Liedje voor mijn meisje

Ik werd vannacht wakker
door een kleine stem
'Mama, ik heb zo'n buikpijn'
en haar onderlip trilde erbij.

Hoewel mijn hoofd nog sliep
sloeg ik meteen mijn dekbed terug
'kom maar bij me liggen'
ik denk dat het zoiets was.

Ze kroop tegen me aan
haar rug tegen mijn buik
en zo vielen we in slaap
klein kacheltje tegen me aan.

Vanmorgen bekeek ik haar nog eens goed
en zag hoe snel ze groeit
van klein meisje naar
een dametje van 8

En ik dacht bij mezelf
ik vroeg haar in stilte
als ik ooit een oud klein en koud meisje ben
in de winter van het leven

wil je dan voor mij
ja wil je dan voor mij

mijn kacheltje zijn?



(Met toestemming via www.elkedagrust.nl/1/tekening/1745/ )

DIY

Dus het was een regenachtige zondagmiddag.
De zandkoekjes waren al gebakken, de Wii was in gebruik geweest evenals de laptop.

Dochter keek me hulpeloos aan. Ik zuchtte en dacht aan de bank alweer ik zo heerlijk weg kan dutten.
Goed. Er moest vermaak gezocht worden.

Nu waart er in bloggersland ene trend rond: het DIY. Do It Yourself.
Werkelijk.
Vroegâh zouden we dat gewoon klooi-een-end-aan hebben genoemd, maar allez: tegenwoordig is dat DIY.

Het werd DIY met strijkkralen.
Kijkt u mee.

U neemt een pot strijkkralen waar u er zeker nog 2 van in de kast heeft staan. Of meer.

U warmt de oven voor op 200 graden. Nee, we gaan geen kralenkoekjes bakken.
U bedenkt welke kleur u wilt gebruiken.
Ik zocht zeer mindful en geduldig uit die enorme pot de kleuren rood/oranje/roze/geel/wit.

Vervolgens pakt u de olijfolie uit de keuken (ik heb dit niet zelf verzonnen...)......

en smeert daarmee de schaal of schaaltjes in die u wilt gebruiken, legt de kraaltjes in het schaaltje
(zorg dat ze niet op elkaar liggen, door de olijfolie blijven de kraaltjes goed plakken)
en zet dit in de oven.

U wacht 10 minuten en voila!
Zie daar een artistieke stylisch volledig verantwoorde DIY.

Ik vraag me alleen nog steeds ernstig af wie dit nu bedacht heeft, kralen in een schaaltje en die laten smelten ......
Ik vraag me tevens af wat ik met de komende hoeveelheid strijkkralenbakjes die Dochter gaat maken, moet doen.

Dat Libelle gezin

Er zijn momenten dat ik het leven zwartgallig bekijk (meestal iets hormonaals) en momenten dat ik bijna uit elkaar klap van geluk.

We waren 15 jaren getrouwd.
Dat moest gevierd worden volgens Zoon en Dochter en volgens hen is het ultieme vieren van geluk: uit eten gaan.
Maar hé! dat doe je niet in een pannenkoekenschuur. Of in zo'n (vr)eet-maar-raak-voor-een-knaak-wok gebeuren.
Nee, dat doe je in een restaurant! Een heus restaurant met echte servetten en menu's die eruit zien als een boek en ober's die vragen wat u wilt drinken.

We reserveerden een tafel voor 4 in het restaurant.
Ik deelde mee dat we om 17.30 kwamen eten omdat we om 20.30 the Voice Kids moesten kijken, waarop de vrindelijke stem aan de telefoon vroeg in welk theater die voorstelling was.
Ik hinnikte van de lach. Dat is op televisie meneer. Oh.

We kregen een tafeltje op een fijne plek in een hoek van het restaurant. Zoon op de bank in het hoekje, mooi plekje met niet teveel prikkels alwaar hij deftig een glas water bestelde.
Dat hij verder patat met 2 frikadellen at in dat heuse restaurant met echte servetten, ach heerlijk toch?

Wat gedroegen die heikneuters van ons zich keurig! Zoon zat naast me verhalen te vertellen van school, terwijl hij zijn snowboots uitschopte alsof dat restaurant onze huiskamer was.
Dochter stak de nieuwe haarknipjes in heur haren en we toasten nog eens op die 15 jaren.
Ik genoot en keek tevreden naar mijn gezin.
De twee oudere mensen naast ons wierpen af en toe een blik naar die welopgevoede kinderen.

Het leek wel een Libelle gezin.

Tot Zoon luidkeels na een toiletbezoek verzuchtte: 'ik had zo'n pijn in mijn buik, maar nu is de dunne diarree eruit en heb ik geen buikpijn meer' en nog eens over zijn buik wreef.

Yup.
Zo'n gezin in zo'n restaurant.
Dat zijn wij.
We deden nog een toast. Op nog 15 van die rollercoaster jaren.

Typemachine

Het lettertype van de ouderwetse typemachine vind ik helemaal te gek en ik ben dan ook erg blij dat de typemachine van mijn vader nog altijd hier in de woonkamer staat te pronken.
Ik kan me ook herinneren dat hij met 2 vingers op dat ding zat te rammen, vaak brieven naar de krant, naar familieleden, naar de raad van de kerk, voor zijn werk....

(hij was nogal betrokken bij kerk, staat en maatschappij om maar zo te zeggen)

Hij tikte erop achter zijn bureau, een grote met een blad met houtprint en met 4 lade's aan beide zijden die enorm knerpten als je ze open deed.
Toen we het huis leeg ruimden, kwamen we tot mijn grote verrassing 3 linten tegen in een doos.

En kijk eens in wat een prachtig doosje zo'n lint zit:

De typemachine doet het nog prima.
Alleen lastig dat er geen simpele backspace en delete knop op zit!

Onder het genot van een goed glas wijn...

De beste ideeën ontstaan in rust.
Althans, 1 ontstond afgelopen zomer in Frankrijk. Ik had 2 Franse woonbladen gekocht om te zien of de stijl daar anders is dan in Nederland.
Al bladerende viel mijn oog op een kast met vakken.

Nadat we verhuisd waren, hadden we onze meubelstukken op een zo mooi mogelijke plek neergezet, maar over de woonkamer waren we niet tevreden.
Waar eerder een prachtig bruine buffetkast (gescoord in de kringloop!) prachtig stond in ons vorige huis, was het hier toch minder mooi.
Bovendien hadden we ook geen goede plek meer voor de televisie, dus maakten we een tijdelijke, provisorische oplossing.

Overigens: dat was er één met herinneringen. Mijn vader had vroeger een supermarkt en om levensmiddelen te verrijden, gebruikte hij een kar.
Die had hij altijd bewaard in de garage en ik was de gelukkige die de kar mee naar huis nam toen we het huis van mijn ouders leeg moesten halen.
Maar we waren niet tevreden over de opstelling van kast en kar.
Ziehier onder de situatie:

Dus afgelopen zomer....
ik legde aan Man het plan voor om zelf een kast te gaan ontwerpen en te maken.
Lucky me: hij was onmiddellijk enthousiast en zo sloegen we aan het schetsen met vakken en centimeters en gedachtes over hout.

En zo lag dat in ons achterhoofd wat te dromen en te broeden en begin december besloten we het concreet te maken.
Steigerhout, een lage kast, 4 meter breed en asymmetrische vakken.
Dat hout moet je niet bij de Gamma kopen werd ons verteld (daar is steigerhout erg duur!), maar bij een houthandel als deze:
www.stiho.nl
En zo sloeg Man aan het zagen en boorde meer dan 300 schroeven in de kast die langzamerhand onder zijn handen ontstond.
Met recht: een meesterwerk!

Nog een mooi voordeel: sinds kort ben ik bezig met de opleiding van interieurstyliste (via de NTI) en zo kon ik duidelijk het effect zien wat donkere en lichte meubelen doen met je kamer.
Het lijkt zoveel lichter in huis.

Dromen onder het genot van een goed glas wijn in Frankrijk....moeten we vaker doen!

Kerst

Mijn vader verzamelde weken van tevoren allerlei kerstrecepten en stond dagen lang in de keuken.
De tafel werd gedekt met de mooiste borden en schalen en veel kaarsen. Voor één keer gingen alle lampen uit in de huiskamer.
Nog een herinnering: mijn ouders nodigden altijd mensen uit die alleen waren en in onze ogen wat zielig.

Ik vond het niet leuk, kerst vieren moest met ons eigen gezin dacht ik.
Nu ik ouder ben, begrijp waarom mijn ouders dat deden.
Kerst schijnt gezellig te moeten zijn. Met familie en vrienden aan tafel, lekker eten en het fijn hebben.
Om met Brigitte Kaandorp te spreken: de Libelle kerst.

Feit is dat voor velen kerst niet gezellig is of leuk. En er zijn zoveel redenen te verzinnen waarom. Armoede, eenzaamheid, uiteengevallen gezinnen, ruzie's, geliefden die niet meer bij ons zijn......

Wat mooi dat mijn ouders dachten mensen die alleen waren en ze uitnodigden aan de tafel.
Mijn vader leeft niet meer en ik mis hem met kerst weer extra. Het was eigenlijk vaste prik dat we tweede kerstdag naar mijn ouders gingen, iedereen nam wat te eten mee en als klapper op de vuurpijl had paps zelf ook nog wat eten en vooral lekkere wijnen ingeslagen.

Morgen komt mijn het grootste deel van mijn familie in ons nieuwe huis kerst vieren.
Ik hef het glas op mijn paps......

ik denk aan jou
als je kerst zult vieren aan een tafel,
niet compleet
ik wens je warmte
twinkelend licht
liefde die je nooit vergeet

(Floortje Agema via Twitter)

Van den oude dame en de jonge blom.

Ik had mijn zinnen gezet op een salontafel, type retro.
Het model had ik allang bedacht en in de huiskamer een plek gegeven, ik moest alleen nog die salontafel zien te scoren.
5 kringloopwinkels liep ik af, maar alleen brocante, grenen en oubollige eiken types kwam ik tegen. Geen nood, dan bestaat Marktplaats nog altijd.
Jah! en daar kwam ik het perfecte model tegen. Klein probleem: de eigenaar vroeg de smakelijke prijs van €120. Dat ging me te ver.
Ik deed nog een tegenbod van €50 en de eigenaar deed er wel 10 hele euro's van de vraagprijs af. Dat was nog steeds teveel, zodat ik afscheid nam -met pijn in mijn hart- van de salontafel.

Verder zoeken dan maar. Een ander leuk model, maar dan met iets meer tierelantijnen voor de mooie prijs van €35. Ik deed een brutaal tegenbod van €17,50 en de eigenaar ging tot mijn verrassing meteen akkoord.
En dus toog ik op een regenachtige vrijdagmiddag naar IJsselmuiden.
Een vrindelijke mevrouw wachtte me op in een onttakeld huis en vertelde het verhaal.
Haar moeder was opgenomen in een verzorgingshuis en de spullen die niet mee konden, gingen naar de kringloopwinkel of naar iemand die er nog iets voor wilde geven.
Met een weids gebaar zei ze: 'dus als er tussen de spullen nog iets anders staat wat je leuk vind, neem het alsjeblieft mee...'.
Ik geneerde me. Ik kan toch niet zomaar tussen die spullen graaien bedacht ik me tot mijn oog op een prachtig retro wijnrek viel.
'Oh', zei ik en voor ik het wist drukte ze het ding in mijn handen.

En dus reed ik weer huiswaarts met salontafel en wijnrek, bepeinzend hoe de situatie van de mevrouw, me zo bekend was. Nog geen anderhalf jaar geleden stond ik immers met mijn eigen broers en zussen op te ruimen in het huis van mijn ouders.

Tja.
Daar stond de salontafel.
En dan?

Eerst maar eens die dikke laag fineer eraf. Lang leve de schuurmachine en het schuurpapier.
Na een uur goed schuren, stond ze daar in haar nakie. Zeg nou zelf: helemaal niet lelijk toch?

Maar oude dames moet je niet te lang op de tocht laten staan. Daar worden ze niet mooier op. Dus bracht ik een eerste laag aan. Hemd en onderbroek zeg maar......in keurig wit.

Als laatste en ook het spannendste: de kleur van de jurk.
Olijfgroen? Wit? Bruin?
Mooie kleuren, zeker. Maar zo veilig, zo behoudend. De oude dame zag er alweer een stuk jonger uit. Dat verdiende een opvallende kleur.
De Gamma had een spectrum aan kleuren waar je u tegen zegt. En al die kleuren hadden ook weer de mooiste namen.

Koffielikeur
Toverbal
Aladin
Doelmatig
Overvloed
Orgineel

(je vraagt af wat de bedenker van deze namen achter de kiezen had aan alcoholische dranken toen hij de kleuren een naam gaf....)

Ik was gek van de kleur Toverbal. Diep roze. Maar nee. Een oude dame een jurk aantrekken met de naam Toverbal zeg nou zelf: dat past toch niet?
Ik vond de mooiste kleur bij de salontafel en ging aan de slag. Na 2 keer ingespannen schilderen was het klaar.
En toen ze mocht schitteren in de huiskamer, zag ik opeens dat ze een jonge blom was geworden!
Een jonge blom met een jurk met de prachtige naam

Verbondenheid

Dank u wel, mevrouw ergens in een verzorgingshuis in IJsselmuiden.
Wij gaan genieten van deze jonge blom. Oud in een nieuwe jurk.