De kelder van mijn leven - een nieuw huis.

De afgelopen 3 jaren waren heftige jaren, die in het teken stonden van leren omgaan met een angststoornis, therapie en medicijnen.
Om aan anderen uit te leggen hoe het met me ging en wat er gebeurde, gebruikte ik het beeld van een huis.
Het huis van mijn leven.

Mijn huis ziet er zo uit: de kelder is het verleden. Begane grond is mijn leven nu, vandaag en morgen.
De eerste verdieping is de nabije toekomst, de zomervakantie bijvoorbeeld.
De tweede verdieping of de zolder is de toekomst die nog gaat komen, jaren vanaf nu.

Mijn kelder is lange tijd een beangstigende plek geweest.
Je moet het zo voorstellen: in die kelder staan rijen met houten stellingkasten van de Ikea en daarop allemaal glazen potten met deksels en een etiket.
Als ik me herinner hoe het recept voor stoofpeertjes van mijn vader ook alweer was, dan doe ik de deur van de kelder open, ik trek aan het touwtje voor het licht en loop het trapje af, pak de glazen pot met etiket 'stoofpeertjes volgens pap' en pak die herinnering.

In de afgelopen jaren waren er potten die beangstigend en naar waren. Daarop stond een bouwlamp van 1000 watt op gericht.
De pot 'angst' was groot met gifgroene stekels eraan en daarnaast stond 'verdriet', een grote pot met blauw prikeldraad erom heen.
Zo'n pot pak je niet zomaar, dat moet voorzichtig, de deksel draai je er niet zomaar af.
Ik kwam ook tot de ontdekking dat er een pot 'boosheid' (rood) was.
Ik heb lange tijd door gebracht in die kelder. Er mocht niemand binnenkomen, alleen Man stond bij het sleutelgat me aan te moedigen.
Ik voelde me intens eenzaam en verdrietig. De aanblik van die potten was zo rot en de wetenschap wat er in die potten zat, beangstigend.

Langzamerhand zijn de potten open gegaan en heb ik bekeken wat erin zat. Er waren goede en veilige mensen die mee mochten de kelder in, me hielpen naar de potten te kijken, ze vast te pakken en toen de tijd daar was, ze voorzichtig open te draaien.
Het zijn goede potten geworden. De gifgroene stekels liggen er nu naast, onder stof en het prikkeldraad ligt op de grond. De bouwlamp mag in de hoek staan en hoeft niet meer zo fel te branden. Een peertje aan het plafond is genoeg.

Nog een mooie ontdekking was, dat er ook potjes stonden met een zilveren deksel, vol warmte en liefde. Ze gloeien zacht en geven licht.
En het waren er veel meer dan ik ooit had gedacht! Sterker nog: ik kon ze in mijn handen nemen en me eraan warmen!

De kelder is niet eng meer. Ik kan nu rustig naar binnen lopen en er een tijdje zijn. Man mag naar binnen kijken en zien wat er is.

Ik moet momenteel weer vaak denken aan dit beeld, nu we een nieuw huis hebben gekocht.
Een huis wat straks nog blanco is en gevuld mag gaan worden met nieuwe herinneringen. Het is spannend en nieuw. Soms beangstigt het me wat het gaat brengen, die ruimtes die nog leeg zijn.
Het huis waarin we nu wonen, heeft veel plekken met potjes, sommige zijn inktzwart en sommige hebben een zilveren deksel. Maar ik ken in elk geval die kamers en die potten.
Maar ik ga ze mee nemen en een plek geven in de kelder van mijn herinnering.
Omdat ik weet dat ik het niet meer alleen hoef te doen, maar anderen me kunnen helpen.

God was er ook. Het bleek dat Hij er altijd was en altijd wist wat er in de potten zat.
Dat was de grootste ontdekking van alles.

Het is een uitdaging om straks de lege kamers te gaan vullen met mooie potten en om de nare potten een plek te geven.
Maar het gaat lukken. Dat weet ik na 3 jaar te hebben door gebracht in de kelder!