Gezocht: plakband voor mijn hart

Hij staat voor me en huilt.
'Ik doe ook alles verkeerd'.
Hij is mijn Zoon en hij is 11 jaar oud. Hij heeft per ongeluk in zijn broek geplast.

Dat autisme zit hem op zoveel vlakken in de weg. De seintjes die zijn lijf doorgeven, lijken soms niet aan te komen in zijn hoofd.
De tablet met spelletjes en filmpjes zijn zo intens voor hem, dat hij er bijna in verdwijnt.
Daar is alles voorspelbaar en duidelijk: als je op Start drukt, verschijnt altijd hetzelfde programma.
Als je op YouTube klikt, kom je altijd bij de filmpjes uit.

De confrontatie met het echte leven is des te groter.
Daar gaat nooit iets hetzelfde, niemand reageert hetzelfde en elke keer weer is een situatie voor hem anders.
Dan zit hij op de bank met zijn zus een kopje thee te drinken, zegt ze plotseling: 'je pyjamabroek is nat'.
En hoe moet hij dan reageren? Wat gaat mama dit keer zeggen?

Hij gaat naar boven voor schone kleding. Ik roep hem weer naar beneden.
Hij huilt. Zijn lijf en gezicht zeggen: 'help me, ik weet het niet meer'.

11 jaar. Zijn lijf is 11 jaar oud.
Hij is ongeveer 6 á 7 jaar oud. Hij wil stoer zijn en chillen. Hij wil straaljagerpiloot worden en bouwvakker.
Maar nu is hij klein en hij kruipt bij me op schoot en huilt.

We zwijgen alle drie. Ik merk dat mijn tranen hoog zitten en Dochter heeft het door.
Ze kruipt ook tegen me aan. En als we dan geen woorden hebben, dan knuffelen we maar. Dan houden we elkaar vast.
Drinken we het kopje thee.
Later ligt hij in bed met zijn knuffelbeer in zijn armen, die jongen van 11 jaar oud.

Het doet me zo zeer dat zijn zoeken naar houvast in de wereld eindigt in de conclusie dat hij alles verkeerd doet.
Steeds weer zoeken we met hem mee en proberen het beste te vinden.
Steeds weer proberen we die extra gebruiksaanwijzing die bij autisme hoort, te lezen.

Gezocht: plakband voor de scheur in mijn hart.