Familie

Zaterdagmiddag.

We komen terug uit de stad, Man-Dochter-Ondergetekende.
Ik herinner me dat ik nog iets moet ophalen bij onze vrienden/buren die 4 huizen verderop wonen.

Zoals altijd is het daar een zooi ongeregeld. Zij staat in de keuken iets te bakken zoals alleen zij dat kan waardoor het lijkt of er iets ontploft is, hij zit aan tafel koffie te drinken. De Kinderen rennen en hangen wat om de tafel heen.
Ik weet ondertussen hoe het gaat, even naar binnen lopen gaat niet, er valt altijd wel iets te praten of te ouwehoeren en vervolgens bevind ik mezelf 5 minuten later aan diezelfde keukentafel met verse muntthee voor me.

'Wat eten jullie vanavond?', vraagt Zij en begint vervolgens heel hard te lachen.
'Ik zal Man even bellen', zeg ik en dan gebeurt weer het voorspelbare: nog geen 3 minuten later komt Man aangelopen met een kop koffie in zijn hand.

2 kinderen gaan in ons huis spelen met de Wii, 2 kinderen doen tikkertje om ons heen.

Van de koffie/thee glijden we moeiteloos door in de rode wijn en Hertog Jan bier met toastjes en twee uur later gaan we weer door in een spontaan in elkaar gezette maaltijd.
Beetje van ons, beetje van hen.
Onze gesprekken zijn flauwekul en net zo snel ook weer diepgaand.

Altijd weer raakt het me.
Een stel mensen die altijd voor ons klaar staan en wij voor hen.
We delen zoveel met elkaar. We geven spullen zonder nadenken of rekenen aan elkaar.
We kennen elkaars hoogtepunten en elkaars verdriet.

Familie gaat niet om DNA.
Familie gaat om liefde.
Vrienden kunnen voelen als familie, alsof je elkaar al je leven lang kent, waar je bij thuiskomt.

Family isn't about whose blood you have.
It's about who you care about.

Hoe K3 een kronkel in mijn hoofd werd.

Zo las ik vorige week zondagavond op Twitter dat iemand naar K3 ging en onmiddellijk ontwaakte er iets in mijn hoofd.
Ach ja, K3!
Vaak keek ik vol vertedering naar de beelden die voorbij kwamen op tv, busladingen vol schattige kleine meisjes die bij een voorstelling van K3 aanwezig waren en luidkeels de liedjes mee zongen en dansten.
Enig!
Ik herinnerde me dat ik ooit met Dochter naar zo'n voorstelling wilde, maar dat het om onduidelijke redenen nooit van was gekomen.

Maar zeg nooit, nooit mensen!

Ik zocht uit of er nog kaarten waren en zowaar! naast elkaar op de tribune. Rij 40, stoel 5 en 6.
Vrijdag 15 maart in het jaar 2013, aanvang 17.00.
Fantastisch!

En in mijn hoofd begon zich een voorstelling af te spelen.
Ik ging Dochter verrassen.
Langzaam zei ik dat ik haar iets wilde vertellen. Haar ogen stonden vragend en ze zei: 'wat dan mama, wat dan?'.
Ik vertelde natuurlijk niet onmiddellijk wat het was, maar daar was dan eindelijk het moment suprême:

'schatje, wij gaan samen naar een concert van K3!'

en dochter gaf dan een luide krijs, er barstte een enorm vuurwerk los en om de hoek van de straat kwam de fanfare met voorop Hennie Huisman die het lied aanhief: 'surprise surprise! een verrassing bracht je zomaar van de wijs...'.

Ik kon niet wachten.
Maandagavond. 18.30. De bloemkool en een bal gehakt achter de kiezen.
Mijn hart bonkte en ik begon langzaam te vertellen..... daar was het moment: 'schatje, wij gaan samen naar een concert van K3!'

Complete stilte.
Dochter keek me verbijsterd aan.

'Wat? Ik ga niet naar K3! Dat is hardstikke kinderachtig!!'.

Man dook onder de tafel alwaar ik zijn gesmoorde lachen hoorde. Ik was sprakeloos. Ik begon te stotteren, te smeken, te soebatten, narrig te doen, ik trok het hele arsenaal aan opvoedkundige skills uit de kast.
Eindconclusie op donderdagavond: 'nou vooruit, als je dat zo graag wilt, dan ga ik wel mee, maar dan moet je wel cola en snoep regelen'.

We laten even buiten beschouwing dat ik de bewuste vrijdag griep had en dat Man weigerde om mee te gaan, zodat ik met een overdosis koortsremmende middelen éindelijk in de IJsselhallen naast Dochter zat.
Ze had me nog net een bak K3 popcorn afgetroggeld, maar mensen! ik zat! met Dochter bij K3!



De show begon, 3 zingende dame's, een showballet, discolichten en véél, heel veel kinderen.
Na een kwartier brak het zweet me uit, wat een afschuwelijke lading mensen. En die kinderen die niet bleven zitten, maar continu heen en weer liepen. Trap op, trap af.
Kinderen voor me langs naar hun ouders, weer terug naar beneden en de trap weer op, weer langs mij, weer terug liepen.
Kinderen die gingen zitten KLOINK en weer staan KLAP stoeltje weer dicht en dan 5 keer achter elkaar.

In een koortsige waas vermenigvuldigden de kinderen die de trap op en af gingen zich in hoog tempo en bijna kwam het moment dat ik wilde opstaan en schreeuwen
EN NOU IEDEREEN KOPPEN DICHT EN ZITTEN!!!
Wanhopig keek ik opzij naar Dochter die stoïcijns en zwijgend in hoog tempo de popcorn naar binnen werkte.

Na 1 uur en 20 minuten was het feest voorbij.
'Het was leuk', sprak Dochter, 'maar de volgende keer dat je iets voor me regelt, moet je het even overleggen voordat je het betaald'.

Maar ik hoorde het al niet meer. Ik liet mijn gepijnigde oren en lijf in mijn bed storten.
Een kronkel en illusie armer.

Gezocht: plakband voor mijn hart

Hij staat voor me en huilt.
'Ik doe ook alles verkeerd'.
Hij is mijn Zoon en hij is 11 jaar oud. Hij heeft per ongeluk in zijn broek geplast.

Dat autisme zit hem op zoveel vlakken in de weg. De seintjes die zijn lijf doorgeven, lijken soms niet aan te komen in zijn hoofd.
De tablet met spelletjes en filmpjes zijn zo intens voor hem, dat hij er bijna in verdwijnt.
Daar is alles voorspelbaar en duidelijk: als je op Start drukt, verschijnt altijd hetzelfde programma.
Als je op YouTube klikt, kom je altijd bij de filmpjes uit.

De confrontatie met het echte leven is des te groter.
Daar gaat nooit iets hetzelfde, niemand reageert hetzelfde en elke keer weer is een situatie voor hem anders.
Dan zit hij op de bank met zijn zus een kopje thee te drinken, zegt ze plotseling: 'je pyjamabroek is nat'.
En hoe moet hij dan reageren? Wat gaat mama dit keer zeggen?

Hij gaat naar boven voor schone kleding. Ik roep hem weer naar beneden.
Hij huilt. Zijn lijf en gezicht zeggen: 'help me, ik weet het niet meer'.

11 jaar. Zijn lijf is 11 jaar oud.
Hij is ongeveer 6 á 7 jaar oud. Hij wil stoer zijn en chillen. Hij wil straaljagerpiloot worden en bouwvakker.
Maar nu is hij klein en hij kruipt bij me op schoot en huilt.

We zwijgen alle drie. Ik merk dat mijn tranen hoog zitten en Dochter heeft het door.
Ze kruipt ook tegen me aan. En als we dan geen woorden hebben, dan knuffelen we maar. Dan houden we elkaar vast.
Drinken we het kopje thee.
Later ligt hij in bed met zijn knuffelbeer in zijn armen, die jongen van 11 jaar oud.

Het doet me zo zeer dat zijn zoeken naar houvast in de wereld eindigt in de conclusie dat hij alles verkeerd doet.
Steeds weer zoeken we met hem mee en proberen het beste te vinden.
Steeds weer proberen we die extra gebruiksaanwijzing die bij autisme hoort, te lezen.

Gezocht: plakband voor de scheur in mijn hart.

Amsterdam

We gingen samen een weekend weg. 2 van die provinciale types uut Zwolle op weg naar den grote stad.
Op vrijdagavond constateerden we dat het blijkbaar ook mogelijk is om een gesprek te voeren, zonder de nodige interrupties.

'Mama! nu wil ik iets vertellen!
Mama, hij schopt me! Mama, ik ken nog een mop.
Ja maar, nu wil ik iets zeggen. Ik eet al door, dat zie je toch!
Ik heb geen zin om mijn huiswerk te doen. Mama, mag ik nog iets lekkers?'

Afijn, u kent het wel.

Zaterdagmorgen togen we dus naar die grote stad. Geen kinderen om ons heen, de wereld ging open en de mogelijkheden onbegrensd.
Hand in hand genieten van die gekke mensen die voorbij wandelen op de Albert Cuyp markt.
De schreeuwende marktkoopman '2 dozen arebeien voor vijf eurotjes' en dan ondertussen ook een buitenlands accent hebbende, te grappig.
Een winkeltje met kopjes, potjes, zakjes thee en kruiden, teveel om te zien en op te noemen.


We aten een broodje, dronken cappuccino, wandelden door een museum, stonden oog in oog met een waardeloze hoop schutters uit voorbije tijden,


dronken weer een glas, wandelden weer een stukje, kochten een souvenir, dronken weer een glas wijn met wat tapas en vervolgens weer een glas wijn en nog een en nog een.

Het kingsize bed in het hotel was waardeloos zoals het hoort, het dekbed te klein en te dun, het bad was wel weer verrukkelijk diep en heet en het ontbijtbuffet overtrof alles.
En dus aten en dronken we weer wat en voor we het wisten wandelden we weer door een museum alwaar ik kwijlende allerlei vintage spullen aanschouwde.





Natuurlijk ook schilderijen, onbegrijpelijke kladders en klodders op een doek en bijzonder installaties.
Nog vermakelijker de conversaties tussen de diverse bezoekers.

Tussendoor voerden we gesprekken, met woorden en zwijgende. Dat laatste kunnen wij ook.

't Was goed. 't Was fijn.
'Moeten we vaker doen', spraken we tegen elkander.

Dit keer wachten we geen jaren lang.
Want een gesprek voeren zonder dat er een kind tussendoor zit te kakelen...voor je het weet, ben je eraan verslaafd.

(foto's zijn zelf gemaakt).