Een huis kopen en inrichten...

En zo kochten we samen een nieuw huis, een huis waar ik al lange tijd naar had gestaard op Funda.
Een heerlijk gezinshuis, met nota bene 4 slaapkamers en een vaste trap naar een zolder met nog meer mogelijkheden.
Met een achterom en veel speelruimte in de buurt.
Ik was razend enthousiast, maar Man moest wennen aan het idee, een keurig rijtjeshuis in een keurige buurt.
Geen oud huis meer met glas in lood ramen en de meest maffe types die langs komen, door de daklozenopvang om de hoek.
Het leeft hier op de stoep, zeg maar. Maar hij ging overstag.

De keuken, die zochten we samen uit, 2 bezoekjes waren genoeg.
We zijn van de compromissen, hij en ik. Hij krijgt zijn combi magnetron en extra oven, en ik het mooie grijze blad met ingebouwd zeeppompje.
Maar er kwam een kant van hem om de hoek, die ik niet gewend ben. Hij heeft een mening over de kleuren.
'Zullen we een aparte kleur nemen', zei hij en ik dacht *slik*.
Maar we kwamen eruit, geen wit en ook geen diepbruin, maar ergens er tussen in.

In het huis moeten ook spullen staan.
Voorheen ging ik los met een tafeltje van de kringloopwinkel, die ik opgewekt schuurde en schilderde en vrolijk nog eens in een andere kleur.
Hij zag het aan en vond het goed. Bezigheidstherapie voor mij.
Een fout retro kussen op de bank, ook dat stond hij toe zonder morren. Ik liet opeens de geschilderde appelkist voor tijdschriften verdwijnen en plaatste een oude houten kist er voor in de plaats. 'Bah, dat ding stinkt', zei hij en verder niets.

Maar nu komt er dus een nieuw huis. En plotseling wil hij een andere eettafel. En hij weet wat voor één.
Hij bedenkt dat de buffetkast tegenover de bank komt en de tv in een hoekje. Verontrust riep ik dat het niet handig is.
'We kijken toch bijna nooit tv', zei hij.
Die retro stoelen bij de eettafel gaan naar boven, ging hij verder.
Dus ik droeg alternatieven aan, leuke Eames stoelen, mooi! 'Dat zit niet stevig', zei hij weer onverstoord.

Ik opperde mijn volgende briljante idee. Geen salontafel, maar 3 blokken hout, waterpas gezaagd met stoere wielen eronder.
'Dan gaat de schors eraf, anders wordt het natuurlijk een zooi', sprak hij. Hé? Die schors is juist mooi!

'Welke geest is in hem gevaren?', bedacht ik me. 'Dat rare rotanstoeltje gaat bij het oud vuil en we ruilen alle lampen in', zei hij.
Ik werd er stil van.'
Toen kwam zijn oplossing: 'we gaan er eerst wonen en dan gaan we andere spullen kopen'.
Weg was mijn voorpret, eindeloos site's bekijken, fantaseren over de secretaire van vintage industrieel design.
'Maar we kunnen er toch wel over nadenken?', riep ik nog? Liefdevol maar streng antwoordde hij:'ja hoor, je mag er best over nadenken'.

Ik moet er nog even aan wennen, aan Man met een mening en smaak over onze inrichting.
We zijn het echter over 1 ding roerend eens. Boven de bank komt onze trouwtekst geschilderd.

'Vele wateren kunnen de liefde niet blussen en rivieren spoelen haar niet weg'.
Ja, dat weten we dan wel zeker. Dat wel!