Familie

Zaterdagmiddag.

We komen terug uit de stad, Man-Dochter-Ondergetekende.
Ik herinner me dat ik nog iets moet ophalen bij onze vrienden/buren die 4 huizen verderop wonen.

Zoals altijd is het daar een zooi ongeregeld. Zij staat in de keuken iets te bakken zoals alleen zij dat kan waardoor het lijkt of er iets ontploft is, hij zit aan tafel koffie te drinken. De Kinderen rennen en hangen wat om de tafel heen.
Ik weet ondertussen hoe het gaat, even naar binnen lopen gaat niet, er valt altijd wel iets te praten of te ouwehoeren en vervolgens bevind ik mezelf 5 minuten later aan diezelfde keukentafel met verse muntthee voor me.

'Wat eten jullie vanavond?', vraagt Zij en begint vervolgens heel hard te lachen.
'Ik zal Man even bellen', zeg ik en dan gebeurt weer het voorspelbare: nog geen 3 minuten later komt Man aangelopen met een kop koffie in zijn hand.

2 kinderen gaan in ons huis spelen met de Wii, 2 kinderen doen tikkertje om ons heen.

Van de koffie/thee glijden we moeiteloos door in de rode wijn en Hertog Jan bier met toastjes en twee uur later gaan we weer door in een spontaan in elkaar gezette maaltijd.
Beetje van ons, beetje van hen.
Onze gesprekken zijn flauwekul en net zo snel ook weer diepgaand.

Altijd weer raakt het me.
Een stel mensen die altijd voor ons klaar staan en wij voor hen.
We delen zoveel met elkaar. We geven spullen zonder nadenken of rekenen aan elkaar.
We kennen elkaars hoogtepunten en elkaars verdriet.

Familie gaat niet om DNA.
Familie gaat om liefde.
Vrienden kunnen voelen als familie, alsof je elkaar al je leven lang kent, waar je bij thuiskomt.

Family isn't about whose blood you have.
It's about who you care about.