Langemevrouw zijn.

Dat ik redelijk bovengemiddeld lang ben, dat is menig mens wel opgevallen en anders zegt de blogtitel genoeg.
honderdnegenentachtig centimeters.

Meestal heb ik daar geen last van.
Maar soms, heel soms. Als er een nieuw seizoen aanbreekt, bijvoorbeeld de lente.
De zon schijnt en de vogels fluiten en ik heb zin om alle dikke en warme kleding van me af te gooien.
De kledingkast in te duiken en alle shirts en tops en hemdjes op te zoeken.

Zo ook dit jaar.
Ik constateerde echter dat ik dringend wat nieuwe spullen nodig heb.
En daar begon de queeste.
Winkel in, winkel uit. Kledingrekken langs, keuren, zoeken, kleding door mijn handen laten glijden.
Voor me houden met dat aloude trucje: hanger dubbel slaan en naar beneden kijken. Het is een tweede gewoonte geworden.
Ik zie dan onmiddellijk of een shirt lang genoeg is of niet.
Dit jaar werd het drama, de mode is kort en kort en nog korter. De verkoopsters her en der bevestigen het, kort is hip.
Maar kort is bij mij té kort.
Te kort of bijna net niet te kort, dat is niks, dat voelt armoedig.

Na 3 keer de Stad te zijn rond gelopen en nog niets te hebben gevonden, reisde ik toch maar af naar een provinciale plaats in de buurt. Ik zal de naam niet verklappen alleen dat het met een M begint en eindigt op een L.
Daar waar ze plat praten...

Ook daar wederom winkel in en winkel uit, kijken/kijken/niet kopen.
Dure winkels binnen lopen, vreselijk goedkope en foute winkels in lopen, oude mevrouwen winkels in en hard weer uitgerend en niets niets.
Dan maar een winkel die zich ook in mijn eigen Stad bevind.
Een trui en een vestje, dat leek wel wat, daarbij een hemdje wat onder de trui past.
Pashok in en dat altijd genante moment: het pashokje uitlopen en voor de grote spiegel staan en de keurende blikken van verkoopsters en andere klanten te voelen. Zo irritant: een pashokje zonder spiegel.

Enfin: trui en hemdje.
Achter me voel ik de blikken van de piepjonge verkoopster.
'Leuheuk', zegt ze. Argh.
'Is dat hemdje van uzelf of uit de winkel?', vraagt ze verder.
Ik ben op een kookpunt van pure frustratie beland en moet me inhouden om niet uit te vallen: 'nou wat denk je zelf??', tot ik eens goed in de spiegel kijk en zie dat de trui helemaal niet verkeerd is. Een beetje strak misschien.
'Heb je misschien een maat groter?', vraag ik.
'Oh', zegt ze verschrikt, 'dan moet ik in de computer kijken!'.
Na een paar minuten komt ze terug, blij. Een maat groter.
Een trui in een maat groter die past, lekker zit. Bovendien is het vest ook goed. Ik denk nog even niet aan het feit dat ik graag een leuk shirt wil bij dat vestje....
Van blijdschap begin ik te ratelen tegen het meisje:'en ik kon toch helemaal niets vinden en ik kom hier niet vandaan en alles is te kort en....'.
'Maar we hebben ook een winkel in uw stad hoor', zegt ze meelevend. Tja. Juist.
Ik doe even mijn ogen dicht bij het pinnen als ik op de knop OK druk.

Eindelijk. Iets leuks.
Nog even niet denken aan de zoektocht naar een badpak.....
Argh!
Was Langevrouw maar een beetje Minderlangevrouw.

Over buiten de lijntjes en (laten) kleuren.

Ik ging naar Parijs. Alleen.
Het idee was zomaar geboren op een zondagmiddag.
'Durf ik best!', riep ik tegen Man die dat onmiddellijk beaamde. Het kan ook zijn dat hij in gedachten al bij de vrije dagen zat die hij voor mijn trip moest vrij nemen.

Maar enfin. Ik boekte een retour Thalys en een appartementje in de wijk Montmartre en toog op een zonnige donderdagmorgen richting Parijs.
Van tevoren had ik me ingelezen over alle highlights die ik moest zien en alle potentiële gevaren voor een Langevrouw alleen.
Ik las over criminaliteit en waar je een kaartje voor de metro kon kopen.
Ik zette 3 verschillende apps op mijn mobiel over de metro, de TripAdvisor, Google Maps....
Ik las alles over de manieren waarop de Fransen die gekke toeristen konden oplichten.

Ik was er klaar voor.
'Maar waarom ga je álleen?', vroeg nog een vriendin op het schoolplein.
Tja.
Ik had de vraag al op vele verschillende manier beantwoord en eigenlijk lag het antwoord ergens in:

'omdat het kan
omdat ik het durf
het de ultieme overwinning op mijn angsten uit het verleden is
omdat ik zin heb om buiten de lijntjes te kleuren'

Vrijdagmorgen klom ik ongeveer 200 traptreden omhoog richting de Sacre Coeur. Ook daar kon ik Franse types verwachten die op de simpele toeristen zaten te wachten om ze geld te kunnen ontfutselen. Mij niet gezien!
Met strak gezicht en opgeheven hoofd marcheerde ik de kerk in en een kwartier later eruit.
Foei, veel te veel toeristen daarbinnen!

Door naar de schilderachtige straatjes van de Montmarte waar je uren doorheen kon dwalen volgens TripAdvisor.
En natuurlijk de beroemde Place du Tetre bezoeken, waar schilders hun kunstwerken toonden en je een portret kon laten schilderen.
Ha! Dat zou ik weleens bekijken!
Vakkundige wimpelde ik de eerste opdringerige Fransen af die met papier onder de arm al klaar stonden.
Rustig doorlopen en eerst maar eens de boel bekijken.
Op het pleintje nog meer Franse mannen, 'Madame! madame! you portret?'. Opzouten kerel, dat bepaal ik zelf wel.

In een hoekje zat een oudere man, hoed op, grijze baard. Ik bekeek de portretten die hij had getekend en op een schildersezel hingen. Grappig.
De man zag mijn interesse en begon onmiddelijk: 'Deutsch? Englisch? American?'.
'Non, je suis de Hollande'. Ketsjeng meneer,
'Aaaah', zei hij vol bewondering, 'you speak French! Do you want a portret?' en onmiddellijk toverde hij een vodje uit zijn jaszak waarop een aantal prijzen stonden.
Natuurlijk, voor mij een speciale prijs, een groep kostte 40 euro, 1 persoon 20 euro.
'Non, non', zei ik en hij had het meteen door. Op een wat zachtere toon vroeg hij: 'to many for you? What price you want?'.

Ik voelde me een Langevrouw van de wereld.
Ha minse, daar stond ze toch maar eventjes alleen met een Fransman te orakelen op een pleintje ergens in Parijs en ik kon ook nog afdingen.
'fifteen euros', zei ik en de deal was beklonken. Voor de zekerheid herhaalde ik nog een keer: 15 euro! oké?! jaja knikte de man.
De man begon met stoeltjes te schuiven en wees me hoe ik moest gaan zitten en welke kant ik op moest kijken.
Op vertrouwelijke toon begon hij wat te praten en ondertussen te schetsen, dat ik toch zo goed Frans kon en waar kwam ik vandaan en was het mijn eerste keer en oooh! ik moest nog meer lachen, smile! beautiful women with beautiful smile.
Hij keek en keek en schetste en pakte weer een ander potlood en ik dacht alleen maar aan dat énige portret waarmee ik thuis zou komen.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik ondertussen hoe andere slimme Fransmannen de andere toeristen steeds maar weer aanklampten.
En zo af en toe was er weer een toerist die viel voor de radde tong van zo'n man.

'Une minute', zei mijn kunstschilder en toen was het klaar.
Hij draaide de tekening om en ik was toch zeker 2 seconden verbluft en vervolgens gierde en bulderde ik van de lach!
Dat prachtige portret was gewoon....een cartoon, een soort spotprent geworden!
Ha! Langevrouw van de wereld, gewoon voor de charmes en de gehaaidheid van een oude Fransoos gevallen.
Een portret zoals hij er waarschijnlijk tig per dag maakte, met een beetje een draai van de toeriste die voor hem zat.
Met beide ogen erin getrapt, ook ik.
Ik gaf hem de 15 euro en wist niet hoe gauw ik weg moest wezen.

Ik dacht nog even niet aan hoe hard Man thuis erom zou lachen, maar wel welk antwoord ik had kunnen geven op de vraag: 'waarom ga je alleen?'.

De waarheid was niet dat ik buiten de lijntjes wilde kleuren, maar dat ik mijn éigen lijntjes van het leven wilde kleuren.
Of in dit geval: laten kleuren!