Het mapje van 12 jaar.

Er zijn van die dagen dat de spinnenwebben in mijn hoofd nogal aanwezig zijn.
Mijn gedachten worden daardoor onsamenhangend en onoverzichtelijk.
Erg vervelend, want daardoor verlies ik verbanden uit het oog, wat belangrijk is en niet en dat eindigt soms bij Man op de bank in grote irritaties.
Gelukkig is hij nooit te beroerd om samen met me een stofdoek en ragebol te nemen en dan door die spinnenwebben heen te gaan.
Dat is fijn, want in mijn hoofd vliegen er minstens 10 verhalen en beelden per minuut langs en als dat zo onoverzichtelijk wordt, dan kost me dat bakken energie.

Misschien ben ik daardoor in mijn huis zo bezig met soppen, opruimen en weg gooien?

Het hoofd van Zoon ziet er heel anders uit.
Op de een of andere manier heeft zijn hoofd een manier gevonden om met zijn autisme om te gaan.
Er zitten mannetjes in zijn hoofd. Mannetjes met een blauwe stofjas aan, met een witte helm en een grote bouwvakkersbril op.
Als hij moet lachen, dan lachen alle mannetjes in zijn hoofd mee. Als hij moet huilen, dan zegt hij: 'en de mannetjes moesten huilen! huilen!´.
En als hij gaat eten, mogen de mannetjes pauze nemen in de kantine.
Vraag me niet hoe dit ontstaan is! Er is een tijd geweest dat ik me daar zorgen over maakte, maar blijkbaar is het voor hem een manier dat werkt.

Gisteravond zaten we aan tafel.
Op de tafel staat een oude Brabantia brooddoos waar we allerlei zooi in doen, stekkertjes voor de laptops, wachtwoorden voor Dochter van Moviestar Planet, koptelefoons, een dvd, een cd/rom van Windows.......
Zoon rommelt wat in de doos en vind een dvd van een dansoptreden van Dochter, juni 2013.
Plotseling begint hij een verhaal af te steken:

´ja en ik was er en Die Ene Jongen en zijn Vriend ook en we hadden zin in een snoepje, maar we hadden geen geld, maar Die Ene Jongen wel een muntje, dus die heeft hij in de snoepautomaat gestopt en toen hadden we een zakje snoep en zijn we naar de jongens wc gerend en hebben we de snoepjes verdeeld, maar....

hij begint keihard te lachen

..toen ging het niet helemaal goed en viel het zakje snoepjes in de wc en toen kwam er een meneer binnen en die zei:

hij schreeuwt het bijna

..WAT DOET DIT ZAKJE SNOEPJES NOU IN DE WC?´.

Zoon valt bijna van zijn stoel van het lachen en wij kijken elkaar stomverbaasd aan.
Blijkbaar beleeft Zoon allerlei avonturen waar wij niets van weten.
´Waarom heb je me dat nog nooit verteld?´, vraag ik.

´Dat zat nog in het mapje Vertellen als ik 12 jaar ben´, straalt hij naar me.

Doe mij es zo´n brein!

18 jaar verkering....

(via: http://falalalovely.blogspot.nl/2012/02/love.html)

DIY 2

Kent u Pinterest al?
Wederom een fantastische uitvinding van een internet nerd, waarop je allerlei zaken van of over jezelf kunt etaleren.
Vergeef me mijn cynisme, maar in feite is het niet meer dan een website waarop personen uit den hele wereld prachtige plaatjes op zetten.
En die plaatjes worden door allerlei andere personen gekopieerd en op hun eigen stukje van de website neergezet.

Nu ja. Ge moet het zelf maar eens bekijken op Pinterest.com
Eerlijk is eerlijk. Ik zit er zelf menig uurtje naar te staren en maak moodboards aan met de geniale titel: Zwart wit of Vintage of Food.
Uiteindelijk doe ik er niets mee, alleen maar kwijlende bekijken wat anderen voor moois hebben.

nog een manier om ontevreden te geraken....

Maar heej!
Soms. Heel soms vind ik iets wat toch haalbaar en niet kostbaar lijkt: klooien met schoolbordverf.
Men neme 2 potten, afgedankt door een ander of die jezelf laat verstoffen ergens in de schuur.

U fietst naar ene winkel/bouwmarkt/groothandel waar men deze materie verkoopt in de kleur die ge zelf wenst.
Ik koos zwart.
Tja.
Schoolbord. Zwart. Logisch toch?

En dan grijpt u een kwast geschikt voor verf op terpentine basis en begint lustig te kwasten op de pot.
Oh sorry, ik vergeet een stap. Maak de pot eerst schoon, liefst met een sopje met ammonia.
Wordt het resultaat echt nog éniger van.

Enfin. U kwast er lustig op los. Bescherm uzelf en uw omgeving alstublieft.
Aan te bevelen is om deze klus niet in een witte keuken te doen, zoals ondergetekende....
Na 1 keer ziet u reeds een verbluffend effect:

Gewoon doorgaan minse, gewoon doorgaan.
Laat de verf drogen en de volgende dag kwastelt u de tweede laag er overheen.

Zeg nu zelf: onbetaalbaar dat matte effect, net alsof u het met de verf heeft bewerkt die uit een winkeltje in Frankrijk kwam waar grootvader nog zelf met alpinopetje op en stokbrood onder zijn arm door de potten heeft geroerd en waarvan niemand het adres heeft van dat winkeltje, alleen u. Zoiets.

Uiteindelijk zet u er 2 planten in die boven de verwarming stonden te verpieteren, jawel dat stonden ze wel en dan krijgt u dit effect.
Schoolbordverf: daar kunt u op krijten en prachtige quotes op zetten.
Want die vind u ook te kust en te keur op Pinterest.

Énig.

'Wil je met me trouwen?'.

'Wat wil je voor Sinterklaas?', vroeg Man enige weken geleden.
Gek, zo door het jaar heen kom ik allerlei fantastische cadeaus tegen, maar tegen de tijd dat Moederdag/Sinterklaas/verjaardag dichtbij komt, ben ik dat soort zaken plots vergeten.
Om nou een lijstje aan te leggen voor het geval dat, nooit aan gedacht. Moet ik toch eens mee beginnen.

Nu ben ik een vrouw en gek op bling bling. Met mate dan.
Ooit heeft mijn geliefde me verrast met een ring voor Sinterklaas. Hij was van zilver en had een soort extra ring die kon draaien.
Daarop stonden de woorden HOPE LOVE FAITH.
Ik had totaal niet gerekend op een ring en was volledig flabbergasted. Ik bleef maar uitroepen: 'wat prachtig, wat geweldig, waar heb je dit gekocht?!'. Man was verbijsterd door de reactie en zei nog: ''t is maar een ring!'.
Mannen begrijpen dat soort zaken blijkbaar niet.

Dus. December 2013 en wat wil ik graag hebben?
Een ring.
Prima. Man ging wel op pad voor een ring. Ik mocht geen verlangens indienen, nee: dat regelde hij zelf wel.

5 december.
Daar kwam het pakje van een juwelier. Oef. Mijn hart bonkte een klein beetje.
Doosje open. Fluwelen zakje. Even zoeken. Jah! Een ring, zilver met een zwarte steen, een onyx.
Mooi!
Alleen: veel te groot!
Dus Man toog weer terug naar de juwelier met een andere passende ring van mij en een nieuwe ring werd besteld.

16 december.
'Ik denk dat je ring deze week komt', zei Man. Oehoe!

'Weet je wat me nou zo leuk lijkt', zei ik tussen de middag een paar dagen later tegen de kinderen: 'dat papa deze week de ring heeft en dat hij me dan nog een keer ten huwelijk vraagt'.
Nou! Dat leek Dochter echt geweldig en Zoon wilde dan wel foto's maken.
U begrijpt: nog dezelfde middag kwam Man thuis met een klein doosje.
Ik gilde tegen Dochter: 'kijk nou, kijk nou, papa heeft de ring!'.
Dochter ging hysterisch mee gillen: 'papa papa, nu moet je mama nog een keer ten huwelijk vragen!'.
Man is ook de beroerdste niet, dus die zakte op zijn knie. 'Kijk nou', gilde Dochter tegen Zoon, maar die had belangrijkere zaken zoals de laptop. Hij draaide zich even om en Man zei: 'wil je nog een keer met me trouwen?'.

Ik ging nu ook hysterisch gillen, want dat hoort dan natuurlijk: 'oh ja, jaaaa heel graag!'.
Dochter deed alsof ze flauw viel.

Zoon draaide zich weer om naar zijn schietspelletje en sprak de historische woorden:

'en dan mogen jullie nu tongzoenen'.

Plakken, weggooien en kopen.

Het was 2008. In de kringloopwinkel liep ik tegen een paar wonderschone bruine laarzen aan.
Vintage. Echt hartstikke retro.
€7,50. Das ist kein Geld!
Een paar halfhoge laarzen met een blokhak, über hip.
De laarzen liepen niet heel comfortabel, er zat geen binnenzool in bijvoorbeeld, maar wie mooi wil zijn, moet wat kunnen hebben nietwaar?
Ik moet zeggen: ik kreeg er veel opmerkingen over. Dat het gros van die opmerkingen in de trant was van 'wat heb jij nou aan je voeten?', dat deerde me niet.

Tot mijn grote verdriet liet de hak na 4 weken los. 'Pleur weg die gekke dingen!', zei Man, maar die begreep uiteraard de waarde niet van die laarzen. 'Kun je ze niet plakken?', smeekte ik, maar hij keek me aan of ik mentaal instabiel was.
Maar een vrouw doet wat een vrouw moet doen, dus ik plakte ze met een of ander materiaal uit een tube.
De laarzen hielden het nog 3 weken en toen viel de hak eraf. Toch 7 weken lol gehad!
En oehoe, wat voelde ik me fantastisch met die laarzen....

2013.
Ik had al een winter op een paar verrukkelijke sneakers met nep bont van binnen gelopen.
Gelopen? Gezweefd! Heerlijke schoenen. Stoere veters erin.
Maar argh, de hak en een stuk van de zool liet los!
'Gooi toch weg en koop nieuwe schoenen', zei Man wederom.
'Zeg! Weet je dat trucje met dat spulletje niet meer?', riep ik uit. 'Werkt niet', zei hij weer.
Ik dook de schuur in en vond montagekit. Moet kunnen nietwaar?
Nee. Liet weer los. 'Zei ik toch', zei hij grijnzend.
Toen een volgend tubetje. 1 seconde lijm. Sterk spul! Moet je vooral even uitsmeren en dan tevreden naar het resultaat kijken!
Gek joh, krijg je je vingers niet meer los.
Maar niet getreurd mensen: ik liep nog zeker 4 weken met die heerlijke sneakers.

En toen was het voorbij. Wederom liet de hak los.
De zoektocht naar nieuwe winter sneakers werd geopend. Ik zocht en vond en kwijlde en schrok van de prijs: All Stars wintereditie,
bruin leer met bont van binnen voor de smakelijke prijs van €99,95.
Gekkenwerk!
Ik droomde en peinsde, rekende en liet overuren uitbetalen.
Wel/niet...wel/niet.

Op een Sint koopavond wandelde ik door de binnenstad, langs een winkel met sneakers in alle kleuren.
Daar op een plank stonden prachtige schoenen van het merk BK. Bruin met bont van binnen.
€54,99! Das ist kein Geld! De vrindelijke verkoper beloofde de schoenen uit een ander filiaal aan te laten rukken en thuis vertelde ik nog maar even niet dat ik de All Stars via een webwinkel had besteld....
Op vrijdagmiddag kwam er een telefoontje, je schoenen zijn binnen! Gek, net op de dag dat de All Stars ook arriveerden!
Maar gelukkig en vooral tot opluchting van Man,zaten die niet lekker.
Ik toog naar de winkel, ging op het bankje zitten, trok mijn laars uit en kneep even mijn ogen dicht en slingerde zomaar onbewust een gebedje naar boven: 'Oh Here laat ze alstublieft passen, ze zijn zo mooi...'.
Ik trok ze aan en.........

tromgeroffel

Te klein! Krijs, gil schreeuw! Te klein!
Ik liep 5 rondjes door de winkel en nog eens en nog eens.
Ik bedacht of ik kon leven met schoenen die iets te klein waren, maar neen. Ik nam het risico niet.
'Je bent hier altijd welkom hoor', zei de vrindelijke verkoper en teleurgesteld slofte ik de winkel uit.

Buiten was het inmiddels donker en troosteloos geworden.
Een klein stukje verder in de winkelstraat zat een andere schoenenzaak met grote posters !OPRUIMING!op de ruiten.
Ik stond stil en dacht na. Zal ik hier nog even kijken?
Een stem op mijn linkerschouder zei: 'welnee, loop door! Je hebt schoenen genoeg!' en een andere stem vanaf mijn rechterschouder zei:
'loop even naar binnen! Je mag best nog een paar nieuwe schoenen'.

Wel/niet....wel/niet.

Toch even naar binnen. Rekken met schoenen die afgeprijsd waren.
Ik mompelde voor me uit: 'oh laten er alstublieft een paar sneakers tussen staan' en ja! bruine sneakers met oranje veters, hoge en lage schoenen, met een tijgerprint en! en! een paar bruine sneakers met een prijsje aan de binnenkant: €39,99.
Nee! Niet waar! Ik trok ze aan en ze pasten! Hoera! Mission accomplished.
Genietend rekende ik af en barstte in blijdschap uit tegen de mevrouw achter de kassa: 'ik had zulke fijne schoenen en ze gingen kapot en ik heb ze geplakt maar ze gingen weer kapot en nu heb ik toch weer andere gevonden die goed zitten!'.
'Net pantoffeltjes', leefde ze met me mee.
Gelukzalig fietste ik weer naar huis en liet ze aan Man zien. Hij grijnsde.
'Oehoe' zei ik en wierp hem een sexy knipoog toe en heupwiegde nog een rondje door de kamer.

'Schud maar even heen en weer....'

Woensdagmorgen, ik ben naar mijn hippe kapper in de stad geweest en wandel ik nog even door de straten.
Ik zie de Hunkemöller en bedenk me dat ik eigenlijk wel weer nieuwe bh's kan gebruiken.
Als ik naar binnen wandel, word ik vriendelijk begroet. Altijd fijn om gezien te worden als klant, nietwaar?

Ik loop langs de rekken met lingerie in alle soorten en maten en negeer uiteraard het rek met de tijgerprintjes....
Ondertussen spreekt 1 van de verkoopsters me aan: 'kan ik u helpen?'. Ik antwoord dat ik even wat rondkijk en ze vraagt nog eens vriendelijk: 'weet u uw Hunkemöller maat ook?'.
Ik grinnik. 'Ja hoor, die weet ik wel'.
Gewapend met een diepblauwe bh en een zwart met gouden lijntje vertrek ik richting de pashokjes.

Als ik de bh aan heb, kijk ik kritisch naar het spiegelbeeld.
Hmmm. Dat zit wat strak en ik lijk flapjes huid onder mijn oksel te hebben. Dat kan natuurlijk nog niet op mijn leeftijd!
De verkoopster staat bij de ingang van de pashokjes en daarom roep ik zachtjes om de hoek van het hokje of ze even wil kijken.

'Hoe zit het?', vraagt ze terwijl ze aan de bandjes op mijn rug begint te trekken.
't Zit wat strak en het lijkt alsof het aan de zijkant niet mooi zit', antwoord ik haar.
Opgewekt antwoordt ze me: 'ik zie het, buig maar eens voorover en schud even heen en weer'.

Ik staar haar een milliseconde aan via de spiegel. Zei ze dat nou echt?

Schud Maar Even Heen En Weer?

Hallo! Ik werk niet bij de Moulin Rouge en ik ben ook geen model bij Victoria's Secret!
Wat verwacht ze nu van me?

Enigzins onzeker buig ik toch voorover en schud heen en weer met mijn bovenlichaam.
'Ik zie het al, te klein, ze vallen er bijna uit', zegt ze nog steeds opgewekt en weg is ze. Een andere maat pakken.
Ik hap nu naar adem.

Ze Vallen Er Bijna Uit.

Ik staar verbijsterd naar dat onflatteuze spiegelbeeld in dat pashokje met fout licht wat me bleek maakt.
Vragen ze dit nu aan iedereen die hulp nodig heeft? Hup, schudden mevrouwtje!

Ze komt terug met een nieuwe maat die me gelukkig prima past.
'En u heeft geluk vandaag, want u krijgt de tweede met 50% korting!'.
'Oh, nou dat komt dan mooi uit', zeg ik dan maar zo nonchalant mogelijk.

Thuis gekomen vertel ik het verhaal aan Man die uiteraard dubbel klapt van de lach.
Narrig zeg ik tegen hem: 'wees maar blij dat jij geen onderbroeken hoeft te passen daar! Schudt maar even meneer!'.
Hij komt niet meer bij.

Lea, het meisje van toen.

Ik loop door de Kunstuitleen, want het is mijn beurt om iets moois uit te zoeken voor aan de muur.
We lenen inmiddels al een aantal jaren schilderijen, dus uit ervaring weet ik dat er vanzelf een schilderij is waar mijn aandacht naar wordt getrokken.
Zo ook nu. Het hangt aan de wand en is een schilderij van een jonge vrouw. Nieuwsgierig buig ik me voorover om de titel van het schilderij te lezen: 'Lea, het meisje van toen'.
Het raakt me. Natuurlijk ken ik het verhaal van Lea en Rachel uit de bijbel. Lea staat bekend om haar fletse ogen. Fletse ogen waren in die tijd lelijk, want fonkelende ogen waren als een prachtig sieraad voor de vrouw.
Op de een of andere manier heb ik me Lea daardoor altijd voorgesteld als een vrouw wat minder aantrekkelijk is.
Nu hangt hier het schilderij van een prachtige vrouw.
Laat ik je meenemen naar het verhaal van Lea, zoals het verhaal in mijn gedachten is geworden.

'Mijn naam is Lea. Ik ben de oudste dochter van Laban.
Ik wil je het verhaal van mijn leven vertellen.
Het was een dag als alle andere. Ik was bezig mijn moeder te helpen met het bereiden van de maaltijd van die dag totdat mijn zusje Rachel hard roepende terug kwam van de put waar ze de schapen van onze kudde heen had gebracht.
Ze had familie ontmoet bij de put en vader moest onmiddellijk komen.
Ik weet het nog als de dag van gisteren toen ik Jakob voor het eerst zag! Hij was zo anders dan alle andere mannen die ik kende, anders dan mijn broers. Zijn stem was zacht en hij was vriendelijk tegen iedereen die hij tegenkwam.
Mijn vader nodigde hem meteen uit om bij ons te blijven.

Ik deed mijn best om zijn ogen naar me te trekken. Ik trok het veld in om kruiden te vinden, ik bakte de lekkerste koeken en zorgde ervoor dat mijn haren glanzend waren.
Maar waar ik al bang voor was, gebeurde. Hij keek me niet aan. Oh ja, hij was vriendelijk als altijd, maar als Rachel langs liep of bij het vuur zat, gleden zijn ogen naar haar.

Je moet weten dat ik me altijd de mindere heb gevoeld van ons tweeën. Mijn moeder liet nooit na om het te benadrukken.
Rachel moest de schapen hoeden en ik moest haar helpen met mijn jongere broertjes en zusjes en bij het eten maken. Maar liever zag ze het andersom. Liever had ze Rachel bij zich, Rachel met haar mooie ogen, Rachel die mooier kon dansen dan ik, Rachel die sierlijker bewoog. Ik was stijf en stram en mijn ogen....ach, zoals mijn moeder zei: de ogen van Rachel stralen als de sterren bij nacht, maar jouw ogen niet. Die van jou zijn als de maan, verduisterd door een wolk.

Na een maand kwam het meest afschuwelijke nieuws: Jakob had om de hand van mijn zusje gevraagd en mijn vader had toestemming gegeven!
Mijn schande kon niet groter zijn: mijn zusje zou eerder trouwen dan ik, terwijl ik de oudste was!
De blikken van de anderen in ons kamp waren afschuwelijk. Ik smeekte mijn vader om genade, om Jakob met mij te laten trouwen of dan maar 1 van de herders, maar mijn vader snauwde dat ik mijn mond moest houden en dat er vanzelf een oplossing zou komen.
7 lange jaren moest ik wachten op een antwoord. Ik kan me geen avond herinneren dat ik niet huilend in slaap ben gevallen.
7 martelend lange jaren waar ik zag dat Jakob steeds verliefder werd op Rachel en zij op hem en ze geen geheim meer maakten van hun genegenheid voor elkaar.

Na die 7 jaren brak de bruilofsweek aan. Nog steeds had mijn vader geen antwoord gegeven.
De dag was voor iedereen een geweldige dag, maar ik weet nog steeds niet hoe ik er doorheen ben gekomen. Ik verborg me in de tent van de kinderen, maar mijn vader vond me toch.
Hij zag er vreselijk uit, hij was dronken en sloeg me. Hij sleepte me de tent uit en grauwde naar me: 'die Jakob moet niet denken dat hij er zo makkelijk vanaf komt. Jij gaat naar zijn tent en wacht daarop hem. Hou je stil, zodat hij niet door zal hebben dat jij het bent.
Op deze manier komt de schande niet over ons en ben ik van jouw gezeur af'.
Ik kon mijn oren niet geloven! Ik moet je zeggen dat ik in eerste instantie schreeuwde en huilde: 'niet op deze manier vader!', maar weer sloeg hij me.
Later in de tent toen ik bibberende van angst zat te wachten op Jakob, drong tot me door dat mijn vader gelijk had. Ik kon toch trouwen met Jakob en zou verheven worden in de familie. Eindelijk zou ik Rachel te slim af zijn.

Jakob had inderdaad niets door. Ik zweeg ook al was het een afschuwelijke nacht. Hij was ruw met me en deed me pijn.
Maar hij was van mij! De volgende ochtend, toen hij door had dat ik het was met wie hij nu getrouwd was, ging hij verhaal halen mijn vader.
Die was laconiek als altijd en deed alsof er niets aan de hand was. Rachel kon hij ook krijgen.
Zo ging dat nou eenmaal bij ons, eerst de oudste, dan de jongste dochter.
En zo geschiedde, nadat mijn huwelijksweek voorbij was, huwde hij helaas ook met mijn zusje en betrok hij met háár een tent.
Bij mij kwam hij alleen maar als hij dronken was.

Ik heb mijn best gedaan om hem toch van me te laten houden, maar het was tevergeefs. Ik heb hem zelfs 6 zonen geschonken, grote sterke jongens. Maar hij keek nauwelijks naar ze om. Haar 2 kinderen, magere schreeuwers waren zijn oogappels.
Hoe langer de jaren verstreken, des te meer ging ik hem en mijn vader haten.
Ik verloor mijn leven en de liefde.

En nu ben ik oud en kijk ik terug op een leven vol bitterheid.
Mijn naam is Lea, dochter van Laban en vrouw van Jakob.

Maar noem me maar Mara, bitterheid. Die naam past beter bij me.

Ik sta bij het schilderij en zie de prachtig jonge vrouw. Ik kan haar ogen niet zien, maar iets in haar houding treft me.
Ik neem haar mee en overpeins haar geschiedenis.
Wat ben je een mooie vrouw en wat ben je ontkend in wie je was.
Ik ga naar je kijken, een tijdje. Bij ons mag je aan de muur stralen.

Het wonderlijke verhaal van Jakob en zijn 2 vrouwen: Lea en Rachel kun je in de bijbel lezen in het boek Genesis vanaf hoofdstuk 29.

Stef Bos schreef een prachtig lied over Lea: