Kus

 Ik zit op een terras met Man. De eerste keer sinds ik met een burn-out thuis kwam te zitten. Of misschien kun je beter zeggen: liggen. Dood en doodop was ik. Maar nu gaat het weer wat beter, zodat we sinds maanden samen weer de stad in kunnen. Ik vind het heerlijk om te zitten met een drankje, samen wat bijpraten en soms zwijgen en anderen observeren.

Ergens verderop het terras zitten een man en vrouw. Ze zitten op een bankje bij een van de tafels. Zij met haar benen vooruit onder de tafel, hij naast haar met aan elke kant van het bankje een been. Om met hem te praten moet ze steeds haar hoofd naar rechts draaien. Hij praat veel en doet zijn hoofd steeds vooruit naar haar. Af en toe kijkt ze opzij, zegt iets of ze giechelt. 

Af en toe kussen ze elkaar, maar hij is steeds degene die het initiatief neemt. Steeds wanneer ze haar hoofd omdraait, kust hij haar gauw. Ik bepeins wat ze ervan vind, want ze kust hem wel terug, maar ze duwt zijn hoofd naar achteren. Een wat harde manier van kussen. 

Mijn hoofd en fantasie beginnen wat te ratelen, zeker als Man opmerkt dat de man in kwestie veel ouder lijkt dan haar. 'Zijn secretaresse', fantaseert hij erbij. Ik bedenk dat ze elkaar vast via een datingsite hebben ontmoet en dat hij al helemaal hotel de botel verliefd is en zij nog in de fase zit 'is dit leuk of niet'. Regelmatig kijkt ze op haar mobiel en laat iets zien aan hem, wat hij geweldig vind. En dan weer die kus, wat afwerend van haar kant. In elk geval doet hij zijn best. 

Na een uurtje stappen ze op, hij betaalt, de galante gozer. Hij slaat zijn arm om haar heen en trekt haar naar zich toe. Nou vooruit, dat laat ze toe en slaat haar arm om hem heen. 

Helaas zullen we nooit weten hoe het echt in elkaar zit. Als de Man mij een kus geeft, kijk ik hem diep in zijn ogen en kus hem terug. Zacht. En dan giechel ik ook. Maar misschien komt dat door mijn derde gin tonic.......

De les van de fles

Mijn vader was een echte zoals hij dat zelf noemde: Francofiel. Hij hield van het land, van de warmte, de natuur, de stokbroden maar vooral van de wijn. Genietend kon hij in een supermarkt staan en langs de rijen flessen lopen. Mompelend in zichzelf: 'hé die ken ik nog niet, hmm deze is ook interessant'. Mijn moeder was er op gegeven moment wel klaar mee en maande hem aan om een keuze te maken en verder te gaan. Je kunt wel stellen dat de caravan bij terugkomst was veranderd in een slijterij. 

Er waren altijd speciale wijnen waar hij zuinig op was. Hij trok graag een fles wijn voor ons open, maar wilde wel zelf bepalen welke.  Zo had hij op gegeven moment een fles chateau Margaux waar hij zuinig op was. Steeds weer zei hij: 'nee, deze bewaar ik voor een speciale gelegenheid'. Wat je ook zei, de fles bleef dicht. Welke speciale gelegenheid het was, dat was nog niet duidelijk, maar het lag ergens in de toekomst. 

Helaas overleed mijn vader in 2010. De fles (en meerdere goede flessen wijn) had hij nooit geopend. Op de avond van zijn begrafenis waren met ons gezin bij elkaar, de pizza's waren bezorgd en plotseling opperde iemand dat we die fles wijn wel konden openen. Dit was een verdrietige gelegenheid, maar zeker wel een speciale. Toosten op pap, onze Francofiel. 

De fles werd geopend en de eerste wenkbrauwen werden opgetrokken. Vreemde kleur, veel droesem onderin. Glazen werden ingeschonken, maar de eerste slok werd al uitgespuugd. De smaak was verschrikkelijk! Een tweede bijzondere fles werd opengetrokken, maar precies hetzelfde.

Pap had zo lang gewacht op die ene speciale gelegenheid, dat de wijn niet meer te drinken was. We waren teleurgesteld. 

Ik heb er nog lang aan gedacht en over gepeinsd en mijn conclusie is keer op keer: 

wacht niet tot die ene speciale gelegenheid, wacht niet tot het vrijdag is of weekend, wacht niet tot die 5 kilo eraf of het vakantie is, wacht niet met het leven vieren, want je leeft nu!  

 

 

 

Stukje vooruit en weer even stilstaan.

 'Het is lastig hè, om die ongezonde patronen te doorbreken', zei de therapeut. 

Ik had haar verteld dat ik tijdens mijn vrijwilligerswerk in de kringloop letterlijk onderuit was gegaan, inclusief een bezoek van de ambulancedienst en diverse bezorgde collega's om me heen. 

Ik was zo blij om weer aan de slag te kunnen, dat ik was vergeten hoe belangrijk het is om grenzen te stellen, te luisteren naar mijn lijf en gevoel, naar alle inspanningen van de maanden ervoor in therapie.

Dat ik me nog in de herstelfase bevond. 

Mijn hoofd en lijf zeiden: 'en nu mag je het zelf gaan doen, wij stoppen er even mee'.

Het doorbreken van oude patronen is lastig. Het is zo'n bekende weg geworden, dat die het makkelijkste lijkt. Ik was alleen vergeten dat het oude paadje me geen goed deed. 

Maar van je fouten leer je. Opnieuw ga ik aan de slag met een nieuw pad te maken en ook dat kost energie.

Althans, zo lijkt het. En toch is het investeren, maar met hoog en lang rendement. 

Ik ben na de vakantie weer begonnen, ik start een uur later en heb tussen mijn 2 dagen dat ik in de kringloop ben, een rustdag gepland. Ik merk nu dat ik energie krijg, door rust in te bouwen.

Het hoeft allemaal niet zo snel en hard. Door wat langzamer te gaan, is het net zo leuk. 

Of zoals iemand zei: 'als je een aantal treden omhoog geklommen bent, sta dan ook eens stil en geniet van het uitzicht. Stilstaan is niet achteruit vallen, het is pas op de plaats maken'. 

Berenklauw

Iedere week rij ik er 6 keer langs: net na de rotonde, een sloot met daarnaast reusachtige berenklauwen.
Eerst zijn ze groen maar hoe verder de zomer vordert, veranderen ze in bruine imposante planten.
Ik weet dat je groene berenklauwen nooit mag plukken met blote handen, want dan loop je grote kans op ernstige blaren.
Maar nu zijn ze bruin en klaar om geplukt te worden.

Er is echter een probleem: ik durf niet.
Ik rij de route niet voor niets 3 keer per week, ik ben dan op weg naar een vorm van therapie voor onder andere het tackelen van mijn angsten inclusief oorzaak en gevolg.
En ik heb heilig ontzag voor eventuele mannen en vrouwen met gezag, die me kunnen corrigeren en bevragen: 'maar mevrouw, wat doet u nu?'.
Het gekke is dat ik echt niet zou weten waarom ik die planten niet zou kunnen plukken, maar de angst voor, is al genoeg om het te laten.
En zo rij ik likkebaarden langs die enorme reuzen die ik zo verschrikkelijk mooi vind.
Man gaat af en toe mee naar die plek van therapie en lacht me uit, elke keer weer.
Of hij zegt: 'maar schat,  er zit een sloot tussen, dat is niet te doen!'.

Dan komt er een dag. Een vrijdag. De zon schijnt.
Ik heb een gesprek met mijn regiebehandelaar wat diep, zeer diep gaat. Ik zie trauma onder ogen en huil, schreeuw, vloek. Ergens diep van binnen komt er een gedachte: 'maar ik kan dit wel, ik kom hier doorheen'. Een openbaring.

Met de adrenaline nog in mijn lijf rij ik weg richting de berenklauwen. Dan komt de gedachte: 'fuck it! Ik ga het gewoon doen!'.
Ik rij naar de rotonde, volledig rond en rij weer terug. Ik parkeer de auto langs de kant van de weg en sprint naar de overkant. Niemand stopt, niemand zegt iets.
Ik kijk naar de berenklauwen en ontdek: Man heeft gelijk, er zit een sloot tussen. Met water erin.
Ik kijk, schat de breedte van de sloot, neem een aanloopje en .........spring half in de sloot en zak weg in de modder. Mijn voet zuigt vast en ik wrik 'm los en klauter de kant op.
En dan moet ik heel hard lachen, ik ben met mijn witte sneakers gewoon in de sloot gesprongen.
De sneakers zijn vies en onder de modder net als mijn sokken en onderste deel van mijn benen.

Maar ik sta er! Prachtig grote berenklauwen voor mijn neus. Mijn moed neemt toe en ik bedenk dat ik er dan ook persé 1 wil die achter het hek staat. Hij knapt makkelijk af en ik takel 'm over het hek.
Een snoepwinkel, welke wil ik hebben? Nog 2 mooie. Dan sta ik met 3 enorme berenklauwen in mijn handen en ik blijf maar grinniken en grijnzen.
Tja. Nu moet ik terug over de sloot met die giganten in mijn handen en hoe doe ik dat?
Een stukje verderop lijkt het iets minder breed en inderdaad, ik kan eroverheen springen zonder nog een keer in de sloot te belanden.

Ik wandel het stukje terug naar de auto. Nog steeds niets gebeurd. Er fiets een mevrouw langs, ze ziet de planten in mijn handen, lacht en zegt: 'hallo!'.
Oh.
Bij de auto fietst er een meneer langs die opgewekt: 'hoi!' zegt.
Ook nu gebeurt er niets. De planten passen net in de auto.
Ik ook met mijn zwarte voeten en ik rij naar huis. Ik kan niet ophouden met keihard te lachen in mezelf: 'ik heb het gedaan!! Ik kan het!!'.

Haast om te leven

Ik las ergens een quote:

There is purpose in your season of waiting. 

Vrij vertaald voor mij: er is betekenis in de tijd dat je wacht.

In de afgelopen maanden werd duidelijk dat de GGZ waar ik naar verwezen was, niet de juiste plek is. Men vertelde me dat de juiste expertise niet aanwezig was en dat ze huiverig waren om met me aan de slag te gaan in gesprekken.
De vraag die centraal lag, was of ik wel 'genoeg grond onder mijn voeten had'. Oftewel: kon ik traumatherapie aan?
Mijn psychiater kwam met de suggestie om me door te verwijzen naar een derdelijns GGZ instelling, een Traumacentrum met veel expertise in PTSS en trauma.
Na lezen, praten en dubben besloot ik daar voor te gaan.

En toen bleek er een wachtlijst te zijn. Niemand kon duidelijk aangeven hoe lang. En dat frustreerde me. In mijn hoofd maakte ik steeds berekeningen over wanneer ik dan kon starten, hoe dat voor of na de zomervakantie zou zijn, of er dan wel genoeg informatie zou zijn voor de Ziektewetuitkering....

In de tussentijd liep mijn contract af bij mijn werkgever, waarmee ik in goed overleg had besloten om het contract niet te verlengen. Het re-integreren stopte en ik nam afscheid.
Verbazingwekkend genoeg miste ik het werk niet. Sterker nog: ik was opgelucht dat de druk van werk opbouwen weg viel. Ik kreeg lucht om rond te lummelen, met beton te spelen, voor me uit te staren..... en na 6 weken merkte ik dat ik meer energie kreeg!
De angsten bleven weg en er vielen steeds meer kwartjes op zijn plek. Tussen de angsten door en de paniek speelde ook een burn out mee.

Mijn leven moest on hold. Geen grootse doelen, maar rust.  Rust in mijn hoofd en in mijn lijf.
Ik merkte ook dat de rugpijn door een ontstoken zenuw niet meer aanwezig was en het lukte me zelfs om pijnmedicatie af te bouwen.

In mijn haast om te leven, om zo gauw mogelijk verder te kunnen vergat  ik steeds weer dat het oké is om te wachten. En dat die tijd juist kostbaar is.
Dat deze periode me juist de mogelijkheid geeft om vaste grond te krijgen en straks een intensieve therapie aan te kunnen.

Als ik wacht, sta ik niet stil. Mijn leven staat niet stil, het vertraagt alleen maar. Dit geeft mogelijkheid tot herstel, tot opbouwen. En dat is nu de betekenis in mijn wachten. 

Inmiddels heb ik de eerste gesprekken gevoerd en over een aantal weken komt er een advies.
Dan volgt een zomervakantie en daarna ga ik starten. In rust.

En zo zoemt regelmatig de vraag door mijn hoofd die God zacht aan me stelt:

Wat doe je met de tijd die je gegeven is?  

De droom, de Kitchenaid en de nachtmerrie.....

Ik ben gezegend met een Man die graag in de keuken staat en daar naar hartenlust kookt en bakt.
Vooral dat bakken mag hij graag doen en al meerdere keren keek hij likkebaardend naar het programma Heel Holland Bakt en in het bijzonder naar de apparaten daar in de keuken.
Een Kitchenaid. De keukenmachine.
In het programma hebben ze van die kekke kleuren en daarbij is de machine ook nog robuust en stoer om te zien.
Staat ook leuk op ons aanrecht had Man bedacht. Maar wat zijn die apparaten duur in aanschaf! Ja onverwoestbaar zeker, dus dan heb je ook wat.
Enfin.
In een huishouden met 2 pubers is er altijd wel iets anders wat voorrang heeft op een keukenmachine.

Maar daar is ook Marktplaats en staat de apparaten te kust en te keur. Nog steeds stevige prijzen of potentiële kopers die de prijzen opdrijven, maar altijd goedkoper dan een nieuwe.
Ik zat regelmatig te speuren op Marktplaats, wie weet was er 1 dichtbij die betaalbaar was?

Op een goede dag spotte ik een zwarte in Rotterdam. €295. Slik. Een hap geld, maar aanvaardbaar in prijs en een geweldige verrassing voor Man.
Ik vroeg een Vriendin die in Rotterdam woont, of ze de machine wilde ophalen en versturen naar mij en dat wilde ze.
Vriendelijke berichtjes met de verkoopster gingen heen en weer en op 11 december arriveerde een grote doos! Hoera!
Man kreeg de eer om de doos uit te pakken en op het aanrecht te zetten. Licht uit en geluid aan!

Standje 1: het geluid van een F16 die door de geluidsbarrière gaat......
en zo tot stand 10.

Ai. Dat klonk niet goed! 'Misschien komt het door de kou en moeten we 'm even laten staan', opperde ik wat onnozel.
Man begon te mopperen en zei lelijke dingen.
Wat we ook deden, de Kitchenaid bleef idioot veel geluid produceren.
Ik appte Vriendin of de verkoopster de machine nog had gedemonstreerd, Vriendin schrok en zei: 'nee, dat ging helemaal niet daar (driehoog achter, eenzame mevrouw) en nu voel ik me lullig dat ik geen demonstratie heb gevraagd'.
Dat begreep ik volledig, ik had er ook niet om gevraagd, sterker nog: ik was weer eens volledig uitgegaan van het goede van de mensheid.

En daar zaten we. Veel geld armer en een machine die kapot was. Ik stuurde vriendelijke berichten, vervolgens boze berichten en nog later een dreigend bericht naar de verkoopster, maar die reageerde uiteraard niet meer.
'Misschien moeten we 'm laten nakijken bij zo'n kookwinkel in de stad', zei ik tegen Man, maar volgens hem 'kostte dat nog veel meer dan we hadden betaald', dus hij toog naar een 'Manus van alles winkel' waar aardige mannen beloofden hun best te doen.

De berichten werden steeds droeviger. De machine was van een wat ouder type en het was de motor die kapot was en ze gingen proberen om een motor te bestellen via 1 van hun leveranciers.
Het uiteindelijke oordeel was dat de motor niet meer te bestellen was en de Kitchenaid toch echt kapot was.
Ja en ik nu dus ook. Ziek was ik er van. €295 door de neus geboord.

Man dacht nog weer eens na. 'Als ik nu toch nog eens die kookwinkel in de stad bel', zei hij peinzend. Bij de kookwinkel was hij van harte welkom.
En toen gebeurde het wonder. In de kookwinkel bekeek men de machine, zocht het serienummer op in de computer en wat bleek: de machine was ongeveer 5 jaar oud en er zat garantie op!
De machine werd opgestuurd en kosteloos gemaakt!

Een week later zei Man blij: 'je mag morgen de machine ophalen' en ik reed de volgende morgen onmiddellijk naar de kookwinkel. Gemaakt en nul euro aan kosten.
Een nachtmerrie die toch een droom werd. De Kitchenaid staat te shinen op het aanrecht en de motor zoemt als een naaimachientje.

Man is blij. Ik ook.
Mijn vertrouwen in de mensheid is weer een beetje opgekrikt......

Gewoon een nieuwe dag. Omkijken en vooruit kijken.

.

Zo aan het einde van 2017 ga ook ik terug kijken op het afgelopen jaar. Zeer tegen mijn zin, ik ben er ooit mee opgehouden, dat terug kijken en evalueren. Just another day, dat nieuwe jaar.

Maar dit keer voelt het anders. Dit jaar was een coming out voor trauma wat al zolang dwars zat en ergens verborgen in mijn lijf.
Een jaar waarin veiligheid en onveiligheid een belangrijk thema werd.
Er begonnen en beginnen nog steeds puzzelstukjes op de plek vallen en het heeft prioriteiten doen veranderen.

Een paar dingen die ik graag met je wil delen.

"Dat is misschien wel een van de oerneigingen van de mens: hoe kan ik ontsnappen aan het doodgewone. En er zit iets onder, namelijk het geniepige gevoel dat dit leven het niet kan zijn, niet genoeg, niet alles. Er moet meer zijn, het moet perfecter zijn, grootser".

-> Ik heb dagen met deze blog in mijn hoofd rond gelopen. Ontevredenheid met mijn leven. Is dit het? Dit vechten, dit doorgaan, weer een dip, weer het verdriet waar ik mijn gezin mee opzadel.
Woest werd ik er soms van. Waar zijn de slingers en de fanfare?
Creatov beschreef in een blog net voor kerst dat God te vinden is in het doodgewone, in wat voor handen ligt. Waar zoek ik God?

"Ik vermoed dat ik en jij hem veel te vaak over het hoofd hebben gezien. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in de ander. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in het gelukkige toeval. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in de aandachtige verbinding met de ander. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in de zorg voor wat stuk is. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in je alledaagse, gewone, en misschien wel saaie leven".

Nog steeds peins ik erover, maar ik merk dat deze denkwijze me stukje bij beetje veranderd. God zien in het gebrokene, in mijn verdriet maar ook in het zorgen voor mijn gezin, in de bruine boterham, in ....... alles. Niet langer op zoek naar de kick, naar grootsheid maar geluk vinden in het kopje koffie bij mijn therapeut. Ook daarin.

-> Ik las het magazine Precious en beloved deze zomer, voornamelijk in zuid-Frankrijk waar ik me zo rot voelde en de hangmat een fijne cocon was. Een van de hoofdstukken heet Dromen en ambities en kwam de vraag: waar droom jij van? Het bleef leeg, de ruimte waar ik van alles kon neer pennen.
Ik kwam tot de ontdekking dat ik ergens ben gestopt met dromen, uit een soort pessimisme: het wordt toch niks. Fatalisme.
Zou ik het nu moeten invullen, dan zou het nog lastig zijn, maar toch. Het confronteerde me deze zomer dat ik nooit meer denk aan mijn droom over een eigen kringloopwinkel met een ruimte voor mensen die niet mee kunnen draaien in de maatschappij en graag ergens in een stoel willen ZIJN.

-> Sinterklaas? Hé nee, geen zin meer in zeiden Zoon en Dochter dit jaar, wij willen cadeautjes met kerst! Oh. Hoe doe je dat dan, vroeg ik. Tja, dat wisten zij ook niet.
Het werd ruimte voor een nieuwe traditie. Cadeautjes onder de boom, die in de dagen ervoor eronder komen te liggen. Voorpret. Hoe mooi, een nieuw ritueel voor alleen ons gezin.

-> En met die nieuwe traditie kwam de onvermijdelijke vraag: wat wil je dan hebben? Dan blijk ik voor de anderen een aantal dingen te verzinnen, maar voor mezelf niet.
Ach riep ik nog, doe maar een uitbreiding van het servies. Nee mam, zei dochter streng: vraag nu eens iets voor jezelf, echt helemaal voor jou.
Ik werd er stil van. Weer die vraag: wat wil ik dan. Altijd maar weer die vraag die terug komt en waar ik zo vaak het antwoord naar moet zoeken: wat wil ik dan?
Het werd het mooie magazine van Liefke. Klein beginnen.....

Hoe ga ik 2018 in? Dankbaar. Herstel heeft ingezet door een goede behandeling voor mijn angst.
Nog net in de laatste week van 2017 heb ik een stapje gemaakt richting werk.
2018 wordt niet groots of meeslepend. Het goede ligt voor mijn voeten, in het alledaagse.

Ik wens je hetzelfde.