en net als de kinderen vragen " zijn we verdwaald ?", staat u ineens voor camping "La Steniole".( prachtig gelegen en midden in de bossen).
 

Zo stond er op de website van de camping. Jaja. Reclame.
We waren verhuisd en bedachten dat het toch wel fijn zou zijn om op vakantie te gaan.
Anders blijf je maar door klussen in dat huis nietwaar?
En zo huurden we voor het eerst in ons leven een kant en klare tent en gingen we voor het eerst met de kinderen naar het buitenland.
Die overigens nog best bezorgd waren, wij kunnen geen frans spreken! Gelukkig had ondergetekende op de MAVO nog 3 jaar frans geleerd en daar zijn best wat woorden van blijven hangen.
'Je ne parle pas francais'. Jaha en dan vloeiend!

Terug naar dat bosweggetje. Inderdaad, bosweggeTJE. En steil omhoog en omlaag!
En plotseling was daar inderdaad de camping. 730 meter hoog.
Een tent stond klaar en achter de heg lagen 2 meertjes.
Naast de tent lag een autowiel met nog wat as erin. Want de verrassing van deze camping was dat je NAAST je tent vuur mocht stoken. Spanning en sensatie!

De volgende middag wandelden we een sprookjesachtig bos in en gingen aldaar hout sprokkelen.
'Papa, is deze goed?'. 'Ja die is goed en nu zoeken we nog grotere blokken hout'. 'Mama, er groeien hier bramen, mag ik die straks plukken?' 'Kopen we ook marshmellows om te roosteren, net als bij de logeerboerderij?'.
Onthaasten in de hoogste versnelling.

Met de buit terug wandelen naar onze tent. Na het eten ging Man zijn kunsten vertonen.
Eerst wat papier, dan kleine takjes, vuur erin, snel wat takjes erbij, grotere takken en dan als de boel goed fikt, een blok erop.
En dan gebeurde iedere avond weer het wonder. De duisternis viel in, kinderen gingen naar bed, kaarsen aangestoken en de gesprekken verstomden of werden fluisterend voort gezet, over de hele camping. Overal verschenen kleine vuurtjes. De geur van brandend hout.
Ook wij zaten zwijgend naast elkaar. Genieten van elkaars aanwezigheid en als enige opmerkingen: 'goed vuur vanavond schat! Wil je nog wat drinken? Hoor je de krekels?'.

De dagen erna werden steeds beter, de vuren hoger, de tijd steeds meer los gelaten en we raakten steeds meer ontspannen tot er een dag kwam dat we gingen ontbijten toen we wakker werden, de lunch toen we honger kregen en het avondeten toen we weer zin in eten hadden.
Een dag waarop we niet meer op de klok keken. Wat een luxe met 5 sterren.
De tijd verdween.

Na 2 weken zwemmen, slapen, lezen, spelen met vriendjes, salamanders vangen, hout sprokkelen, slenteren met een ijsje door een frans stadje, verschillende keren een kaarsje branden in een kerk en aan opa in de hemel denken en...en...en...

.....was het tijd om afscheid te nemen van die heerlijke betoverende plek in de Vogezen.
De kinderen waren stil in de auto en de onderlip van Dochter trilde.
'Ben je verdrietig?', vroeg ik. Ze begon zachtjes te huilen, tegen me aan.
Man zei als klap op de vuurpijl: ' dag heerlijke camping, dag heerlijk kampvuur', en toen brak ze.
Ze begon nu hard te huilen, want ze miste haar campingvriendin zo. Ze miste de camping en het meertje waar ze uren in lag.
Gelukkig had ze het adres van die leuke belgische vriendin. Ze gaan elkaar brieven schrijven.
Dat is vakantie.

Die heerlijke plek? Die verklap ik niet......anders wordt het er te druk.......

klik op de foto voor een vergroting