De les van de fles

Mijn vader was een echte zoals hij dat zelf noemde: Francofiel. Hij hield van het land, van de warmte, de natuur, de stokbroden maar vooral van de wijn. Genietend kon hij in een supermarkt staan en langs de rijen flessen lopen. Mompelend in zichzelf: 'hé die ken ik nog niet, hmm deze is ook interessant'. Mijn moeder was er op gegeven moment wel klaar mee en maande hem aan om een keuze te maken en verder te gaan. Je kunt wel stellen dat de caravan bij terugkomst was veranderd in een slijterij. 

Er waren altijd speciale wijnen waar hij zuinig op was. Hij trok graag een fles wijn voor ons open, maar wilde wel zelf bepalen welke.  Zo had hij op gegeven moment een fles chateau Margaux waar hij zuinig op was. Steeds weer zei hij: 'nee, deze bewaar ik voor een speciale gelegenheid'. Wat je ook zei, de fles bleef dicht. Welke speciale gelegenheid het was, dat was nog niet duidelijk, maar het lag ergens in de toekomst. 

Helaas overleed mijn vader in 2010. De fles (en meerdere goede flessen wijn) had hij nooit geopend. Op de avond van zijn begrafenis waren met ons gezin bij elkaar, de pizza's waren bezorgd en plotseling opperde iemand dat we die fles wijn wel konden openen. Dit was een verdrietige gelegenheid, maar zeker wel een speciale. Toosten op pap, onze Francofiel. 

De fles werd geopend en de eerste wenkbrauwen werden opgetrokken. Vreemde kleur, veel droesem onderin. Glazen werden ingeschonken, maar de eerste slok werd al uitgespuugd. De smaak was verschrikkelijk! Een tweede bijzondere fles werd opengetrokken, maar precies hetzelfde.

Pap had zo lang gewacht op die ene speciale gelegenheid, dat de wijn niet meer te drinken was. We waren teleurgesteld. 

Ik heb er nog lang aan gedacht en over gepeinsd en mijn conclusie is keer op keer: 

wacht niet tot die ene speciale gelegenheid, wacht niet tot het vrijdag is of weekend, wacht niet tot die 5 kilo eraf of het vakantie is, wacht niet met het leven vieren, want je leeft nu!