'Ik wil een hoed'.

We gaan samen de stad in, Zoon en ik. Hij heeft een nieuwe zomerjas nodig.
'Waar zullen we eerst heen gaan?', vraag ik en hij heeft rap een antwoord: 'de C&A'. Goed plan.
Zomerjassen genoeg en tot mijn grote opluchting slagen we meteen.
'Je hebt ook nog korte broeken nodig, voor als het warm wordt'.
(vanwege zijn autisme moet ik regelmatig ondertitelen voor hem)
en ook dat vind hij goed. Ik grijp 3 korte broeken die hij wel mooi vind en zowaar, hij heeft er zin in, want hij stelt voor om ze te gaan passen in het pashokje.
Per korte broek marcheert hij heen en weer en besluit dat 'ze wel goed zitten'.

Mooi, naar de kassa en naar huis, want zijn concentratie en geduld is over het algemeen kort.
Maar na het betalen staat hij opeens stil in het gangpad en zegt hij: 'ik wil een hoed'.
Pardon?
Een hoed. We lopen terug naar de jongensafdeling en ik laat een baseballcap zien.
'Nee', zegt hij gedecideerd, 'dat is een pet!'.
Aha. Een echte hoed! Zoals de jongens van Big Time Rush weleens op hebben!
(lang leve Nickelodeon, dan weet ik nog eens wat...).

Goed, de C&A heeft die niet. V&D dan maar. Hij besluit dat we naar de hoedenafdeling moeten, maar helaas, die is er niet.
Dan maar naar de H&M. Ja wel een hoedje, maar het is een hoed van stro. Beetje rare hoed vind hij.
Oké.
'Ben je niet moe?', vraag ik, verbaasd over zijn uithoudingsvermogen.
'Nee, ik ben nog lang niet uitgeput, ik wil eerst een hoed', zegt hij.
Onderweg naar de Hema lopen we langs de London, een winkel met veel gothic kleren, maar we zien een zwart hoedje hangen.
Met verbazing kijkt hij naar de verkoopster met roze haren en een boerenzakdoek om, maar ook deze hoed is niet goed, te groot.

Dan lopen we langs een winkel met oorbellen en aanverwante artikelen, even naar binnen, je weet het maar nooit.
En ja! daar hangen 2 hoedjes, 1 met een strik en 1 zwart met een krijtstreepje.
'Nou, die is misschien wel leuk', zegt hij. De verkoopster wijst hem naar een grote spiegel.
Hij gaat er wijdbeens voor staan, doet zijn armen over elkaar en kijkt woest naar zijn spiegelbeeld.
Ik hou mijn adem in.
En dan spreekt hij de verlossende woorden: 'Nou. Tja. Ehm. Ik vind 'm wel leuk. We gaan betalen mam!'.

Het kaartje gaat er meteen vanaf en hij loopt stoer de winkel uit.
Een paar meter verder passeren we een punker, letterlijk met een roze kuif rechtom hoog.
Hij kijkt nog eens om naar de jongen, trekt aan de hoed en zegt: 'ik vind het wel een leuke hoed'.

Ik kijk trots terug naar hem en zeg: 'wat ben je toch een geweldige gozer!'.
'Jahoor, gaan we dan nu eindelijk naar huis?!'.