Langemevrouw zijn.

Dat ik redelijk bovengemiddeld lang ben, dat is menig mens wel opgevallen en anders zegt de blogtitel genoeg.
honderdnegenentachtig centimeters.

Meestal heb ik daar geen last van.
Maar soms, heel soms. Als er een nieuw seizoen aanbreekt, bijvoorbeeld de lente.
De zon schijnt en de vogels fluiten en ik heb zin om alle dikke en warme kleding van me af te gooien.
De kledingkast in te duiken en alle shirts en tops en hemdjes op te zoeken.

Zo ook dit jaar.
Ik constateerde echter dat ik dringend wat nieuwe spullen nodig heb.
En daar begon de queeste.
Winkel in, winkel uit. Kledingrekken langs, keuren, zoeken, kleding door mijn handen laten glijden.
Voor me houden met dat aloude trucje: hanger dubbel slaan en naar beneden kijken. Het is een tweede gewoonte geworden.
Ik zie dan onmiddellijk of een shirt lang genoeg is of niet.
Dit jaar werd het drama, de mode is kort en kort en nog korter. De verkoopsters her en der bevestigen het, kort is hip.
Maar kort is bij mij té kort.
Te kort of bijna net niet te kort, dat is niks, dat voelt armoedig.

Na 3 keer de Stad te zijn rond gelopen en nog niets te hebben gevonden, reisde ik toch maar af naar een provinciale plaats in de buurt. Ik zal de naam niet verklappen alleen dat het met een M begint en eindigt op een L.
Daar waar ze plat praten...

Ook daar wederom winkel in en winkel uit, kijken/kijken/niet kopen.
Dure winkels binnen lopen, vreselijk goedkope en foute winkels in lopen, oude mevrouwen winkels in en hard weer uitgerend en niets niets.
Dan maar een winkel die zich ook in mijn eigen Stad bevind.
Een trui en een vestje, dat leek wel wat, daarbij een hemdje wat onder de trui past.
Pashok in en dat altijd genante moment: het pashokje uitlopen en voor de grote spiegel staan en de keurende blikken van verkoopsters en andere klanten te voelen. Zo irritant: een pashokje zonder spiegel.

Enfin: trui en hemdje.
Achter me voel ik de blikken van de piepjonge verkoopster.
'Leuheuk', zegt ze. Argh.
'Is dat hemdje van uzelf of uit de winkel?', vraagt ze verder.
Ik ben op een kookpunt van pure frustratie beland en moet me inhouden om niet uit te vallen: 'nou wat denk je zelf??', tot ik eens goed in de spiegel kijk en zie dat de trui helemaal niet verkeerd is. Een beetje strak misschien.
'Heb je misschien een maat groter?', vraag ik.
'Oh', zegt ze verschrikt, 'dan moet ik in de computer kijken!'.
Na een paar minuten komt ze terug, blij. Een maat groter.
Een trui in een maat groter die past, lekker zit. Bovendien is het vest ook goed. Ik denk nog even niet aan het feit dat ik graag een leuk shirt wil bij dat vestje....
Van blijdschap begin ik te ratelen tegen het meisje:'en ik kon toch helemaal niets vinden en ik kom hier niet vandaan en alles is te kort en....'.
'Maar we hebben ook een winkel in uw stad hoor', zegt ze meelevend. Tja. Juist.
Ik doe even mijn ogen dicht bij het pinnen als ik op de knop OK druk.

Eindelijk. Iets leuks.
Nog even niet denken aan de zoektocht naar een badpak.....
Argh!
Was Langevrouw maar een beetje Minderlangevrouw.