Op vrijdagavond constateerden we dat het blijkbaar ook mogelijk is om een gesprek te voeren, zonder de nodige interrupties.
'Mama! nu wil ik iets vertellen!
Mama, hij schopt me! Mama, ik ken nog een mop.
Ja maar, nu wil ik iets zeggen. Ik eet al door, dat zie je toch!
Ik heb geen zin om mijn huiswerk te doen. Mama, mag ik nog iets lekkers?'
Afijn, u kent het wel.
Zaterdagmorgen togen we dus naar die grote stad. Geen kinderen om ons heen, de wereld ging open en de mogelijkheden onbegrensd.
Hand in hand genieten van die gekke mensen die voorbij wandelen op de Albert Cuyp markt.
De schreeuwende marktkoopman '2 dozen arebeien voor vijf eurotjes' en dan ondertussen ook een buitenlands accent hebbende, te grappig.
Een winkeltje met kopjes, potjes, zakjes thee en kruiden, teveel om te zien en op te noemen.
We aten een broodje, dronken cappuccino, wandelden door een museum, stonden oog in oog met een waardeloze hoop schutters uit voorbije tijden,
dronken weer een glas, wandelden weer een stukje, kochten een souvenir, dronken weer een glas wijn met wat tapas en vervolgens weer een glas wijn en nog een en nog een.
Het kingsize bed in het hotel was waardeloos zoals het hoort, het dekbed te klein en te dun, het bad was wel weer verrukkelijk diep en heet en het ontbijtbuffet overtrof alles.
En dus aten en dronken we weer wat en voor we het wisten wandelden we weer door een museum alwaar ik kwijlende allerlei vintage spullen aanschouwde.
Natuurlijk ook schilderijen, onbegrijpelijke kladders en klodders op een doek en bijzonder installaties.
Nog vermakelijker de conversaties tussen de diverse bezoekers.
Tussendoor voerden we gesprekken, met woorden en zwijgende. Dat laatste kunnen wij ook.
't Was goed. 't Was fijn.
'Moeten we vaker doen', spraken we tegen elkander.
Dit keer wachten we geen jaren lang.
Want een gesprek voeren zonder dat er een kind tussendoor zit te kakelen...voor je het weet, ben je eraan verslaafd.
(foto's zijn zelf gemaakt).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten