Gezocht: plakband voor mijn hart

Hij staat voor me en huilt.
'Ik doe ook alles verkeerd'.
Hij is mijn Zoon en hij is 11 jaar oud. Hij heeft per ongeluk in zijn broek geplast.

Dat autisme zit hem op zoveel vlakken in de weg. De seintjes die zijn lijf doorgeven, lijken soms niet aan te komen in zijn hoofd.
De tablet met spelletjes en filmpjes zijn zo intens voor hem, dat hij er bijna in verdwijnt.
Daar is alles voorspelbaar en duidelijk: als je op Start drukt, verschijnt altijd hetzelfde programma.
Als je op YouTube klikt, kom je altijd bij de filmpjes uit.

De confrontatie met het echte leven is des te groter.
Daar gaat nooit iets hetzelfde, niemand reageert hetzelfde en elke keer weer is een situatie voor hem anders.
Dan zit hij op de bank met zijn zus een kopje thee te drinken, zegt ze plotseling: 'je pyjamabroek is nat'.
En hoe moet hij dan reageren? Wat gaat mama dit keer zeggen?

Hij gaat naar boven voor schone kleding. Ik roep hem weer naar beneden.
Hij huilt. Zijn lijf en gezicht zeggen: 'help me, ik weet het niet meer'.

11 jaar. Zijn lijf is 11 jaar oud.
Hij is ongeveer 6 á 7 jaar oud. Hij wil stoer zijn en chillen. Hij wil straaljagerpiloot worden en bouwvakker.
Maar nu is hij klein en hij kruipt bij me op schoot en huilt.

We zwijgen alle drie. Ik merk dat mijn tranen hoog zitten en Dochter heeft het door.
Ze kruipt ook tegen me aan. En als we dan geen woorden hebben, dan knuffelen we maar. Dan houden we elkaar vast.
Drinken we het kopje thee.
Later ligt hij in bed met zijn knuffelbeer in zijn armen, die jongen van 11 jaar oud.

Het doet me zo zeer dat zijn zoeken naar houvast in de wereld eindigt in de conclusie dat hij alles verkeerd doet.
Steeds weer zoeken we met hem mee en proberen het beste te vinden.
Steeds weer proberen we die extra gebruiksaanwijzing die bij autisme hoort, te lezen.

Gezocht: plakband voor de scheur in mijn hart.

Amsterdam

We gingen samen een weekend weg. 2 van die provinciale types uut Zwolle op weg naar den grote stad.
Op vrijdagavond constateerden we dat het blijkbaar ook mogelijk is om een gesprek te voeren, zonder de nodige interrupties.

'Mama! nu wil ik iets vertellen!
Mama, hij schopt me! Mama, ik ken nog een mop.
Ja maar, nu wil ik iets zeggen. Ik eet al door, dat zie je toch!
Ik heb geen zin om mijn huiswerk te doen. Mama, mag ik nog iets lekkers?'

Afijn, u kent het wel.

Zaterdagmorgen togen we dus naar die grote stad. Geen kinderen om ons heen, de wereld ging open en de mogelijkheden onbegrensd.
Hand in hand genieten van die gekke mensen die voorbij wandelen op de Albert Cuyp markt.
De schreeuwende marktkoopman '2 dozen arebeien voor vijf eurotjes' en dan ondertussen ook een buitenlands accent hebbende, te grappig.
Een winkeltje met kopjes, potjes, zakjes thee en kruiden, teveel om te zien en op te noemen.


We aten een broodje, dronken cappuccino, wandelden door een museum, stonden oog in oog met een waardeloze hoop schutters uit voorbije tijden,


dronken weer een glas, wandelden weer een stukje, kochten een souvenir, dronken weer een glas wijn met wat tapas en vervolgens weer een glas wijn en nog een en nog een.

Het kingsize bed in het hotel was waardeloos zoals het hoort, het dekbed te klein en te dun, het bad was wel weer verrukkelijk diep en heet en het ontbijtbuffet overtrof alles.
En dus aten en dronken we weer wat en voor we het wisten wandelden we weer door een museum alwaar ik kwijlende allerlei vintage spullen aanschouwde.





Natuurlijk ook schilderijen, onbegrijpelijke kladders en klodders op een doek en bijzonder installaties.
Nog vermakelijker de conversaties tussen de diverse bezoekers.

Tussendoor voerden we gesprekken, met woorden en zwijgende. Dat laatste kunnen wij ook.

't Was goed. 't Was fijn.
'Moeten we vaker doen', spraken we tegen elkander.

Dit keer wachten we geen jaren lang.
Want een gesprek voeren zonder dat er een kind tussendoor zit te kakelen...voor je het weet, ben je eraan verslaafd.

(foto's zijn zelf gemaakt).

Liedje voor mijn meisje

Ik werd vannacht wakker
door een kleine stem
'Mama, ik heb zo'n buikpijn'
en haar onderlip trilde erbij.

Hoewel mijn hoofd nog sliep
sloeg ik meteen mijn dekbed terug
'kom maar bij me liggen'
ik denk dat het zoiets was.

Ze kroop tegen me aan
haar rug tegen mijn buik
en zo vielen we in slaap
klein kacheltje tegen me aan.

Vanmorgen bekeek ik haar nog eens goed
en zag hoe snel ze groeit
van klein meisje naar
een dametje van 8

En ik dacht bij mezelf
ik vroeg haar in stilte
als ik ooit een oud klein en koud meisje ben
in de winter van het leven

wil je dan voor mij
ja wil je dan voor mij

mijn kacheltje zijn?



(Met toestemming via www.elkedagrust.nl/1/tekening/1745/ )

DIY

Dus het was een regenachtige zondagmiddag.
De zandkoekjes waren al gebakken, de Wii was in gebruik geweest evenals de laptop.

Dochter keek me hulpeloos aan. Ik zuchtte en dacht aan de bank alweer ik zo heerlijk weg kan dutten.
Goed. Er moest vermaak gezocht worden.

Nu waart er in bloggersland ene trend rond: het DIY. Do It Yourself.
Werkelijk.
Vroegâh zouden we dat gewoon klooi-een-end-aan hebben genoemd, maar allez: tegenwoordig is dat DIY.

Het werd DIY met strijkkralen.
Kijkt u mee.

U neemt een pot strijkkralen waar u er zeker nog 2 van in de kast heeft staan. Of meer.

U warmt de oven voor op 200 graden. Nee, we gaan geen kralenkoekjes bakken.
U bedenkt welke kleur u wilt gebruiken.
Ik zocht zeer mindful en geduldig uit die enorme pot de kleuren rood/oranje/roze/geel/wit.

Vervolgens pakt u de olijfolie uit de keuken (ik heb dit niet zelf verzonnen...)......

en smeert daarmee de schaal of schaaltjes in die u wilt gebruiken, legt de kraaltjes in het schaaltje
(zorg dat ze niet op elkaar liggen, door de olijfolie blijven de kraaltjes goed plakken)
en zet dit in de oven.

U wacht 10 minuten en voila!
Zie daar een artistieke stylisch volledig verantwoorde DIY.

Ik vraag me alleen nog steeds ernstig af wie dit nu bedacht heeft, kralen in een schaaltje en die laten smelten ......
Ik vraag me tevens af wat ik met de komende hoeveelheid strijkkralenbakjes die Dochter gaat maken, moet doen.

Dat Libelle gezin

Er zijn momenten dat ik het leven zwartgallig bekijk (meestal iets hormonaals) en momenten dat ik bijna uit elkaar klap van geluk.

We waren 15 jaren getrouwd.
Dat moest gevierd worden volgens Zoon en Dochter en volgens hen is het ultieme vieren van geluk: uit eten gaan.
Maar hé! dat doe je niet in een pannenkoekenschuur. Of in zo'n (vr)eet-maar-raak-voor-een-knaak-wok gebeuren.
Nee, dat doe je in een restaurant! Een heus restaurant met echte servetten en menu's die eruit zien als een boek en ober's die vragen wat u wilt drinken.

We reserveerden een tafel voor 4 in het restaurant.
Ik deelde mee dat we om 17.30 kwamen eten omdat we om 20.30 the Voice Kids moesten kijken, waarop de vrindelijke stem aan de telefoon vroeg in welk theater die voorstelling was.
Ik hinnikte van de lach. Dat is op televisie meneer. Oh.

We kregen een tafeltje op een fijne plek in een hoek van het restaurant. Zoon op de bank in het hoekje, mooi plekje met niet teveel prikkels alwaar hij deftig een glas water bestelde.
Dat hij verder patat met 2 frikadellen at in dat heuse restaurant met echte servetten, ach heerlijk toch?

Wat gedroegen die heikneuters van ons zich keurig! Zoon zat naast me verhalen te vertellen van school, terwijl hij zijn snowboots uitschopte alsof dat restaurant onze huiskamer was.
Dochter stak de nieuwe haarknipjes in heur haren en we toasten nog eens op die 15 jaren.
Ik genoot en keek tevreden naar mijn gezin.
De twee oudere mensen naast ons wierpen af en toe een blik naar die welopgevoede kinderen.

Het leek wel een Libelle gezin.

Tot Zoon luidkeels na een toiletbezoek verzuchtte: 'ik had zo'n pijn in mijn buik, maar nu is de dunne diarree eruit en heb ik geen buikpijn meer' en nog eens over zijn buik wreef.

Yup.
Zo'n gezin in zo'n restaurant.
Dat zijn wij.
We deden nog een toast. Op nog 15 van die rollercoaster jaren.

Typemachine

Het lettertype van de ouderwetse typemachine vind ik helemaal te gek en ik ben dan ook erg blij dat de typemachine van mijn vader nog altijd hier in de woonkamer staat te pronken.
Ik kan me ook herinneren dat hij met 2 vingers op dat ding zat te rammen, vaak brieven naar de krant, naar familieleden, naar de raad van de kerk, voor zijn werk....

(hij was nogal betrokken bij kerk, staat en maatschappij om maar zo te zeggen)

Hij tikte erop achter zijn bureau, een grote met een blad met houtprint en met 4 lade's aan beide zijden die enorm knerpten als je ze open deed.
Toen we het huis leeg ruimden, kwamen we tot mijn grote verrassing 3 linten tegen in een doos.

En kijk eens in wat een prachtig doosje zo'n lint zit:

De typemachine doet het nog prima.
Alleen lastig dat er geen simpele backspace en delete knop op zit!

Onder het genot van een goed glas wijn...

De beste ideeën ontstaan in rust.
Althans, 1 ontstond afgelopen zomer in Frankrijk. Ik had 2 Franse woonbladen gekocht om te zien of de stijl daar anders is dan in Nederland.
Al bladerende viel mijn oog op een kast met vakken.

Nadat we verhuisd waren, hadden we onze meubelstukken op een zo mooi mogelijke plek neergezet, maar over de woonkamer waren we niet tevreden.
Waar eerder een prachtig bruine buffetkast (gescoord in de kringloop!) prachtig stond in ons vorige huis, was het hier toch minder mooi.
Bovendien hadden we ook geen goede plek meer voor de televisie, dus maakten we een tijdelijke, provisorische oplossing.

Overigens: dat was er één met herinneringen. Mijn vader had vroeger een supermarkt en om levensmiddelen te verrijden, gebruikte hij een kar.
Die had hij altijd bewaard in de garage en ik was de gelukkige die de kar mee naar huis nam toen we het huis van mijn ouders leeg moesten halen.
Maar we waren niet tevreden over de opstelling van kast en kar.
Ziehier onder de situatie:

Dus afgelopen zomer....
ik legde aan Man het plan voor om zelf een kast te gaan ontwerpen en te maken.
Lucky me: hij was onmiddellijk enthousiast en zo sloegen we aan het schetsen met vakken en centimeters en gedachtes over hout.

En zo lag dat in ons achterhoofd wat te dromen en te broeden en begin december besloten we het concreet te maken.
Steigerhout, een lage kast, 4 meter breed en asymmetrische vakken.
Dat hout moet je niet bij de Gamma kopen werd ons verteld (daar is steigerhout erg duur!), maar bij een houthandel als deze:
www.stiho.nl
En zo sloeg Man aan het zagen en boorde meer dan 300 schroeven in de kast die langzamerhand onder zijn handen ontstond.
Met recht: een meesterwerk!

Nog een mooi voordeel: sinds kort ben ik bezig met de opleiding van interieurstyliste (via de NTI) en zo kon ik duidelijk het effect zien wat donkere en lichte meubelen doen met je kamer.
Het lijkt zoveel lichter in huis.

Dromen onder het genot van een goed glas wijn in Frankrijk....moeten we vaker doen!