14 januari 2013
Bij de school van Dochter rij ik een stukje achteruit, per ongeluk tegen een andere auto aan.
De eigenaar van de auto reageert bijzonder boos. Of ik niet beter kan uitkijken!
De totale schade komt neer op €16,40, maar de eigenaar wil dat dit bedrag wordt afgerond op €20, want hij moest ook heen en weer naar de garage.
Een nieuwe kentekenplaat, dat kost dus €16,40.
Ik ben ontdaan van de reactie van de eigenaar. Zo boos. Hij wil niet luisteren naar mijn excuses, ook niet als ik eerlijk zeg dat ik niet goe heb uit gekeken.
In die tijd zeg ik nog tegen een vriendin: 'ik verwachtte deze reactie niet, de eigenaar heeft een dochter op dezelfde school zitten als mijn Dochter, een gereformeerde basisschool'.
30 juni 2013
Ik stap in de auto met Dochter, omdat we Oma gaan ophalen.
We rijden de straat uit en na 2 bochten raak ik even afgeleid. Ik wijs een cd aan in het handschoenenkastje en zeg dat ze die wel in de map met cd's mag doen.
Ik kijk nog een keer naar haar en als ik weer opkijk, is het al te laat: ik knal met de rechter voorkant van de auto tegen een andere auto die langs de kant van de weg staat!
Ik schrik verschrikkelijk en Dochter begint te huilen.
Bibberend stap ik uit en onmiddellijk staan er zeker 5 mensen voor me. Er wordt van alles gezegd, maar het dringt niet tot me door.
Ik sta te shaken op mijn benen en ik zeg: 'sorry, ik moet even bijkomen' en doe moeite om niet te gaan huilen.
Een man roept iets over de politie en dan realiseer ik me dat ik tegen de auto van iemand van het woonwagenkamp aan het einde van onze wijk ben gereden.
Ik kijk nog eens om me heen en dan staan er -1 minuut later- 20 mensen te kijken.
Dochter huilt nog. Ik wil de deur opendoen, maar dat lukt niet en dus kruipt ze via de bestuurdersstoel uit de auto.
De film draait door.
'Ze heeft pijn in haar nek!'
'Bel een ambulance! bel een ambulance'.
Er komt een vrouw aanrennen met een tuinstoel met kussen erin, 'ga maar zitten meissie!'.
Dochter zegt verlegen dat het wel weer gaat.
Ik begin het gesprek met de man die dichtbij staat en de boel lijkt te regelen. De politie komt niet, vind het niet nodig.
De man legt me uit waarom hij de politie belde, ik knik 'ja, ja, het is mijn schuld, ik neem de verantwoordelijkheid'.
Hij zegt dat het niet om mij gaat, maar dat hij eerder rottigheid heeft gehad met een aanrijding.
'Maar van wie is de auto?', vraag ik. Hij is van een jongen die aan de overkant staat te bellen, zijn zoon.
'Zullen we de papieren maar invullen?', vraag ik.
'Ja, kom maar mee naar binnen', zegt de man. We lopen de stacaravan in.
Binnen staat de vrouw des huizes, de koffie loopt door.
Tot mijn verrassing blijkt de koffie voor mij bestemd te zijn. Ik moet eerst gaan zitten, koffie drinken en ik mag nog even de tranen laten gaan.
Dochter krijgt cola.
Er wordt me niets verweten. Het is gewoon pech. Niets meer, niets minder.
We vullen de papieren in en maak 100 keer mijn excuses, maar het is niet nodig. Echt niet.
Hun gastvrijheid en vriendelijkheid overvalt me. Ik ben degene die hun zoon opzadel met een auto die beschadigt is en een hoop geregel.
Thuis zeg ik tegen Man: 'als ik heel eerlijk ben, had ik dit niet verwacht. Ik had de reacties juist andersom verwacht. De ouder bij de basisschool met een vriendelijke reactie, de mensen van het woonwagenkamp in een woedende en boze reactie'.
Het leert me een wijze les.
Veroordeel iemand niet om wat hij heeft of waar hij woont.
Don't judge a book by the cover, but by the pages.
