Luikje in je hoofd

In mijn werk kom ik regelmatig oudere mensen tegen die zoals we dat zeggen 'verward'zijn. Zo had ik gisteravond de pieper bij me waar alle alarmen op binnenkomen.
Om 17.30 was ik bij een echtpaar geweest waar ik de controle op inname van medicijnen had gedaan en een stapel wasgoed op gevouwen. Een praatje, een grapje en 20 minuten later verliet ik het appartement.
Een uur later belt meneer. Of er nog iemand langs kwam, want de afspraak was dat er altijd iemand kwam kijken of de medicijnen ingenomen waren.
Ik legde hem uit dat ik geweest was, 'weet u nog, ik heb het wasgoed opgevouwen'. Oh ja. 5 minuten later belt hij weer, er was nog steeds niemand geweest. Ik leg hem weer rustig uit dat ik al was geweest. Hij maakt zijn excuses.

Het fascineert me. Wat gaat het brein rare sprongen doen als je niet meer volledig in de realiteit leeft. Dat je iets gaat vergeten, wat nog recent gebeurd is. Het levert onbegrip op en regelmatig een boze cliënt.
Het blijft zoeken en vertrouwen op intuïtie om met deze mensen om te gaan.

Ik kom het ook tegen bij mijn moeder die dementerend is en bij zoon met klassiek autisme. Prikkels komen verkeerd binnen, een woord levert een vreemde associatie op en regelmatig een explosie van emoties.

Wat zou het soms fijn zijn als we een luikje in ons hoofd hadden, zodat we dan naar binnen konden kijken bij de ander. Wat gaat er mis als ik iets zeg of doe. Hoe zou je boosheid en verdriet kunnen voorkomen?
En ik vraag me dan in het verlengde af of onze maatschappij er dan anders uit zou zien.....

Lente

Zo oud worden! (2)

Mijn laatste stop voor vanavond: een cliënte met erachter de tijdsaanduiding: 15 minuten. Uit ervaring weet ik inmiddels dat het betekent helpen met omkleden. Zo gaat dat in de zorg tegenwoordig, alles wordt in tijd uitgedrukt. Steunkousen uitdoen is 5 of 10 minuten, insuline spuiten is 10 minuten en iemand helpen met wassen en aankleden is 20 minuten.

Ik ben bij deze mevrouw al eerder geweest en heb toen dat heerlijke verhaal gehoord.
Ze was alleen en hij was naast haar komen wonen. Hij was weduwnaar nadat hij jaren lang voor zijn zieke vrouw had gezorgd.
En nu waren ze verliefd geworden op elkaar. Maar ze wonen niet bij elkaar, nee: ze LATten heel modern.
Ja, ook als buren kun je een LAT relatie hebben! Bij hen betekent dat: 14 dagen slapen bij haar, 14 dagen slapen bij hem. Overdag zijn ze dan ook bij elkaar.

Ik kom vanavond weer bij haar om te helpen met omkleden en ze zegt: 'nog 2 nachten en dan slapen we weer hiernaast' en we trekken ondertussen het kleed van het bed.
Dan vervolgt ze: 'ze vragen weleens waarom we niet gaan trouwen en bij elkaar wonen, maar dan moeten we al onze dierbare spullen uitzoeken en spullen weg doen en dat willen we allebei niet. Maar we gaan ook niet meer trouwen, ze zeggen wel dat ik nog 20 jaar mee kan, maar daar geloof ik niets van'.

Terug in de huiskamer gaan ze weer bij elkaar zitten, hij nipt aan zijn Beerenburger.
Ze hebben het duidelijk goed samen. Ik hoop zo dat ze ongelijk heeft. Voor hem, voor haar, maar vooral omdat deze twee mensen elkaar in de herfst van hun leven hebben gevonden.

Het zit in het bloed!

Het is zo geweldig om de ontwikkeling van mijn kinderen te volgen. Hoe bijzonder het is dat ze niet kunnen lezen en een paar maanden later de eerste boekjes al hakkelend en plakkend worden gelezen.
Dochter heeft vandaag haar eerste verhaaltje geschreven. En dat hoort natuurlijk op een blog!

Zo oud worden!

Ik kom bij ze binnen en daar zitten ze, hand in hand. Hij op de hoek van de bank, zij op een lekkere stoel ernaast. De handeling is simpel, haar steunkousen moeten uit.
Ik pak de zorgmap en ga op een stoel zitten en we wisselen wat gegevens uit, ben ik hier nieuw, hoe lang werk ik hier nu en wat kan ik voor hen doen.

En plotseling komt het gesprek op een ander onderwerp, hij vertelt dat ze net 8 jaar getrouwd zijn.
Dat is bijzonder, zeker omdat ze ouder zijn.

'Hoe oud denkt u dat mijn vrouw is?', zegt hij met een grijns. Dat is tricky, oudere mensen zijn heel moeilijk te schatten. Soms zit er een jonger iemand, maar die al wel oud lijkt en andersom.
'98', zegt hij triomfantelijk. Ik reageer natuurlijk zoals van me verwacht word, maar dit keer meen ik het ook: 'echt? dat had ik niet gedacht! '.
En dan schiet door me heen dat ze dan écht op oudere leeftijd getrouwd zijn.

'Het zit zo, onze echtgenoten zijn allebei overleden en toen kwamen we naast elkaar te wonen hier en van het een kwam het ander!'.
Haar ogen beginnen te stralen en dan zegt ze al gierend van de lach: 'maar ik wilde niet trouwen op mijn 90ste, dat is zo oud! En dus zijn we gauw nog getrouwd toen ik 89 was'.
En hij er achteraan: 'de kinderen vonden het zo leuk, dus we zijn getrouwd in het stadhuis en de kerk, met een fotoreportage erbij!'. Ze lachen nu allebei.

Zo oud worden. Ik teken ervoor. Heerlijk!