Luikje in je hoofd

In mijn werk kom ik regelmatig oudere mensen tegen die zoals we dat zeggen 'verward'zijn. Zo had ik gisteravond de pieper bij me waar alle alarmen op binnenkomen.
Om 17.30 was ik bij een echtpaar geweest waar ik de controle op inname van medicijnen had gedaan en een stapel wasgoed op gevouwen. Een praatje, een grapje en 20 minuten later verliet ik het appartement.
Een uur later belt meneer. Of er nog iemand langs kwam, want de afspraak was dat er altijd iemand kwam kijken of de medicijnen ingenomen waren.
Ik legde hem uit dat ik geweest was, 'weet u nog, ik heb het wasgoed opgevouwen'. Oh ja. 5 minuten later belt hij weer, er was nog steeds niemand geweest. Ik leg hem weer rustig uit dat ik al was geweest. Hij maakt zijn excuses.

Het fascineert me. Wat gaat het brein rare sprongen doen als je niet meer volledig in de realiteit leeft. Dat je iets gaat vergeten, wat nog recent gebeurd is. Het levert onbegrip op en regelmatig een boze cliënt.
Het blijft zoeken en vertrouwen op intuïtie om met deze mensen om te gaan.

Ik kom het ook tegen bij mijn moeder die dementerend is en bij zoon met klassiek autisme. Prikkels komen verkeerd binnen, een woord levert een vreemde associatie op en regelmatig een explosie van emoties.

Wat zou het soms fijn zijn als we een luikje in ons hoofd hadden, zodat we dan naar binnen konden kijken bij de ander. Wat gaat er mis als ik iets zeg of doe. Hoe zou je boosheid en verdriet kunnen voorkomen?
En ik vraag me dan in het verlengde af of onze maatschappij er dan anders uit zou zien.....