Dat Libelle gezin

Er zijn momenten dat ik het leven zwartgallig bekijk (meestal iets hormonaals) en momenten dat ik bijna uit elkaar klap van geluk.

We waren 15 jaren getrouwd.
Dat moest gevierd worden volgens Zoon en Dochter en volgens hen is het ultieme vieren van geluk: uit eten gaan.
Maar hé! dat doe je niet in een pannenkoekenschuur. Of in zo'n (vr)eet-maar-raak-voor-een-knaak-wok gebeuren.
Nee, dat doe je in een restaurant! Een heus restaurant met echte servetten en menu's die eruit zien als een boek en ober's die vragen wat u wilt drinken.

We reserveerden een tafel voor 4 in het restaurant.
Ik deelde mee dat we om 17.30 kwamen eten omdat we om 20.30 the Voice Kids moesten kijken, waarop de vrindelijke stem aan de telefoon vroeg in welk theater die voorstelling was.
Ik hinnikte van de lach. Dat is op televisie meneer. Oh.

We kregen een tafeltje op een fijne plek in een hoek van het restaurant. Zoon op de bank in het hoekje, mooi plekje met niet teveel prikkels alwaar hij deftig een glas water bestelde.
Dat hij verder patat met 2 frikadellen at in dat heuse restaurant met echte servetten, ach heerlijk toch?

Wat gedroegen die heikneuters van ons zich keurig! Zoon zat naast me verhalen te vertellen van school, terwijl hij zijn snowboots uitschopte alsof dat restaurant onze huiskamer was.
Dochter stak de nieuwe haarknipjes in heur haren en we toasten nog eens op die 15 jaren.
Ik genoot en keek tevreden naar mijn gezin.
De twee oudere mensen naast ons wierpen af en toe een blik naar die welopgevoede kinderen.

Het leek wel een Libelle gezin.

Tot Zoon luidkeels na een toiletbezoek verzuchtte: 'ik had zo'n pijn in mijn buik, maar nu is de dunne diarree eruit en heb ik geen buikpijn meer' en nog eens over zijn buik wreef.

Yup.
Zo'n gezin in zo'n restaurant.
Dat zijn wij.
We deden nog een toast. Op nog 15 van die rollercoaster jaren.

Typemachine

Het lettertype van de ouderwetse typemachine vind ik helemaal te gek en ik ben dan ook erg blij dat de typemachine van mijn vader nog altijd hier in de woonkamer staat te pronken.
Ik kan me ook herinneren dat hij met 2 vingers op dat ding zat te rammen, vaak brieven naar de krant, naar familieleden, naar de raad van de kerk, voor zijn werk....

(hij was nogal betrokken bij kerk, staat en maatschappij om maar zo te zeggen)

Hij tikte erop achter zijn bureau, een grote met een blad met houtprint en met 4 lade's aan beide zijden die enorm knerpten als je ze open deed.
Toen we het huis leeg ruimden, kwamen we tot mijn grote verrassing 3 linten tegen in een doos.

En kijk eens in wat een prachtig doosje zo'n lint zit:

De typemachine doet het nog prima.
Alleen lastig dat er geen simpele backspace en delete knop op zit!

Onder het genot van een goed glas wijn...

De beste ideeën ontstaan in rust.
Althans, 1 ontstond afgelopen zomer in Frankrijk. Ik had 2 Franse woonbladen gekocht om te zien of de stijl daar anders is dan in Nederland.
Al bladerende viel mijn oog op een kast met vakken.

Nadat we verhuisd waren, hadden we onze meubelstukken op een zo mooi mogelijke plek neergezet, maar over de woonkamer waren we niet tevreden.
Waar eerder een prachtig bruine buffetkast (gescoord in de kringloop!) prachtig stond in ons vorige huis, was het hier toch minder mooi.
Bovendien hadden we ook geen goede plek meer voor de televisie, dus maakten we een tijdelijke, provisorische oplossing.

Overigens: dat was er één met herinneringen. Mijn vader had vroeger een supermarkt en om levensmiddelen te verrijden, gebruikte hij een kar.
Die had hij altijd bewaard in de garage en ik was de gelukkige die de kar mee naar huis nam toen we het huis van mijn ouders leeg moesten halen.
Maar we waren niet tevreden over de opstelling van kast en kar.
Ziehier onder de situatie:

Dus afgelopen zomer....
ik legde aan Man het plan voor om zelf een kast te gaan ontwerpen en te maken.
Lucky me: hij was onmiddellijk enthousiast en zo sloegen we aan het schetsen met vakken en centimeters en gedachtes over hout.

En zo lag dat in ons achterhoofd wat te dromen en te broeden en begin december besloten we het concreet te maken.
Steigerhout, een lage kast, 4 meter breed en asymmetrische vakken.
Dat hout moet je niet bij de Gamma kopen werd ons verteld (daar is steigerhout erg duur!), maar bij een houthandel als deze:
www.stiho.nl
En zo sloeg Man aan het zagen en boorde meer dan 300 schroeven in de kast die langzamerhand onder zijn handen ontstond.
Met recht: een meesterwerk!

Nog een mooi voordeel: sinds kort ben ik bezig met de opleiding van interieurstyliste (via de NTI) en zo kon ik duidelijk het effect zien wat donkere en lichte meubelen doen met je kamer.
Het lijkt zoveel lichter in huis.

Dromen onder het genot van een goed glas wijn in Frankrijk....moeten we vaker doen!