Over buiten de lijntjes en (laten) kleuren.

Ik ging naar Parijs. Alleen.
Het idee was zomaar geboren op een zondagmiddag.
'Durf ik best!', riep ik tegen Man die dat onmiddellijk beaamde. Het kan ook zijn dat hij in gedachten al bij de vrije dagen zat die hij voor mijn trip moest vrij nemen.

Maar enfin. Ik boekte een retour Thalys en een appartementje in de wijk Montmartre en toog op een zonnige donderdagmorgen richting Parijs.
Van tevoren had ik me ingelezen over alle highlights die ik moest zien en alle potentiële gevaren voor een Langevrouw alleen.
Ik las over criminaliteit en waar je een kaartje voor de metro kon kopen.
Ik zette 3 verschillende apps op mijn mobiel over de metro, de TripAdvisor, Google Maps....
Ik las alles over de manieren waarop de Fransen die gekke toeristen konden oplichten.

Ik was er klaar voor.
'Maar waarom ga je álleen?', vroeg nog een vriendin op het schoolplein.
Tja.
Ik had de vraag al op vele verschillende manier beantwoord en eigenlijk lag het antwoord ergens in:

'omdat het kan
omdat ik het durf
het de ultieme overwinning op mijn angsten uit het verleden is
omdat ik zin heb om buiten de lijntjes te kleuren'

Vrijdagmorgen klom ik ongeveer 200 traptreden omhoog richting de Sacre Coeur. Ook daar kon ik Franse types verwachten die op de simpele toeristen zaten te wachten om ze geld te kunnen ontfutselen. Mij niet gezien!
Met strak gezicht en opgeheven hoofd marcheerde ik de kerk in en een kwartier later eruit.
Foei, veel te veel toeristen daarbinnen!

Door naar de schilderachtige straatjes van de Montmarte waar je uren doorheen kon dwalen volgens TripAdvisor.
En natuurlijk de beroemde Place du Tetre bezoeken, waar schilders hun kunstwerken toonden en je een portret kon laten schilderen.
Ha! Dat zou ik weleens bekijken!
Vakkundige wimpelde ik de eerste opdringerige Fransen af die met papier onder de arm al klaar stonden.
Rustig doorlopen en eerst maar eens de boel bekijken.
Op het pleintje nog meer Franse mannen, 'Madame! madame! you portret?'. Opzouten kerel, dat bepaal ik zelf wel.

In een hoekje zat een oudere man, hoed op, grijze baard. Ik bekeek de portretten die hij had getekend en op een schildersezel hingen. Grappig.
De man zag mijn interesse en begon onmiddelijk: 'Deutsch? Englisch? American?'.
'Non, je suis de Hollande'. Ketsjeng meneer,
'Aaaah', zei hij vol bewondering, 'you speak French! Do you want a portret?' en onmiddellijk toverde hij een vodje uit zijn jaszak waarop een aantal prijzen stonden.
Natuurlijk, voor mij een speciale prijs, een groep kostte 40 euro, 1 persoon 20 euro.
'Non, non', zei ik en hij had het meteen door. Op een wat zachtere toon vroeg hij: 'to many for you? What price you want?'.

Ik voelde me een Langevrouw van de wereld.
Ha minse, daar stond ze toch maar eventjes alleen met een Fransman te orakelen op een pleintje ergens in Parijs en ik kon ook nog afdingen.
'fifteen euros', zei ik en de deal was beklonken. Voor de zekerheid herhaalde ik nog een keer: 15 euro! oké?! jaja knikte de man.
De man begon met stoeltjes te schuiven en wees me hoe ik moest gaan zitten en welke kant ik op moest kijken.
Op vertrouwelijke toon begon hij wat te praten en ondertussen te schetsen, dat ik toch zo goed Frans kon en waar kwam ik vandaan en was het mijn eerste keer en oooh! ik moest nog meer lachen, smile! beautiful women with beautiful smile.
Hij keek en keek en schetste en pakte weer een ander potlood en ik dacht alleen maar aan dat énige portret waarmee ik thuis zou komen.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik ondertussen hoe andere slimme Fransmannen de andere toeristen steeds maar weer aanklampten.
En zo af en toe was er weer een toerist die viel voor de radde tong van zo'n man.

'Une minute', zei mijn kunstschilder en toen was het klaar.
Hij draaide de tekening om en ik was toch zeker 2 seconden verbluft en vervolgens gierde en bulderde ik van de lach!
Dat prachtige portret was gewoon....een cartoon, een soort spotprent geworden!
Ha! Langevrouw van de wereld, gewoon voor de charmes en de gehaaidheid van een oude Fransoos gevallen.
Een portret zoals hij er waarschijnlijk tig per dag maakte, met een beetje een draai van de toeriste die voor hem zat.
Met beide ogen erin getrapt, ook ik.
Ik gaf hem de 15 euro en wist niet hoe gauw ik weg moest wezen.

Ik dacht nog even niet aan hoe hard Man thuis erom zou lachen, maar wel welk antwoord ik had kunnen geven op de vraag: 'waarom ga je alleen?'.

De waarheid was niet dat ik buiten de lijntjes wilde kleuren, maar dat ik mijn éigen lijntjes van het leven wilde kleuren.
Of in dit geval: laten kleuren!

Hoofd op stand mute.

Er zijn dagen dat ik wilde dat ik zomaar het besluit kon nemen om even niet meer te denken.
Gewoon zomaar: mute. Stop. Stilte.
Even niet de eindeloze stroom van gedachten, het ene beeld na het andere.

Het gekke is dat er dagen zijn dat mijn hoofd blij is en mijn lijf niet zegt: au! rugpijn!
Ik kan de wereld aan en voel me licht.
Eigenlijk is dat het moment dat de alarmbellen moeten gaan rinkelen. Dat zijn namelijk de momenten dat ik mijn grenzen ga verleggen.
De momenten dat ik denk dat ik door het leven wandel, maar in werkelijkheid ga ik snelwandelen en dan joggen en dan...
rennen.
Dat voelt in eerste instantie best goed.
Ha! het leven is goed.

Tot dat.

Mijn rug zegt: au!
Ik krijg zomaar spierpijn in mijn bovenarmen.
Mijn hoofd begint druk te worden en de ene gedachte buitelt over de andere. Een opmerking komt hard binnen.
De negatieve gedachten sluipen naar binnen. Ik ga twijfelen.
En nog heb ik het niet helemaal door en treed een oud mechanisme in werking: zet het hoofd in stand negeren en gewoon doorgaan.

Dan zit ik tegenover Wijze Vrouw en zeg: 'ik zit helemaal niet lekker in mijn vel!'.
Ze lacht en zegt: 'gek hé, je bent ook zo hard aan het werk. Met jezelf, met je werk, met je gezin, met....tja: leven'.

En dan. En dan valt het kwartje.
Oh ja.
Leven in de stand 'overleven' is niet meer nodig.
Het hoofd in de stand MUTE willen zetten, is niet goed. Het is een symptoom van drukte, van doorgaan, van altijd maar meer willen, meer moeten. Genieten van het goede en dan juist de stilte en rust opzoeken, dat is leven.

Leven is vallen, opstaan, lopen en het daar bij laten.
Wat is dat moeilijk.

Heb jij dat nou ook?

(gevonden op http://pureblyss.tumblr.com/)

Het mapje van 12 jaar.

Er zijn van die dagen dat de spinnenwebben in mijn hoofd nogal aanwezig zijn.
Mijn gedachten worden daardoor onsamenhangend en onoverzichtelijk.
Erg vervelend, want daardoor verlies ik verbanden uit het oog, wat belangrijk is en niet en dat eindigt soms bij Man op de bank in grote irritaties.
Gelukkig is hij nooit te beroerd om samen met me een stofdoek en ragebol te nemen en dan door die spinnenwebben heen te gaan.
Dat is fijn, want in mijn hoofd vliegen er minstens 10 verhalen en beelden per minuut langs en als dat zo onoverzichtelijk wordt, dan kost me dat bakken energie.

Misschien ben ik daardoor in mijn huis zo bezig met soppen, opruimen en weg gooien?

Het hoofd van Zoon ziet er heel anders uit.
Op de een of andere manier heeft zijn hoofd een manier gevonden om met zijn autisme om te gaan.
Er zitten mannetjes in zijn hoofd. Mannetjes met een blauwe stofjas aan, met een witte helm en een grote bouwvakkersbril op.
Als hij moet lachen, dan lachen alle mannetjes in zijn hoofd mee. Als hij moet huilen, dan zegt hij: 'en de mannetjes moesten huilen! huilen!´.
En als hij gaat eten, mogen de mannetjes pauze nemen in de kantine.
Vraag me niet hoe dit ontstaan is! Er is een tijd geweest dat ik me daar zorgen over maakte, maar blijkbaar is het voor hem een manier dat werkt.

Gisteravond zaten we aan tafel.
Op de tafel staat een oude Brabantia brooddoos waar we allerlei zooi in doen, stekkertjes voor de laptops, wachtwoorden voor Dochter van Moviestar Planet, koptelefoons, een dvd, een cd/rom van Windows.......
Zoon rommelt wat in de doos en vind een dvd van een dansoptreden van Dochter, juni 2013.
Plotseling begint hij een verhaal af te steken:

´ja en ik was er en Die Ene Jongen en zijn Vriend ook en we hadden zin in een snoepje, maar we hadden geen geld, maar Die Ene Jongen wel een muntje, dus die heeft hij in de snoepautomaat gestopt en toen hadden we een zakje snoep en zijn we naar de jongens wc gerend en hebben we de snoepjes verdeeld, maar....

hij begint keihard te lachen

..toen ging het niet helemaal goed en viel het zakje snoepjes in de wc en toen kwam er een meneer binnen en die zei:

hij schreeuwt het bijna

..WAT DOET DIT ZAKJE SNOEPJES NOU IN DE WC?´.

Zoon valt bijna van zijn stoel van het lachen en wij kijken elkaar stomverbaasd aan.
Blijkbaar beleeft Zoon allerlei avonturen waar wij niets van weten.
´Waarom heb je me dat nog nooit verteld?´, vraag ik.

´Dat zat nog in het mapje Vertellen als ik 12 jaar ben´, straalt hij naar me.

Doe mij es zo´n brein!

18 jaar verkering....

(via: http://falalalovely.blogspot.nl/2012/02/love.html)

DIY 2

Kent u Pinterest al?
Wederom een fantastische uitvinding van een internet nerd, waarop je allerlei zaken van of over jezelf kunt etaleren.
Vergeef me mijn cynisme, maar in feite is het niet meer dan een website waarop personen uit den hele wereld prachtige plaatjes op zetten.
En die plaatjes worden door allerlei andere personen gekopieerd en op hun eigen stukje van de website neergezet.

Nu ja. Ge moet het zelf maar eens bekijken op Pinterest.com
Eerlijk is eerlijk. Ik zit er zelf menig uurtje naar te staren en maak moodboards aan met de geniale titel: Zwart wit of Vintage of Food.
Uiteindelijk doe ik er niets mee, alleen maar kwijlende bekijken wat anderen voor moois hebben.

nog een manier om ontevreden te geraken....

Maar heej!
Soms. Heel soms vind ik iets wat toch haalbaar en niet kostbaar lijkt: klooien met schoolbordverf.
Men neme 2 potten, afgedankt door een ander of die jezelf laat verstoffen ergens in de schuur.

U fietst naar ene winkel/bouwmarkt/groothandel waar men deze materie verkoopt in de kleur die ge zelf wenst.
Ik koos zwart.
Tja.
Schoolbord. Zwart. Logisch toch?

En dan grijpt u een kwast geschikt voor verf op terpentine basis en begint lustig te kwasten op de pot.
Oh sorry, ik vergeet een stap. Maak de pot eerst schoon, liefst met een sopje met ammonia.
Wordt het resultaat echt nog éniger van.

Enfin. U kwast er lustig op los. Bescherm uzelf en uw omgeving alstublieft.
Aan te bevelen is om deze klus niet in een witte keuken te doen, zoals ondergetekende....
Na 1 keer ziet u reeds een verbluffend effect:

Gewoon doorgaan minse, gewoon doorgaan.
Laat de verf drogen en de volgende dag kwastelt u de tweede laag er overheen.

Zeg nu zelf: onbetaalbaar dat matte effect, net alsof u het met de verf heeft bewerkt die uit een winkeltje in Frankrijk kwam waar grootvader nog zelf met alpinopetje op en stokbrood onder zijn arm door de potten heeft geroerd en waarvan niemand het adres heeft van dat winkeltje, alleen u. Zoiets.

Uiteindelijk zet u er 2 planten in die boven de verwarming stonden te verpieteren, jawel dat stonden ze wel en dan krijgt u dit effect.
Schoolbordverf: daar kunt u op krijten en prachtige quotes op zetten.
Want die vind u ook te kust en te keur op Pinterest.

Énig.

'Wil je met me trouwen?'.

'Wat wil je voor Sinterklaas?', vroeg Man enige weken geleden.
Gek, zo door het jaar heen kom ik allerlei fantastische cadeaus tegen, maar tegen de tijd dat Moederdag/Sinterklaas/verjaardag dichtbij komt, ben ik dat soort zaken plots vergeten.
Om nou een lijstje aan te leggen voor het geval dat, nooit aan gedacht. Moet ik toch eens mee beginnen.

Nu ben ik een vrouw en gek op bling bling. Met mate dan.
Ooit heeft mijn geliefde me verrast met een ring voor Sinterklaas. Hij was van zilver en had een soort extra ring die kon draaien.
Daarop stonden de woorden HOPE LOVE FAITH.
Ik had totaal niet gerekend op een ring en was volledig flabbergasted. Ik bleef maar uitroepen: 'wat prachtig, wat geweldig, waar heb je dit gekocht?!'. Man was verbijsterd door de reactie en zei nog: ''t is maar een ring!'.
Mannen begrijpen dat soort zaken blijkbaar niet.

Dus. December 2013 en wat wil ik graag hebben?
Een ring.
Prima. Man ging wel op pad voor een ring. Ik mocht geen verlangens indienen, nee: dat regelde hij zelf wel.

5 december.
Daar kwam het pakje van een juwelier. Oef. Mijn hart bonkte een klein beetje.
Doosje open. Fluwelen zakje. Even zoeken. Jah! Een ring, zilver met een zwarte steen, een onyx.
Mooi!
Alleen: veel te groot!
Dus Man toog weer terug naar de juwelier met een andere passende ring van mij en een nieuwe ring werd besteld.

16 december.
'Ik denk dat je ring deze week komt', zei Man. Oehoe!

'Weet je wat me nou zo leuk lijkt', zei ik tussen de middag een paar dagen later tegen de kinderen: 'dat papa deze week de ring heeft en dat hij me dan nog een keer ten huwelijk vraagt'.
Nou! Dat leek Dochter echt geweldig en Zoon wilde dan wel foto's maken.
U begrijpt: nog dezelfde middag kwam Man thuis met een klein doosje.
Ik gilde tegen Dochter: 'kijk nou, kijk nou, papa heeft de ring!'.
Dochter ging hysterisch mee gillen: 'papa papa, nu moet je mama nog een keer ten huwelijk vragen!'.
Man is ook de beroerdste niet, dus die zakte op zijn knie. 'Kijk nou', gilde Dochter tegen Zoon, maar die had belangrijkere zaken zoals de laptop. Hij draaide zich even om en Man zei: 'wil je nog een keer met me trouwen?'.

Ik ging nu ook hysterisch gillen, want dat hoort dan natuurlijk: 'oh ja, jaaaa heel graag!'.
Dochter deed alsof ze flauw viel.

Zoon draaide zich weer om naar zijn schietspelletje en sprak de historische woorden:

'en dan mogen jullie nu tongzoenen'.

Plakken, weggooien en kopen.

Het was 2008. In de kringloopwinkel liep ik tegen een paar wonderschone bruine laarzen aan.
Vintage. Echt hartstikke retro.
€7,50. Das ist kein Geld!
Een paar halfhoge laarzen met een blokhak, über hip.
De laarzen liepen niet heel comfortabel, er zat geen binnenzool in bijvoorbeeld, maar wie mooi wil zijn, moet wat kunnen hebben nietwaar?
Ik moet zeggen: ik kreeg er veel opmerkingen over. Dat het gros van die opmerkingen in de trant was van 'wat heb jij nou aan je voeten?', dat deerde me niet.

Tot mijn grote verdriet liet de hak na 4 weken los. 'Pleur weg die gekke dingen!', zei Man, maar die begreep uiteraard de waarde niet van die laarzen. 'Kun je ze niet plakken?', smeekte ik, maar hij keek me aan of ik mentaal instabiel was.
Maar een vrouw doet wat een vrouw moet doen, dus ik plakte ze met een of ander materiaal uit een tube.
De laarzen hielden het nog 3 weken en toen viel de hak eraf. Toch 7 weken lol gehad!
En oehoe, wat voelde ik me fantastisch met die laarzen....

2013.
Ik had al een winter op een paar verrukkelijke sneakers met nep bont van binnen gelopen.
Gelopen? Gezweefd! Heerlijke schoenen. Stoere veters erin.
Maar argh, de hak en een stuk van de zool liet los!
'Gooi toch weg en koop nieuwe schoenen', zei Man wederom.
'Zeg! Weet je dat trucje met dat spulletje niet meer?', riep ik uit. 'Werkt niet', zei hij weer.
Ik dook de schuur in en vond montagekit. Moet kunnen nietwaar?
Nee. Liet weer los. 'Zei ik toch', zei hij grijnzend.
Toen een volgend tubetje. 1 seconde lijm. Sterk spul! Moet je vooral even uitsmeren en dan tevreden naar het resultaat kijken!
Gek joh, krijg je je vingers niet meer los.
Maar niet getreurd mensen: ik liep nog zeker 4 weken met die heerlijke sneakers.

En toen was het voorbij. Wederom liet de hak los.
De zoektocht naar nieuwe winter sneakers werd geopend. Ik zocht en vond en kwijlde en schrok van de prijs: All Stars wintereditie,
bruin leer met bont van binnen voor de smakelijke prijs van €99,95.
Gekkenwerk!
Ik droomde en peinsde, rekende en liet overuren uitbetalen.
Wel/niet...wel/niet.

Op een Sint koopavond wandelde ik door de binnenstad, langs een winkel met sneakers in alle kleuren.
Daar op een plank stonden prachtige schoenen van het merk BK. Bruin met bont van binnen.
€54,99! Das ist kein Geld! De vrindelijke verkoper beloofde de schoenen uit een ander filiaal aan te laten rukken en thuis vertelde ik nog maar even niet dat ik de All Stars via een webwinkel had besteld....
Op vrijdagmiddag kwam er een telefoontje, je schoenen zijn binnen! Gek, net op de dag dat de All Stars ook arriveerden!
Maar gelukkig en vooral tot opluchting van Man,zaten die niet lekker.
Ik toog naar de winkel, ging op het bankje zitten, trok mijn laars uit en kneep even mijn ogen dicht en slingerde zomaar onbewust een gebedje naar boven: 'Oh Here laat ze alstublieft passen, ze zijn zo mooi...'.
Ik trok ze aan en.........

tromgeroffel

Te klein! Krijs, gil schreeuw! Te klein!
Ik liep 5 rondjes door de winkel en nog eens en nog eens.
Ik bedacht of ik kon leven met schoenen die iets te klein waren, maar neen. Ik nam het risico niet.
'Je bent hier altijd welkom hoor', zei de vrindelijke verkoper en teleurgesteld slofte ik de winkel uit.

Buiten was het inmiddels donker en troosteloos geworden.
Een klein stukje verder in de winkelstraat zat een andere schoenenzaak met grote posters !OPRUIMING!op de ruiten.
Ik stond stil en dacht na. Zal ik hier nog even kijken?
Een stem op mijn linkerschouder zei: 'welnee, loop door! Je hebt schoenen genoeg!' en een andere stem vanaf mijn rechterschouder zei:
'loop even naar binnen! Je mag best nog een paar nieuwe schoenen'.

Wel/niet....wel/niet.

Toch even naar binnen. Rekken met schoenen die afgeprijsd waren.
Ik mompelde voor me uit: 'oh laten er alstublieft een paar sneakers tussen staan' en ja! bruine sneakers met oranje veters, hoge en lage schoenen, met een tijgerprint en! en! een paar bruine sneakers met een prijsje aan de binnenkant: €39,99.
Nee! Niet waar! Ik trok ze aan en ze pasten! Hoera! Mission accomplished.
Genietend rekende ik af en barstte in blijdschap uit tegen de mevrouw achter de kassa: 'ik had zulke fijne schoenen en ze gingen kapot en ik heb ze geplakt maar ze gingen weer kapot en nu heb ik toch weer andere gevonden die goed zitten!'.
'Net pantoffeltjes', leefde ze met me mee.
Gelukzalig fietste ik weer naar huis en liet ze aan Man zien. Hij grijnsde.
'Oehoe' zei ik en wierp hem een sexy knipoog toe en heupwiegde nog een rondje door de kamer.