2 gezichtjes kijken naar me.
Zondagmorgen 2 juni. Ik maakte een keuze, samen met Man.
We lieten ons dopen in onze gemeente. En ik vertelde aan iedereen die was gekomen, waarom ik en wij deze keuze hadden gemaakt.
Inderdaad. Ik vertelde dat ik altijd bang was geweest. Bang om verkeerde keuze's te maken, bang om fouten te maken, bang om afgekeurd te worden en bang om te falen.
Angst gaat tot in de vezels van het leven zitten. Zelfs het afval verkeerd scheiden of een schilderij wat scheef hing, daar kon ik al rillingen van krijgen.
En dus moest ik controle hebben, alleen dan was die angst onder de duim te houden.
Uiteindelijk ging dat mis. En ik wilde inderdaad dood.
Maar Goddank! 15 jaar geleden trouwde ik met Man. Hij had door hoe mis het ging.
Het kwam goed. God was een God waar ik altijd bang voor was, maar Hij bleek een God te zijn van Liefde, van nabijheid, die me niet afkeurde of afstrafte, maar me altijd vast had gehouden.
De angst verdwijnt steeds meer. De touwtjes mogen vieren. Ik durf te leven.
'Ja, ik vertelde dat dood wilde, wat naar hé? Maar gelukkig kwam het toch goed!.
Weet je nog dat ik een tijd ergens anders heb gewoond?'
Ze knikken.
Ik vertel verder. Ze luisteren en begrijpen, steeds een klein beetje meer.
Het is niet voor niets geweest.
Die angst, die wil ik niet doorgeven aan hen.
Het stopt, hier, bij mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten