Lange benen

Mijn leven lang ben ik lang geweest.
Mijn moeder kon het nooit laten om dezelfde anekdote te vertellen, toen ik werd geboren was ik al lang.
56 centimeter en dat was voor die tijd kennelijk erg groot. Ik was ook nog eens 8 pond.
En als het bezoek dan zei 'ach, wat een schattig kindje', dan haalde ze gierend de lakens van me af: 'moet je eens kijken wat een groot kind!'.
De foto's van later liegen er niet om, een meisje met lange benen en lange haren. Alles was lang.

Ik krijg ook veel opmerkingen over mijn lengte. Zeker mijn oude en altijd veel kleinere cliënten kunnen het vol ontzag zeggen.
Nog steeds krijgen ze het benauwd als ik binnenkom: 'oh pas op, straks stoot je je hoofd!'.
Onlangs gebeurde het dat ik de koffiekamer binnenliep en een mevrouw net naar buiten wilde lopen.
Ik zei nog vriendelijk 'goedemorgen' naar beneden, maar de collega's barstten in lachen uit. Mevrouw keek nogal benauwd omhoog.

Vanmiddag zat ik in de speeltuin, terwijl Dochter aan het spelen was. Met een kleiner vriendinnetje.
Ze moest en zou haar korte broek van vorig jaar aan, natuurlijk veel te klein.
En opeens viel het me op, wat heeft ze een lange benen! Wat is ze groot!

Nu begreep ik pas als mijn moeder zei dat ik mooi lang was, als ik er weer eens verdrietig om was.
Er rende een prachtig meisje, haar haren wapperend achter zich aan.
Ik heb het haar vanavond nog eens verteld: 'je bent zo mooi, je hebt prachtig lange benen'. Ze keek trots.
En ik hoopte diep in mijn hart, dat ze mijn woorden zou onthouden.....