Tussenfase.

It giet oan! jubelde ik nog een aantal dagen geleden op Facebook.
Hoera! onze kopers hadden na 7 weken eindelijk hun centen voor elkaar en wij de onze.
Over nog maar 2 weken krijgen we de sleutel van een volgend kasteeltje, een groter huis met nog een extra slaapkamer en een zolder.

Dat er veel geregeld moet worden, daar was ik al voor gewaarschuwd. Maar het papierwerk valt tot nu toe nog mee.
Dat ik elke dag nog een instantie extra herinner, dat laat ik maar even terzijde. Lange leve TNT die de post tot maar liefst 6 maanden achter ons aan doorstuurt.
We hebben in elk geval licht en water en internet op 23 juni, wat wil een mens nog meer?

Maar nu sta ik even stil. 't Is nog iets te vroeg om te gaan inpakken, zoveel staat er niet in ons huisje.
Wat me wel irriteert, is dat ik graag verder wil met spulletjes kopen. Een kastje voor de televisie, iets aan de muur, gordijnen boven, misschien daar ook een nog een oud en aftands dressoir wat opgeknapt moet worden.
Misschien moet er nog wat tafeltjes of bijzetkrukjes komen, waar hangen we de takken die emotionele waarde voor me hebben.

De werkelijkheid is dat het wijzer is om te wachten tot we de sleutel echt hebben. Totdat het huis leeg is, als een leeg schildersdoek wat gekleurd gaat worden.
Ik weet wel dat het zelfs handiger is om te wachten tot we er echt wonen. Om te voelen hoe het huis is, hoe het licht valt, hoe de ruimte leeg of juist meer vol moet zijn.

Ik blader driftig de woonbladen door. Ah, die kapstok, leuk...! Ach nee, we weten nog niet exact waar de jassen komen te hangen.
Oh jah, zo leuk om een kast te hebben wat opgebouwd is uit verschillende kastjes...oef, waar komt die televisie eigenlijk te staan?

Nee, 't is beter om te wachten.
Kom, laat ik maar verhuisberichten gaan maken. Gebeurt er toch nog iets. En straks hebben het vast druk genoeg met....juist, regelen.

Vogels? Argh!

In de periode voor de aankoop van ons nieuwe huis sprak ik wat mensen over de nieuwe wijk.
Er was iemand enthousiast: 't is een wijk met veel groen en het is heerlijk stil. Je hoort veel vogels!'.

Ik moest Man een beetje overhalen om in Het Huis te gaan kijken, maar aangezien het een 4e slaapkamer én een zolder heeft, ging hij toch mee.
Ik was razend enthousiast en somde allerlei voordelen op.
Hij kwam stil terug na die eerste keer. De overgang van een oud huis aan de rand van de binnenstad, naar een doorsnee jaren 70 woning in een keurige wijk, was groot voor hem.
Ik dacht een argument te hebben en vertelde over de natuur en de vele vogels. 'Straks kunnen we heerlijk met het raam open slapen! Worden we niet meer wakker van het dronken volk wat door de straat loopt of de bussen die om 5.30 's morgens gaan rijden!'.
Hij keek met een donkere blik terug.

We gingen een tweede keer kijken. Achterin de tuin zei ik voor de grap: 'kijk eens wat een vogels!', en daar ging de makelaar natuurlijk gretig op in.
'Ja nou! wat een prachtige wijk en vele vogels. Mooie natuur hier meneer en de Wijde Aa in de buurt, daar kunt u heerlijk wandelen'.
Man zweeg weer.

De vele voordelen, vooral voor de kinderen maakten de aankoop.
We gingen het voorlopig koopcontract tekenen en de verkopers bleken vriendelijke mensen te zijn.
Zij zei: 'ik ga met pijn in mijn hart afscheid nemen van dit huis, het is zo'n heerlijke plek! Oh en er zitten zoveel vogels hier in de wijk!'.
Ik keek niet opzij naar Man, omdat ik wist dat in lachen zou uitbarsten.

Thuis gekomen gromde hij.
'Zul je net zien dat ik straks machtig vroeg wakker ben door die rotvogels!!', zei hij.
Ik kwam niet meer bij van het lachen.

Lange benen

Mijn leven lang ben ik lang geweest.
Mijn moeder kon het nooit laten om dezelfde anekdote te vertellen, toen ik werd geboren was ik al lang.
56 centimeter en dat was voor die tijd kennelijk erg groot. Ik was ook nog eens 8 pond.
En als het bezoek dan zei 'ach, wat een schattig kindje', dan haalde ze gierend de lakens van me af: 'moet je eens kijken wat een groot kind!'.
De foto's van later liegen er niet om, een meisje met lange benen en lange haren. Alles was lang.

Ik krijg ook veel opmerkingen over mijn lengte. Zeker mijn oude en altijd veel kleinere cliënten kunnen het vol ontzag zeggen.
Nog steeds krijgen ze het benauwd als ik binnenkom: 'oh pas op, straks stoot je je hoofd!'.
Onlangs gebeurde het dat ik de koffiekamer binnenliep en een mevrouw net naar buiten wilde lopen.
Ik zei nog vriendelijk 'goedemorgen' naar beneden, maar de collega's barstten in lachen uit. Mevrouw keek nogal benauwd omhoog.

Vanmiddag zat ik in de speeltuin, terwijl Dochter aan het spelen was. Met een kleiner vriendinnetje.
Ze moest en zou haar korte broek van vorig jaar aan, natuurlijk veel te klein.
En opeens viel het me op, wat heeft ze een lange benen! Wat is ze groot!

Nu begreep ik pas als mijn moeder zei dat ik mooi lang was, als ik er weer eens verdrietig om was.
Er rende een prachtig meisje, haar haren wapperend achter zich aan.
Ik heb het haar vanavond nog eens verteld: 'je bent zo mooi, je hebt prachtig lange benen'. Ze keek trots.
En ik hoopte diep in mijn hart, dat ze mijn woorden zou onthouden.....

'Ik wil een hoed'.

We gaan samen de stad in, Zoon en ik. Hij heeft een nieuwe zomerjas nodig.
'Waar zullen we eerst heen gaan?', vraag ik en hij heeft rap een antwoord: 'de C&A'. Goed plan.
Zomerjassen genoeg en tot mijn grote opluchting slagen we meteen.
'Je hebt ook nog korte broeken nodig, voor als het warm wordt'.
(vanwege zijn autisme moet ik regelmatig ondertitelen voor hem)
en ook dat vind hij goed. Ik grijp 3 korte broeken die hij wel mooi vind en zowaar, hij heeft er zin in, want hij stelt voor om ze te gaan passen in het pashokje.
Per korte broek marcheert hij heen en weer en besluit dat 'ze wel goed zitten'.

Mooi, naar de kassa en naar huis, want zijn concentratie en geduld is over het algemeen kort.
Maar na het betalen staat hij opeens stil in het gangpad en zegt hij: 'ik wil een hoed'.
Pardon?
Een hoed. We lopen terug naar de jongensafdeling en ik laat een baseballcap zien.
'Nee', zegt hij gedecideerd, 'dat is een pet!'.
Aha. Een echte hoed! Zoals de jongens van Big Time Rush weleens op hebben!
(lang leve Nickelodeon, dan weet ik nog eens wat...).

Goed, de C&A heeft die niet. V&D dan maar. Hij besluit dat we naar de hoedenafdeling moeten, maar helaas, die is er niet.
Dan maar naar de H&M. Ja wel een hoedje, maar het is een hoed van stro. Beetje rare hoed vind hij.
Oké.
'Ben je niet moe?', vraag ik, verbaasd over zijn uithoudingsvermogen.
'Nee, ik ben nog lang niet uitgeput, ik wil eerst een hoed', zegt hij.
Onderweg naar de Hema lopen we langs de London, een winkel met veel gothic kleren, maar we zien een zwart hoedje hangen.
Met verbazing kijkt hij naar de verkoopster met roze haren en een boerenzakdoek om, maar ook deze hoed is niet goed, te groot.

Dan lopen we langs een winkel met oorbellen en aanverwante artikelen, even naar binnen, je weet het maar nooit.
En ja! daar hangen 2 hoedjes, 1 met een strik en 1 zwart met een krijtstreepje.
'Nou, die is misschien wel leuk', zegt hij. De verkoopster wijst hem naar een grote spiegel.
Hij gaat er wijdbeens voor staan, doet zijn armen over elkaar en kijkt woest naar zijn spiegelbeeld.
Ik hou mijn adem in.
En dan spreekt hij de verlossende woorden: 'Nou. Tja. Ehm. Ik vind 'm wel leuk. We gaan betalen mam!'.

Het kaartje gaat er meteen vanaf en hij loopt stoer de winkel uit.
Een paar meter verder passeren we een punker, letterlijk met een roze kuif rechtom hoog.
Hij kijkt nog eens om naar de jongen, trekt aan de hoed en zegt: 'ik vind het wel een leuke hoed'.

Ik kijk trots terug naar hem en zeg: 'wat ben je toch een geweldige gozer!'.
'Jahoor, gaan we dan nu eindelijk naar huis?!'.

Schilderij

Ooit had ik creatieve therapie en daardoor sleepte ik verf en doeken het huis in.
Het was lekker om wat aan te klooien, maar degene die er echt iets mee ging doen was Man.
Ik wist dat hij vroeger strips tekende, maar dat hij aan het schilderen sloeg, was iets nieuws.

Ik ben dan ook ontzettend trots dat deze autodidact een prachtig schilderij van dochter maakte!

En nu hopen dat volgende week vrijdag de koop van het huis helemaal definitief wordt, dan kan het een mooi plekje ergens aan een wand krijgen!

Een huis kopen en inrichten...

En zo kochten we samen een nieuw huis, een huis waar ik al lange tijd naar had gestaard op Funda.
Een heerlijk gezinshuis, met nota bene 4 slaapkamers en een vaste trap naar een zolder met nog meer mogelijkheden.
Met een achterom en veel speelruimte in de buurt.
Ik was razend enthousiast, maar Man moest wennen aan het idee, een keurig rijtjeshuis in een keurige buurt.
Geen oud huis meer met glas in lood ramen en de meest maffe types die langs komen, door de daklozenopvang om de hoek.
Het leeft hier op de stoep, zeg maar. Maar hij ging overstag.

De keuken, die zochten we samen uit, 2 bezoekjes waren genoeg.
We zijn van de compromissen, hij en ik. Hij krijgt zijn combi magnetron en extra oven, en ik het mooie grijze blad met ingebouwd zeeppompje.
Maar er kwam een kant van hem om de hoek, die ik niet gewend ben. Hij heeft een mening over de kleuren.
'Zullen we een aparte kleur nemen', zei hij en ik dacht *slik*.
Maar we kwamen eruit, geen wit en ook geen diepbruin, maar ergens er tussen in.

In het huis moeten ook spullen staan.
Voorheen ging ik los met een tafeltje van de kringloopwinkel, die ik opgewekt schuurde en schilderde en vrolijk nog eens in een andere kleur.
Hij zag het aan en vond het goed. Bezigheidstherapie voor mij.
Een fout retro kussen op de bank, ook dat stond hij toe zonder morren. Ik liet opeens de geschilderde appelkist voor tijdschriften verdwijnen en plaatste een oude houten kist er voor in de plaats. 'Bah, dat ding stinkt', zei hij en verder niets.

Maar nu komt er dus een nieuw huis. En plotseling wil hij een andere eettafel. En hij weet wat voor één.
Hij bedenkt dat de buffetkast tegenover de bank komt en de tv in een hoekje. Verontrust riep ik dat het niet handig is.
'We kijken toch bijna nooit tv', zei hij.
Die retro stoelen bij de eettafel gaan naar boven, ging hij verder.
Dus ik droeg alternatieven aan, leuke Eames stoelen, mooi! 'Dat zit niet stevig', zei hij weer onverstoord.

Ik opperde mijn volgende briljante idee. Geen salontafel, maar 3 blokken hout, waterpas gezaagd met stoere wielen eronder.
'Dan gaat de schors eraf, anders wordt het natuurlijk een zooi', sprak hij. Hé? Die schors is juist mooi!

'Welke geest is in hem gevaren?', bedacht ik me. 'Dat rare rotanstoeltje gaat bij het oud vuil en we ruilen alle lampen in', zei hij.
Ik werd er stil van.'
Toen kwam zijn oplossing: 'we gaan er eerst wonen en dan gaan we andere spullen kopen'.
Weg was mijn voorpret, eindeloos site's bekijken, fantaseren over de secretaire van vintage industrieel design.
'Maar we kunnen er toch wel over nadenken?', riep ik nog? Liefdevol maar streng antwoordde hij:'ja hoor, je mag er best over nadenken'.

Ik moet er nog even aan wennen, aan Man met een mening en smaak over onze inrichting.
We zijn het echter over 1 ding roerend eens. Boven de bank komt onze trouwtekst geschilderd.

'Vele wateren kunnen de liefde niet blussen en rivieren spoelen haar niet weg'.
Ja, dat weten we dan wel zeker. Dat wel!

De kelder van mijn leven - een nieuw huis.

De afgelopen 3 jaren waren heftige jaren, die in het teken stonden van leren omgaan met een angststoornis, therapie en medicijnen.
Om aan anderen uit te leggen hoe het met me ging en wat er gebeurde, gebruikte ik het beeld van een huis.
Het huis van mijn leven.

Mijn huis ziet er zo uit: de kelder is het verleden. Begane grond is mijn leven nu, vandaag en morgen.
De eerste verdieping is de nabije toekomst, de zomervakantie bijvoorbeeld.
De tweede verdieping of de zolder is de toekomst die nog gaat komen, jaren vanaf nu.

Mijn kelder is lange tijd een beangstigende plek geweest.
Je moet het zo voorstellen: in die kelder staan rijen met houten stellingkasten van de Ikea en daarop allemaal glazen potten met deksels en een etiket.
Als ik me herinner hoe het recept voor stoofpeertjes van mijn vader ook alweer was, dan doe ik de deur van de kelder open, ik trek aan het touwtje voor het licht en loop het trapje af, pak de glazen pot met etiket 'stoofpeertjes volgens pap' en pak die herinnering.

In de afgelopen jaren waren er potten die beangstigend en naar waren. Daarop stond een bouwlamp van 1000 watt op gericht.
De pot 'angst' was groot met gifgroene stekels eraan en daarnaast stond 'verdriet', een grote pot met blauw prikeldraad erom heen.
Zo'n pot pak je niet zomaar, dat moet voorzichtig, de deksel draai je er niet zomaar af.
Ik kwam ook tot de ontdekking dat er een pot 'boosheid' (rood) was.
Ik heb lange tijd door gebracht in die kelder. Er mocht niemand binnenkomen, alleen Man stond bij het sleutelgat me aan te moedigen.
Ik voelde me intens eenzaam en verdrietig. De aanblik van die potten was zo rot en de wetenschap wat er in die potten zat, beangstigend.

Langzamerhand zijn de potten open gegaan en heb ik bekeken wat erin zat. Er waren goede en veilige mensen die mee mochten de kelder in, me hielpen naar de potten te kijken, ze vast te pakken en toen de tijd daar was, ze voorzichtig open te draaien.
Het zijn goede potten geworden. De gifgroene stekels liggen er nu naast, onder stof en het prikkeldraad ligt op de grond. De bouwlamp mag in de hoek staan en hoeft niet meer zo fel te branden. Een peertje aan het plafond is genoeg.

Nog een mooie ontdekking was, dat er ook potjes stonden met een zilveren deksel, vol warmte en liefde. Ze gloeien zacht en geven licht.
En het waren er veel meer dan ik ooit had gedacht! Sterker nog: ik kon ze in mijn handen nemen en me eraan warmen!

De kelder is niet eng meer. Ik kan nu rustig naar binnen lopen en er een tijdje zijn. Man mag naar binnen kijken en zien wat er is.

Ik moet momenteel weer vaak denken aan dit beeld, nu we een nieuw huis hebben gekocht.
Een huis wat straks nog blanco is en gevuld mag gaan worden met nieuwe herinneringen. Het is spannend en nieuw. Soms beangstigt het me wat het gaat brengen, die ruimtes die nog leeg zijn.
Het huis waarin we nu wonen, heeft veel plekken met potjes, sommige zijn inktzwart en sommige hebben een zilveren deksel. Maar ik ken in elk geval die kamers en die potten.
Maar ik ga ze mee nemen en een plek geven in de kelder van mijn herinnering.
Omdat ik weet dat ik het niet meer alleen hoef te doen, maar anderen me kunnen helpen.

God was er ook. Het bleek dat Hij er altijd was en altijd wist wat er in de potten zat.
Dat was de grootste ontdekking van alles.

Het is een uitdaging om straks de lege kamers te gaan vullen met mooie potten en om de nare potten een plek te geven.
Maar het gaat lukken. Dat weet ik na 3 jaar te hebben door gebracht in de kelder!