Het idee was zomaar geboren op een zondagmiddag.
'Durf ik best!', riep ik tegen Man die dat onmiddellijk beaamde. Het kan ook zijn dat hij in gedachten al bij de vrije dagen zat die hij voor mijn trip moest vrij nemen.
Maar enfin. Ik boekte een retour Thalys en een appartementje in de wijk Montmartre en toog op een zonnige donderdagmorgen richting Parijs.
Van tevoren had ik me ingelezen over alle highlights die ik moest zien en alle potentiële gevaren voor een Langevrouw alleen.
Ik las over criminaliteit en waar je een kaartje voor de metro kon kopen.
Ik zette 3 verschillende apps op mijn mobiel over de metro, de TripAdvisor, Google Maps....
Ik las alles over de manieren waarop de Fransen die gekke toeristen konden oplichten.
Ik was er klaar voor.
'Maar waarom ga je álleen?', vroeg nog een vriendin op het schoolplein.
Tja.
Ik had de vraag al op vele verschillende manier beantwoord en eigenlijk lag het antwoord ergens in:
'omdat het kanVrijdagmorgen klom ik ongeveer 200 traptreden omhoog richting de Sacre Coeur. Ook daar kon ik Franse types verwachten die op de simpele toeristen zaten te wachten om ze geld te kunnen ontfutselen. Mij niet gezien!
omdat ik het durf
het de ultieme overwinning op mijn angsten uit het verleden is
omdat ik zin heb om buiten de lijntjes te kleuren'
Met strak gezicht en opgeheven hoofd marcheerde ik de kerk in en een kwartier later eruit.
Foei, veel te veel toeristen daarbinnen!
Door naar de schilderachtige straatjes van de Montmarte waar je uren doorheen kon dwalen volgens TripAdvisor.
En natuurlijk de beroemde Place du Tetre bezoeken, waar schilders hun kunstwerken toonden en je een portret kon laten schilderen.
Ha! Dat zou ik weleens bekijken!
Vakkundige wimpelde ik de eerste opdringerige Fransen af die met papier onder de arm al klaar stonden.
Rustig doorlopen en eerst maar eens de boel bekijken.
Op het pleintje nog meer Franse mannen, 'Madame! madame! you portret?'. Opzouten kerel, dat bepaal ik zelf wel.
In een hoekje zat een oudere man, hoed op, grijze baard. Ik bekeek de portretten die hij had getekend en op een schildersezel hingen. Grappig.
De man zag mijn interesse en begon onmiddelijk: 'Deutsch? Englisch? American?'.
'Non, je suis de Hollande'. Ketsjeng meneer,
'Aaaah', zei hij vol bewondering, 'you speak French! Do you want a portret?' en onmiddellijk toverde hij een vodje uit zijn jaszak waarop een aantal prijzen stonden.
Natuurlijk, voor mij een speciale prijs, een groep kostte 40 euro, 1 persoon 20 euro.
'Non, non', zei ik en hij had het meteen door. Op een wat zachtere toon vroeg hij: 'to many for you? What price you want?'.
Ik voelde me een Langevrouw van de wereld.
Ha minse, daar stond ze toch maar eventjes alleen met een Fransman te orakelen op een pleintje ergens in Parijs en ik kon ook nog afdingen.
'fifteen euros', zei ik en de deal was beklonken. Voor de zekerheid herhaalde ik nog een keer: 15 euro! oké?! jaja knikte de man.
De man begon met stoeltjes te schuiven en wees me hoe ik moest gaan zitten en welke kant ik op moest kijken.
Op vertrouwelijke toon begon hij wat te praten en ondertussen te schetsen, dat ik toch zo goed Frans kon en waar kwam ik vandaan en was het mijn eerste keer en oooh! ik moest nog meer lachen, smile! beautiful women with beautiful smile.
Hij keek en keek en schetste en pakte weer een ander potlood en ik dacht alleen maar aan dat énige portret waarmee ik thuis zou komen.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik ondertussen hoe andere slimme Fransmannen de andere toeristen steeds maar weer aanklampten.
En zo af en toe was er weer een toerist die viel voor de radde tong van zo'n man.
'Une minute', zei mijn kunstschilder en toen was het klaar.
Hij draaide de tekening om en ik was toch zeker 2 seconden verbluft en vervolgens gierde en bulderde ik van de lach!
Dat prachtige portret was gewoon....een cartoon, een soort spotprent geworden!
Ha! Langevrouw van de wereld, gewoon voor de charmes en de gehaaidheid van een oude Fransoos gevallen.
Een portret zoals hij er waarschijnlijk tig per dag maakte, met een beetje een draai van de toeriste die voor hem zat.
Met beide ogen erin getrapt, ook ik.
Ik gaf hem de 15 euro en wist niet hoe gauw ik weg moest wezen.
Ik dacht nog even niet aan hoe hard Man thuis erom zou lachen, maar wel welk antwoord ik had kunnen geven op de vraag: 'waarom ga je alleen?'.
De waarheid was niet dat ik buiten de lijntjes wilde kleuren, maar dat ik mijn éigen lijntjes van het leven wilde kleuren.
Of in dit geval: laten kleuren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten