'Wil je met me trouwen?'.

'Wat wil je voor Sinterklaas?', vroeg Man enige weken geleden.
Gek, zo door het jaar heen kom ik allerlei fantastische cadeaus tegen, maar tegen de tijd dat Moederdag/Sinterklaas/verjaardag dichtbij komt, ben ik dat soort zaken plots vergeten.
Om nou een lijstje aan te leggen voor het geval dat, nooit aan gedacht. Moet ik toch eens mee beginnen.

Nu ben ik een vrouw en gek op bling bling. Met mate dan.
Ooit heeft mijn geliefde me verrast met een ring voor Sinterklaas. Hij was van zilver en had een soort extra ring die kon draaien.
Daarop stonden de woorden HOPE LOVE FAITH.
Ik had totaal niet gerekend op een ring en was volledig flabbergasted. Ik bleef maar uitroepen: 'wat prachtig, wat geweldig, waar heb je dit gekocht?!'. Man was verbijsterd door de reactie en zei nog: ''t is maar een ring!'.
Mannen begrijpen dat soort zaken blijkbaar niet.

Dus. December 2013 en wat wil ik graag hebben?
Een ring.
Prima. Man ging wel op pad voor een ring. Ik mocht geen verlangens indienen, nee: dat regelde hij zelf wel.

5 december.
Daar kwam het pakje van een juwelier. Oef. Mijn hart bonkte een klein beetje.
Doosje open. Fluwelen zakje. Even zoeken. Jah! Een ring, zilver met een zwarte steen, een onyx.
Mooi!
Alleen: veel te groot!
Dus Man toog weer terug naar de juwelier met een andere passende ring van mij en een nieuwe ring werd besteld.

16 december.
'Ik denk dat je ring deze week komt', zei Man. Oehoe!

'Weet je wat me nou zo leuk lijkt', zei ik tussen de middag een paar dagen later tegen de kinderen: 'dat papa deze week de ring heeft en dat hij me dan nog een keer ten huwelijk vraagt'.
Nou! Dat leek Dochter echt geweldig en Zoon wilde dan wel foto's maken.
U begrijpt: nog dezelfde middag kwam Man thuis met een klein doosje.
Ik gilde tegen Dochter: 'kijk nou, kijk nou, papa heeft de ring!'.
Dochter ging hysterisch mee gillen: 'papa papa, nu moet je mama nog een keer ten huwelijk vragen!'.
Man is ook de beroerdste niet, dus die zakte op zijn knie. 'Kijk nou', gilde Dochter tegen Zoon, maar die had belangrijkere zaken zoals de laptop. Hij draaide zich even om en Man zei: 'wil je nog een keer met me trouwen?'.

Ik ging nu ook hysterisch gillen, want dat hoort dan natuurlijk: 'oh ja, jaaaa heel graag!'.
Dochter deed alsof ze flauw viel.

Zoon draaide zich weer om naar zijn schietspelletje en sprak de historische woorden:

'en dan mogen jullie nu tongzoenen'.

Plakken, weggooien en kopen.

Het was 2008. In de kringloopwinkel liep ik tegen een paar wonderschone bruine laarzen aan.
Vintage. Echt hartstikke retro.
€7,50. Das ist kein Geld!
Een paar halfhoge laarzen met een blokhak, über hip.
De laarzen liepen niet heel comfortabel, er zat geen binnenzool in bijvoorbeeld, maar wie mooi wil zijn, moet wat kunnen hebben nietwaar?
Ik moet zeggen: ik kreeg er veel opmerkingen over. Dat het gros van die opmerkingen in de trant was van 'wat heb jij nou aan je voeten?', dat deerde me niet.

Tot mijn grote verdriet liet de hak na 4 weken los. 'Pleur weg die gekke dingen!', zei Man, maar die begreep uiteraard de waarde niet van die laarzen. 'Kun je ze niet plakken?', smeekte ik, maar hij keek me aan of ik mentaal instabiel was.
Maar een vrouw doet wat een vrouw moet doen, dus ik plakte ze met een of ander materiaal uit een tube.
De laarzen hielden het nog 3 weken en toen viel de hak eraf. Toch 7 weken lol gehad!
En oehoe, wat voelde ik me fantastisch met die laarzen....

2013.
Ik had al een winter op een paar verrukkelijke sneakers met nep bont van binnen gelopen.
Gelopen? Gezweefd! Heerlijke schoenen. Stoere veters erin.
Maar argh, de hak en een stuk van de zool liet los!
'Gooi toch weg en koop nieuwe schoenen', zei Man wederom.
'Zeg! Weet je dat trucje met dat spulletje niet meer?', riep ik uit. 'Werkt niet', zei hij weer.
Ik dook de schuur in en vond montagekit. Moet kunnen nietwaar?
Nee. Liet weer los. 'Zei ik toch', zei hij grijnzend.
Toen een volgend tubetje. 1 seconde lijm. Sterk spul! Moet je vooral even uitsmeren en dan tevreden naar het resultaat kijken!
Gek joh, krijg je je vingers niet meer los.
Maar niet getreurd mensen: ik liep nog zeker 4 weken met die heerlijke sneakers.

En toen was het voorbij. Wederom liet de hak los.
De zoektocht naar nieuwe winter sneakers werd geopend. Ik zocht en vond en kwijlde en schrok van de prijs: All Stars wintereditie,
bruin leer met bont van binnen voor de smakelijke prijs van €99,95.
Gekkenwerk!
Ik droomde en peinsde, rekende en liet overuren uitbetalen.
Wel/niet...wel/niet.

Op een Sint koopavond wandelde ik door de binnenstad, langs een winkel met sneakers in alle kleuren.
Daar op een plank stonden prachtige schoenen van het merk BK. Bruin met bont van binnen.
€54,99! Das ist kein Geld! De vrindelijke verkoper beloofde de schoenen uit een ander filiaal aan te laten rukken en thuis vertelde ik nog maar even niet dat ik de All Stars via een webwinkel had besteld....
Op vrijdagmiddag kwam er een telefoontje, je schoenen zijn binnen! Gek, net op de dag dat de All Stars ook arriveerden!
Maar gelukkig en vooral tot opluchting van Man,zaten die niet lekker.
Ik toog naar de winkel, ging op het bankje zitten, trok mijn laars uit en kneep even mijn ogen dicht en slingerde zomaar onbewust een gebedje naar boven: 'Oh Here laat ze alstublieft passen, ze zijn zo mooi...'.
Ik trok ze aan en.........

tromgeroffel

Te klein! Krijs, gil schreeuw! Te klein!
Ik liep 5 rondjes door de winkel en nog eens en nog eens.
Ik bedacht of ik kon leven met schoenen die iets te klein waren, maar neen. Ik nam het risico niet.
'Je bent hier altijd welkom hoor', zei de vrindelijke verkoper en teleurgesteld slofte ik de winkel uit.

Buiten was het inmiddels donker en troosteloos geworden.
Een klein stukje verder in de winkelstraat zat een andere schoenenzaak met grote posters !OPRUIMING!op de ruiten.
Ik stond stil en dacht na. Zal ik hier nog even kijken?
Een stem op mijn linkerschouder zei: 'welnee, loop door! Je hebt schoenen genoeg!' en een andere stem vanaf mijn rechterschouder zei:
'loop even naar binnen! Je mag best nog een paar nieuwe schoenen'.

Wel/niet....wel/niet.

Toch even naar binnen. Rekken met schoenen die afgeprijsd waren.
Ik mompelde voor me uit: 'oh laten er alstublieft een paar sneakers tussen staan' en ja! bruine sneakers met oranje veters, hoge en lage schoenen, met een tijgerprint en! en! een paar bruine sneakers met een prijsje aan de binnenkant: €39,99.
Nee! Niet waar! Ik trok ze aan en ze pasten! Hoera! Mission accomplished.
Genietend rekende ik af en barstte in blijdschap uit tegen de mevrouw achter de kassa: 'ik had zulke fijne schoenen en ze gingen kapot en ik heb ze geplakt maar ze gingen weer kapot en nu heb ik toch weer andere gevonden die goed zitten!'.
'Net pantoffeltjes', leefde ze met me mee.
Gelukzalig fietste ik weer naar huis en liet ze aan Man zien. Hij grijnsde.
'Oehoe' zei ik en wierp hem een sexy knipoog toe en heupwiegde nog een rondje door de kamer.

'Schud maar even heen en weer....'

Woensdagmorgen, ik ben naar mijn hippe kapper in de stad geweest en wandel ik nog even door de straten.
Ik zie de Hunkemöller en bedenk me dat ik eigenlijk wel weer nieuwe bh's kan gebruiken.
Als ik naar binnen wandel, word ik vriendelijk begroet. Altijd fijn om gezien te worden als klant, nietwaar?

Ik loop langs de rekken met lingerie in alle soorten en maten en negeer uiteraard het rek met de tijgerprintjes....
Ondertussen spreekt 1 van de verkoopsters me aan: 'kan ik u helpen?'. Ik antwoord dat ik even wat rondkijk en ze vraagt nog eens vriendelijk: 'weet u uw Hunkemöller maat ook?'.
Ik grinnik. 'Ja hoor, die weet ik wel'.
Gewapend met een diepblauwe bh en een zwart met gouden lijntje vertrek ik richting de pashokjes.

Als ik de bh aan heb, kijk ik kritisch naar het spiegelbeeld.
Hmmm. Dat zit wat strak en ik lijk flapjes huid onder mijn oksel te hebben. Dat kan natuurlijk nog niet op mijn leeftijd!
De verkoopster staat bij de ingang van de pashokjes en daarom roep ik zachtjes om de hoek van het hokje of ze even wil kijken.

'Hoe zit het?', vraagt ze terwijl ze aan de bandjes op mijn rug begint te trekken.
't Zit wat strak en het lijkt alsof het aan de zijkant niet mooi zit', antwoord ik haar.
Opgewekt antwoordt ze me: 'ik zie het, buig maar eens voorover en schud even heen en weer'.

Ik staar haar een milliseconde aan via de spiegel. Zei ze dat nou echt?

Schud Maar Even Heen En Weer?

Hallo! Ik werk niet bij de Moulin Rouge en ik ben ook geen model bij Victoria's Secret!
Wat verwacht ze nu van me?

Enigzins onzeker buig ik toch voorover en schud heen en weer met mijn bovenlichaam.
'Ik zie het al, te klein, ze vallen er bijna uit', zegt ze nog steeds opgewekt en weg is ze. Een andere maat pakken.
Ik hap nu naar adem.

Ze Vallen Er Bijna Uit.

Ik staar verbijsterd naar dat onflatteuze spiegelbeeld in dat pashokje met fout licht wat me bleek maakt.
Vragen ze dit nu aan iedereen die hulp nodig heeft? Hup, schudden mevrouwtje!

Ze komt terug met een nieuwe maat die me gelukkig prima past.
'En u heeft geluk vandaag, want u krijgt de tweede met 50% korting!'.
'Oh, nou dat komt dan mooi uit', zeg ik dan maar zo nonchalant mogelijk.

Thuis gekomen vertel ik het verhaal aan Man die uiteraard dubbel klapt van de lach.
Narrig zeg ik tegen hem: 'wees maar blij dat jij geen onderbroeken hoeft te passen daar! Schudt maar even meneer!'.
Hij komt niet meer bij.

Lea, het meisje van toen.

Ik loop door de Kunstuitleen, want het is mijn beurt om iets moois uit te zoeken voor aan de muur.
We lenen inmiddels al een aantal jaren schilderijen, dus uit ervaring weet ik dat er vanzelf een schilderij is waar mijn aandacht naar wordt getrokken.
Zo ook nu. Het hangt aan de wand en is een schilderij van een jonge vrouw. Nieuwsgierig buig ik me voorover om de titel van het schilderij te lezen: 'Lea, het meisje van toen'.
Het raakt me. Natuurlijk ken ik het verhaal van Lea en Rachel uit de bijbel. Lea staat bekend om haar fletse ogen. Fletse ogen waren in die tijd lelijk, want fonkelende ogen waren als een prachtig sieraad voor de vrouw.
Op de een of andere manier heb ik me Lea daardoor altijd voorgesteld als een vrouw wat minder aantrekkelijk is.
Nu hangt hier het schilderij van een prachtige vrouw.
Laat ik je meenemen naar het verhaal van Lea, zoals het verhaal in mijn gedachten is geworden.

'Mijn naam is Lea. Ik ben de oudste dochter van Laban.
Ik wil je het verhaal van mijn leven vertellen.
Het was een dag als alle andere. Ik was bezig mijn moeder te helpen met het bereiden van de maaltijd van die dag totdat mijn zusje Rachel hard roepende terug kwam van de put waar ze de schapen van onze kudde heen had gebracht.
Ze had familie ontmoet bij de put en vader moest onmiddellijk komen.
Ik weet het nog als de dag van gisteren toen ik Jakob voor het eerst zag! Hij was zo anders dan alle andere mannen die ik kende, anders dan mijn broers. Zijn stem was zacht en hij was vriendelijk tegen iedereen die hij tegenkwam.
Mijn vader nodigde hem meteen uit om bij ons te blijven.

Ik deed mijn best om zijn ogen naar me te trekken. Ik trok het veld in om kruiden te vinden, ik bakte de lekkerste koeken en zorgde ervoor dat mijn haren glanzend waren.
Maar waar ik al bang voor was, gebeurde. Hij keek me niet aan. Oh ja, hij was vriendelijk als altijd, maar als Rachel langs liep of bij het vuur zat, gleden zijn ogen naar haar.

Je moet weten dat ik me altijd de mindere heb gevoeld van ons tweeën. Mijn moeder liet nooit na om het te benadrukken.
Rachel moest de schapen hoeden en ik moest haar helpen met mijn jongere broertjes en zusjes en bij het eten maken. Maar liever zag ze het andersom. Liever had ze Rachel bij zich, Rachel met haar mooie ogen, Rachel die mooier kon dansen dan ik, Rachel die sierlijker bewoog. Ik was stijf en stram en mijn ogen....ach, zoals mijn moeder zei: de ogen van Rachel stralen als de sterren bij nacht, maar jouw ogen niet. Die van jou zijn als de maan, verduisterd door een wolk.

Na een maand kwam het meest afschuwelijke nieuws: Jakob had om de hand van mijn zusje gevraagd en mijn vader had toestemming gegeven!
Mijn schande kon niet groter zijn: mijn zusje zou eerder trouwen dan ik, terwijl ik de oudste was!
De blikken van de anderen in ons kamp waren afschuwelijk. Ik smeekte mijn vader om genade, om Jakob met mij te laten trouwen of dan maar 1 van de herders, maar mijn vader snauwde dat ik mijn mond moest houden en dat er vanzelf een oplossing zou komen.
7 lange jaren moest ik wachten op een antwoord. Ik kan me geen avond herinneren dat ik niet huilend in slaap ben gevallen.
7 martelend lange jaren waar ik zag dat Jakob steeds verliefder werd op Rachel en zij op hem en ze geen geheim meer maakten van hun genegenheid voor elkaar.

Na die 7 jaren brak de bruilofsweek aan. Nog steeds had mijn vader geen antwoord gegeven.
De dag was voor iedereen een geweldige dag, maar ik weet nog steeds niet hoe ik er doorheen ben gekomen. Ik verborg me in de tent van de kinderen, maar mijn vader vond me toch.
Hij zag er vreselijk uit, hij was dronken en sloeg me. Hij sleepte me de tent uit en grauwde naar me: 'die Jakob moet niet denken dat hij er zo makkelijk vanaf komt. Jij gaat naar zijn tent en wacht daarop hem. Hou je stil, zodat hij niet door zal hebben dat jij het bent.
Op deze manier komt de schande niet over ons en ben ik van jouw gezeur af'.
Ik kon mijn oren niet geloven! Ik moet je zeggen dat ik in eerste instantie schreeuwde en huilde: 'niet op deze manier vader!', maar weer sloeg hij me.
Later in de tent toen ik bibberende van angst zat te wachten op Jakob, drong tot me door dat mijn vader gelijk had. Ik kon toch trouwen met Jakob en zou verheven worden in de familie. Eindelijk zou ik Rachel te slim af zijn.

Jakob had inderdaad niets door. Ik zweeg ook al was het een afschuwelijke nacht. Hij was ruw met me en deed me pijn.
Maar hij was van mij! De volgende ochtend, toen hij door had dat ik het was met wie hij nu getrouwd was, ging hij verhaal halen mijn vader.
Die was laconiek als altijd en deed alsof er niets aan de hand was. Rachel kon hij ook krijgen.
Zo ging dat nou eenmaal bij ons, eerst de oudste, dan de jongste dochter.
En zo geschiedde, nadat mijn huwelijksweek voorbij was, huwde hij helaas ook met mijn zusje en betrok hij met háár een tent.
Bij mij kwam hij alleen maar als hij dronken was.

Ik heb mijn best gedaan om hem toch van me te laten houden, maar het was tevergeefs. Ik heb hem zelfs 6 zonen geschonken, grote sterke jongens. Maar hij keek nauwelijks naar ze om. Haar 2 kinderen, magere schreeuwers waren zijn oogappels.
Hoe langer de jaren verstreken, des te meer ging ik hem en mijn vader haten.
Ik verloor mijn leven en de liefde.

En nu ben ik oud en kijk ik terug op een leven vol bitterheid.
Mijn naam is Lea, dochter van Laban en vrouw van Jakob.

Maar noem me maar Mara, bitterheid. Die naam past beter bij me.

Ik sta bij het schilderij en zie de prachtig jonge vrouw. Ik kan haar ogen niet zien, maar iets in haar houding treft me.
Ik neem haar mee en overpeins haar geschiedenis.
Wat ben je een mooie vrouw en wat ben je ontkend in wie je was.
Ik ga naar je kijken, een tijdje. Bij ons mag je aan de muur stralen.

Het wonderlijke verhaal van Jakob en zijn 2 vrouwen: Lea en Rachel kun je in de bijbel lezen in het boek Genesis vanaf hoofdstuk 29.

Stef Bos schreef een prachtig lied over Lea:

Geen mens is hetzelfde.

We zijn allemaal anders, iedereen is uniek.
Ja, daar zijn we het toch wel over eens. We hebben allemaal zo onze gewoontes en rituelen.
Nergens anders zie je die verschillen terug als in de zorg.
Sinds ik in de thuiszorg werk bij ouderen, zeg: 75+, zie ik dat meer en meer.

De appartementen zijn qua ruimtes gelijk, maar de inrichting is zo verschillend. Bij de een staat een moderne leren bank met een flatscreen grootste maat, bij de ander staat nog steeds de pluche stoel die vader 30 jaar geleden kocht en een klein maatje televisie met zo'n enorme achterkant op een plomp bruin eiken dressoir.
Sommigen zitten letterlijk achter de geraniums en anderen kijken naar een modern schilderij.

De verschillen worden nog duidelijker als ik ze ondersteun en help bij de ADL. Zo'n heerlijke term die ze in de zorg gebruiken:

Algemene Dagelijkse Levensbehoeften

Het begint al bij de handdoeken.
Mannen hebben altijd 1 washand en 1 handdoek. Die washand en handdoek bij de alleenstaande senior zijn vaak geen stelletje.
Vrouwen altijd 2. 1 witte of crèmekleurige washand en handdoek voor de bovenkant (gezicht, rug, armen) en een gekleurde washand en dito handdoek voor de 'onderkant'.

Dat is overigens dan wel weer verbazingwekkend vind ik, altijd de lichte washand voor 'boven' en een gekleurde voor 'onderen'. Generatiekwestie? Of zou je op een gekleurde washand de vlekken niet zo zien.....

Maar het grappige aan die handdoeken is dat ze verschillend in gebruik zijn.
Zo kwam ik een tijd geleden bij een cliënt die de ene kant van de handdoek voor de ene week gebruikte en bij de nieuwe week droogde ze zich met de andere kant af.
Meesterlijk.
Er is iemand die de 'onderkant' dan weer afdroogt met een handdoek die reeds in de wasmand ligt, maar er zijn er ook die na 1 wasbeurt de handdoek onmiddellijk in de wasmand doen.

Ze zijn er ook met verschillende doekjes. 1 handdoek om af te drogen, een klein doekje voor de voeten, een doekje waarmee ik het chrome (kraan en greep aan de muur) moet afnemen en een dweil voor de vloer. Graag wel onthouden als de zuster weer de volgende keer komt.

En dan aankleden!
Een korset wordt door deze generatie nog gedragen, jazeker.

Maar dan eerst onderbroek met bandage, zo'n prachtig woord voor maandverband of inlegkruisje.

Dan volgt het korset, dan een pantybroek, dan een hemd, dan pantykousen met een jarretel, dan een onderjurk en dan de jurk zelf.
Echt! En zie die volgorde maar eens te onthouden!
Oh! Wat ook kan is een onderbroek met inlegkruis voor overdag en dan een onderbroek met dikke inlegger voor 's nachts en die gerust een aantal dagen wisselen. Zeker weten dat die nachtonderbroek ook onder het kussen gaat als je het bed opmaakt!

Ik werk graag in deze baan. Er is geen mens hetzelfde en iedereen heeft zijn of haar eigen verhalen.
Ik kom binnen in hun leven en hun huis en ze laten me zien: echt iedereen, iedereen is uniek.

'Doen jullie dat nog steeds?'.

We zitten te eten.
Bloemkool, opgebakken aardappelschijfjes en een gehaktbal.
Heeft u het plaatje ook compleet.

Dochter vertelt over school.
Beste Vriendin zat in een groepje met 2 van de raddraaiers uit de klas en ze moesten een woord verzinnen wat rijmt op 'beuken'.

U dacht natuurlijk onmiddellijk aan 'keuken' toen u een woord moest verzinnen wat rijmt op beuken.
Nietwaar?

'...en toen zeiden ze tegen Vriendin een woord, maar dat wilde ze niet zeggen, maar toen zeiden ze dat ze het toch moest zeggen. Maar ik ga dat woord nu niet zeggen, want dat mag niet van jullie'.

Er valt even een stilte aan tafel.
Ik kijk Man aan en grinnik, maar zeg dan: 'je mag hier alles zeggen. Ook al is het een raar woord, dan mag je het nu gerust zeggen'.
Ze twijfelt en zegt dan: 'maar je vind het echt geen leuk woord hoor!'.
Zoon wordt het nu te gortig en zegt: 'wat was het dan, zeg het nou!'.

Ze slikt nog een keer en zegt dan zacht: 'n**ken'.

'Waaaat?', schreeuwt Zoon, 'hoorde je wat ze zei papa?'.
'Ja maar, Juf zei meteen dat het een vies woord was en dat ze iets anders moesten verzinnen', zegt Dochter weer.
Zoon ligt in een appelflauwte naast me.

Ik begin dit leuk te vinden.
'Maar wat betekent dat woord dan, weet je dat ook?', vraag ik aan Dochter.
Ze begint wat verlegen te lachen. 'Ik weet het niet helemaal zeker, maar ik denk zoiets van: vrijen'.

Zoon ontploft weer. Het wordt steeds vreemder voor hem.
'Dat klopt', zegt Man tegen Dochter. 'Dat heet vrijen en dat mag je gewoon hier aan tafel zeggen'.
Ze ontspant weer een beetje. Gelukkig reageren we normaal.
En dan grinnikt ze: 'nouhou, dat hebben jullie heel lang geleden ook gedaan, want je moet vrijen om een kind te krijgen'.

Ik kijk weer naar Man. Ik zie zijn ogen en dan kijkt hij opzij en zegt zo normaal mogelijk: 'weet je, dat doen we nu nog steeds hoor'.

'Gaaaaatsie', brult Zoon en Dochter er doorheen: 'WAT? echt waar? Doen jullie dat nog steeds?'.

Ik hou van opvoeden.

Even slapen, even sluimeren..

Er zijn zo verspreid over de dag van die heerlijke momentjes vind ik.

's Morgens vroeg voordat ik naar mijn werk ga, om 6.40 een kop koffie met warme melk drinken in een stil huis.

Of: wakker worden en me realiseren dat het zaterdagmorgen is, niemand aan het werk hoeft of naar school en het bed precies de juiste warmte en zachtheid heeft en omdraaien een kreun van gelukzaligheid oplevert.

Dan weer wakker worden en de geur van versgebakken brood van beneden ruiken.

De maandagmorgen na een vakantie, de kinderen zijn weer op school, de voordeur opendoen en de rust omarmen.

Zo, nu heeft moeders vakantie....

Of op maandagmorgen de krant lezen met een kop koffie en iets lekkers wat er nog ligt van het weekend, zelfgebakken cake ofzo...

Op dinsdagmiddag bedenken dat we vanavond patat eten en er geen eten gekookt hoeft te worden.

Vrijdagmiddag 17.30 pannenkoeken bakken en weten dat het een begin van een vrij weekend is.

Ook zo fijn: als ik om 16.45 alles voor het avondeten al heb voorbereid en er dus zeker een half uur ruimte is voor een woonboek of blad en beker thee en ik nog kan onderuit zakken op de bank.

(en stiekem dan mijn ogen dicht doe en weg zak in een powernap van 10 minuten)

Ik doe dat trouwens ook weleens 20 minuten voordat ik weg moet om de kinderen van school te halen, maar dat is iets minder fijn, want dan zit er zo'n limiet aan....

Naar bed gaan en de regen tegen de ramen horen kletteren.

Bezig zijn met koken en dat Man opeens vroeger dan verwacht aan komt fietsen.

Eigenlijk zijn er best veel fijne momenten.