Mijn moeder.

Mijn moeder heeft dementie. Of zoals we vaak kort door de bocht zeggen: 'ze wordt steeds meer dement'.
Het is een gemene ziekte. Mijn moeder staat voor me, maar het is mijn moeder niet meer.
Ze woont nu in een kamer, met een eigen badkamer en een keukentje. Wat ze er doet, ze weet het niet meer.
Ze begrijpt niets meer van de wereld, alleen maar dat ze hier niet moet zijn en dat ze morgen weer weg gaat.
Elke dag probeert ze weer haar kamer in te pakken, ze rolt de snoeren van de lampen op en doet kopjes in washandjes.
Ik kan niet zien wat er in haar hoofd gebeurt.
Maar ik weet wel dat het zeer doet om haar steeds verder weg te zien drijven in haar eigen hoofd.

Onderstaand gedicht verwoordt het zo mooi......

U bent mijn moeder

Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder,
bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed.
Altijd vandaag, zeg ik. Ze glimlacht vaag
en zegt: zijn we in Roden of Den Haag ?
Wat later: kindje ik word veel te oud.
Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut
zo ver al van de aarde weggedreven,
zo moedig uitgestapt en in de ruimte zwevend
zonder bestek en her en der.
Zij zoekt – het is een s.o.s. -
haar herkomst en haar zijn als kind
en niemand niemand, die haar vindt
zoals zij was. Haar franse les
herhaalt zij: van haar 8e jaar:
‘bijou, chou, croup, trou, clou, pou, òu,
die eerste juffrouw, weet je wel
die valse ouwe mademoiselle
hoe heet ze nou. Ik ben zo moe.’

Had ik je maar als kind gekend,
die nu mijn moeder bent

Maria Vasalis