Haast om te leven

Ik las ergens een quote:

There is purpose in your season of waiting. 

Vrij vertaald voor mij: er is betekenis in de tijd dat je wacht.

In de afgelopen maanden werd duidelijk dat de GGZ waar ik naar verwezen was, niet de juiste plek is. Men vertelde me dat de juiste expertise niet aanwezig was en dat ze huiverig waren om met me aan de slag te gaan in gesprekken.
De vraag die centraal lag, was of ik wel 'genoeg grond onder mijn voeten had'. Oftewel: kon ik traumatherapie aan?
Mijn psychiater kwam met de suggestie om me door te verwijzen naar een derdelijns GGZ instelling, een Traumacentrum met veel expertise in PTSS en trauma.
Na lezen, praten en dubben besloot ik daar voor te gaan.

En toen bleek er een wachtlijst te zijn. Niemand kon duidelijk aangeven hoe lang. En dat frustreerde me. In mijn hoofd maakte ik steeds berekeningen over wanneer ik dan kon starten, hoe dat voor of na de zomervakantie zou zijn, of er dan wel genoeg informatie zou zijn voor de Ziektewetuitkering....

In de tussentijd liep mijn contract af bij mijn werkgever, waarmee ik in goed overleg had besloten om het contract niet te verlengen. Het re-integreren stopte en ik nam afscheid.
Verbazingwekkend genoeg miste ik het werk niet. Sterker nog: ik was opgelucht dat de druk van werk opbouwen weg viel. Ik kreeg lucht om rond te lummelen, met beton te spelen, voor me uit te staren..... en na 6 weken merkte ik dat ik meer energie kreeg!
De angsten bleven weg en er vielen steeds meer kwartjes op zijn plek. Tussen de angsten door en de paniek speelde ook een burn out mee.

Mijn leven moest on hold. Geen grootse doelen, maar rust.  Rust in mijn hoofd en in mijn lijf.
Ik merkte ook dat de rugpijn door een ontstoken zenuw niet meer aanwezig was en het lukte me zelfs om pijnmedicatie af te bouwen.

In mijn haast om te leven, om zo gauw mogelijk verder te kunnen vergat  ik steeds weer dat het oké is om te wachten. En dat die tijd juist kostbaar is.
Dat deze periode me juist de mogelijkheid geeft om vaste grond te krijgen en straks een intensieve therapie aan te kunnen.

Als ik wacht, sta ik niet stil. Mijn leven staat niet stil, het vertraagt alleen maar. Dit geeft mogelijkheid tot herstel, tot opbouwen. En dat is nu de betekenis in mijn wachten. 

Inmiddels heb ik de eerste gesprekken gevoerd en over een aantal weken komt er een advies.
Dan volgt een zomervakantie en daarna ga ik starten. In rust.

En zo zoemt regelmatig de vraag door mijn hoofd die God zacht aan me stelt:

Wat doe je met de tijd die je gegeven is?  

De droom, de Kitchenaid en de nachtmerrie.....

Ik ben gezegend met een Man die graag in de keuken staat en daar naar hartenlust kookt en bakt.
Vooral dat bakken mag hij graag doen en al meerdere keren keek hij likkebaardend naar het programma Heel Holland Bakt en in het bijzonder naar de apparaten daar in de keuken.
Een Kitchenaid. De keukenmachine.
In het programma hebben ze van die kekke kleuren en daarbij is de machine ook nog robuust en stoer om te zien.
Staat ook leuk op ons aanrecht had Man bedacht. Maar wat zijn die apparaten duur in aanschaf! Ja onverwoestbaar zeker, dus dan heb je ook wat.
Enfin.
In een huishouden met 2 pubers is er altijd wel iets anders wat voorrang heeft op een keukenmachine.

Maar daar is ook Marktplaats en staat de apparaten te kust en te keur. Nog steeds stevige prijzen of potentiële kopers die de prijzen opdrijven, maar altijd goedkoper dan een nieuwe.
Ik zat regelmatig te speuren op Marktplaats, wie weet was er 1 dichtbij die betaalbaar was?

Op een goede dag spotte ik een zwarte in Rotterdam. €295. Slik. Een hap geld, maar aanvaardbaar in prijs en een geweldige verrassing voor Man.
Ik vroeg een Vriendin die in Rotterdam woont, of ze de machine wilde ophalen en versturen naar mij en dat wilde ze.
Vriendelijke berichtjes met de verkoopster gingen heen en weer en op 11 december arriveerde een grote doos! Hoera!
Man kreeg de eer om de doos uit te pakken en op het aanrecht te zetten. Licht uit en geluid aan!

Standje 1: het geluid van een F16 die door de geluidsbarrière gaat......
en zo tot stand 10.

Ai. Dat klonk niet goed! 'Misschien komt het door de kou en moeten we 'm even laten staan', opperde ik wat onnozel.
Man begon te mopperen en zei lelijke dingen.
Wat we ook deden, de Kitchenaid bleef idioot veel geluid produceren.
Ik appte Vriendin of de verkoopster de machine nog had gedemonstreerd, Vriendin schrok en zei: 'nee, dat ging helemaal niet daar (driehoog achter, eenzame mevrouw) en nu voel ik me lullig dat ik geen demonstratie heb gevraagd'.
Dat begreep ik volledig, ik had er ook niet om gevraagd, sterker nog: ik was weer eens volledig uitgegaan van het goede van de mensheid.

En daar zaten we. Veel geld armer en een machine die kapot was. Ik stuurde vriendelijke berichten, vervolgens boze berichten en nog later een dreigend bericht naar de verkoopster, maar die reageerde uiteraard niet meer.
'Misschien moeten we 'm laten nakijken bij zo'n kookwinkel in de stad', zei ik tegen Man, maar volgens hem 'kostte dat nog veel meer dan we hadden betaald', dus hij toog naar een 'Manus van alles winkel' waar aardige mannen beloofden hun best te doen.

De berichten werden steeds droeviger. De machine was van een wat ouder type en het was de motor die kapot was en ze gingen proberen om een motor te bestellen via 1 van hun leveranciers.
Het uiteindelijke oordeel was dat de motor niet meer te bestellen was en de Kitchenaid toch echt kapot was.
Ja en ik nu dus ook. Ziek was ik er van. €295 door de neus geboord.

Man dacht nog weer eens na. 'Als ik nu toch nog eens die kookwinkel in de stad bel', zei hij peinzend. Bij de kookwinkel was hij van harte welkom.
En toen gebeurde het wonder. In de kookwinkel bekeek men de machine, zocht het serienummer op in de computer en wat bleek: de machine was ongeveer 5 jaar oud en er zat garantie op!
De machine werd opgestuurd en kosteloos gemaakt!

Een week later zei Man blij: 'je mag morgen de machine ophalen' en ik reed de volgende morgen onmiddellijk naar de kookwinkel. Gemaakt en nul euro aan kosten.
Een nachtmerrie die toch een droom werd. De Kitchenaid staat te shinen op het aanrecht en de motor zoemt als een naaimachientje.

Man is blij. Ik ook.
Mijn vertrouwen in de mensheid is weer een beetje opgekrikt......

Gewoon een nieuwe dag. Omkijken en vooruit kijken.

.

Zo aan het einde van 2017 ga ook ik terug kijken op het afgelopen jaar. Zeer tegen mijn zin, ik ben er ooit mee opgehouden, dat terug kijken en evalueren. Just another day, dat nieuwe jaar.

Maar dit keer voelt het anders. Dit jaar was een coming out voor trauma wat al zolang dwars zat en ergens verborgen in mijn lijf.
Een jaar waarin veiligheid en onveiligheid een belangrijk thema werd.
Er begonnen en beginnen nog steeds puzzelstukjes op de plek vallen en het heeft prioriteiten doen veranderen.

Een paar dingen die ik graag met je wil delen.

"Dat is misschien wel een van de oerneigingen van de mens: hoe kan ik ontsnappen aan het doodgewone. En er zit iets onder, namelijk het geniepige gevoel dat dit leven het niet kan zijn, niet genoeg, niet alles. Er moet meer zijn, het moet perfecter zijn, grootser".

-> Ik heb dagen met deze blog in mijn hoofd rond gelopen. Ontevredenheid met mijn leven. Is dit het? Dit vechten, dit doorgaan, weer een dip, weer het verdriet waar ik mijn gezin mee opzadel.
Woest werd ik er soms van. Waar zijn de slingers en de fanfare?
Creatov beschreef in een blog net voor kerst dat God te vinden is in het doodgewone, in wat voor handen ligt. Waar zoek ik God?

"Ik vermoed dat ik en jij hem veel te vaak over het hoofd hebben gezien. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in de ander. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in het gelukkige toeval. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in de aandachtige verbinding met de ander. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in de zorg voor wat stuk is. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in je alledaagse, gewone, en misschien wel saaie leven".

Nog steeds peins ik erover, maar ik merk dat deze denkwijze me stukje bij beetje veranderd. God zien in het gebrokene, in mijn verdriet maar ook in het zorgen voor mijn gezin, in de bruine boterham, in ....... alles. Niet langer op zoek naar de kick, naar grootsheid maar geluk vinden in het kopje koffie bij mijn therapeut. Ook daarin.

-> Ik las het magazine Precious en beloved deze zomer, voornamelijk in zuid-Frankrijk waar ik me zo rot voelde en de hangmat een fijne cocon was. Een van de hoofdstukken heet Dromen en ambities en kwam de vraag: waar droom jij van? Het bleef leeg, de ruimte waar ik van alles kon neer pennen.
Ik kwam tot de ontdekking dat ik ergens ben gestopt met dromen, uit een soort pessimisme: het wordt toch niks. Fatalisme.
Zou ik het nu moeten invullen, dan zou het nog lastig zijn, maar toch. Het confronteerde me deze zomer dat ik nooit meer denk aan mijn droom over een eigen kringloopwinkel met een ruimte voor mensen die niet mee kunnen draaien in de maatschappij en graag ergens in een stoel willen ZIJN.

-> Sinterklaas? Hé nee, geen zin meer in zeiden Zoon en Dochter dit jaar, wij willen cadeautjes met kerst! Oh. Hoe doe je dat dan, vroeg ik. Tja, dat wisten zij ook niet.
Het werd ruimte voor een nieuwe traditie. Cadeautjes onder de boom, die in de dagen ervoor eronder komen te liggen. Voorpret. Hoe mooi, een nieuw ritueel voor alleen ons gezin.

-> En met die nieuwe traditie kwam de onvermijdelijke vraag: wat wil je dan hebben? Dan blijk ik voor de anderen een aantal dingen te verzinnen, maar voor mezelf niet.
Ach riep ik nog, doe maar een uitbreiding van het servies. Nee mam, zei dochter streng: vraag nu eens iets voor jezelf, echt helemaal voor jou.
Ik werd er stil van. Weer die vraag: wat wil ik dan. Altijd maar weer die vraag die terug komt en waar ik zo vaak het antwoord naar moet zoeken: wat wil ik dan?
Het werd het mooie magazine van Liefke. Klein beginnen.....

Hoe ga ik 2018 in? Dankbaar. Herstel heeft ingezet door een goede behandeling voor mijn angst.
Nog net in de laatste week van 2017 heb ik een stapje gemaakt richting werk.
2018 wordt niet groots of meeslepend. Het goede ligt voor mijn voeten, in het alledaagse.

Ik wens je hetzelfde.

Schuld(ig)

'Nee!!', zegt de verpleegkundige verbijsterd en hij gaat met zijn rug achterin de stoel zitten. Zijn ogen zijn groot en hij kijkt me aan. 'Nee, dat is echt niet waar'.

We zitten samen in een van de spreekkamers van het gebouw waar de acute psychiatrie zit. Het is 1 van de laatste gesprekken die ik daar zal hebben.
Het team geeft kortdurende zorg, zo'n 6 - 8 weken en dan wordt de zorg overgenomen door een ander team of bij een andere instelling. Therapie of nazorg.
We nemen mijn signaleringsplan door, wat zoveel wil zeggen dat er 4 fases zijn met symptomen oplopend van niets aan de hand tot crisis en wat ik of mijn naasten kunnen doen.

Dat plan zit me niet lekker. We focussen voor mijn gevoel op wat ik niet goed doe. Immers: waar komt anders de angst, de dips en de laatste crisis vandaan.
De tranen schieten in mijn ogen en dat ziet hij. 'Is dit lastig voor je?'.
Ik zoek naar woorden. En dan zeg ik: 'ik vind het moeilijk omdat het me zo confronteert met wat ik blijkbaar niet goed doe'.
Hij kijkt me niet begrijpend aan.
'Als ik weer een dip heb of slechte dagen, dan is de eerste vraag uit mijn omgeving: wat is er gebeurd? Heb je teveel hooi op je vork genomen? Ben je te druk geweest, slaap je slecht?
Dus kennelijk doe ik iets niet goed, want anders zou het niet steeds fout gaan in de afgelopen jaren'.
En dan zit ik echt hard te huilen. Ik ben zo moe. Er lijkt maar geen einde te komen aan het praten, het analyseren.

'Nee!!', zegt hij.  'Nee, dat is echt niet waar. Dat moet je echt niet denken! HET IS NIET JOUW SCHULD', benadrukt hij.
En dan begint hij uit te leggen. Een verhaal wat gaat over de heftige crisis van 7 jaar geleden, over triggers, over trauma, over angst wat nooit minder is geworden. Dat het niets te maken heeft met wat ik doe, maar veel meer met herinneringen aan dat trauma. Over kwetsbaarheid als mens.

Nu ben ik degene die verbijsterd achterin de stoel zakt. Ik heb honderdduizend gedachtes gehad over mijn angsten om weer onderuit te gaan, de angst voor de angst. Geprobeerd erom heen te gaan, niet aan denken of juist wel. Geprobeerd me stoer op te stellen, kwetsbaar, hard door te rennen en niet te denken aan angst, verdringen. Het hielp niet.
Maar ik kon er dus niets aan doen.

Het was niet mijn schuld.

Wanneer ik later in de auto stap en naar huis rij, zingt het door mijn hoofd: het is niet mijn schuld.
Ik ben zo opgelucht, zo opgelucht. Er is een last van me afgevallen, ik hoef niet krampachtig te leven.

2 weken later bevestigt een psychiater zijn uitleg. Het heeft een naam: PTSS.
En daar zijn behandelingen voor.
Er komt echt weer licht aan het einde van deze tunnel.

Love had called my name

Soms is er een lied wat me plotseling treft. Een lied wat ik allang ken, maar opeens komt het binnen.
Een zin.

Love has called my name. Die zin.
Ik maakte een banner en nu hangt het in de woonkamer en lees ik het iedere dag weer. Een reminder.

'Love' has called my name.
Niet: 'je moet doen' has called my name.....', niet: 'hard werken' of: 'het is je eigen schuld'.

Maar Liefde. Pure Liefde.
Love = God.
De enige die in mijn ogen volledig betrouwbaar en veilig is.

(de zin komt uit het lied: No longer slaves van Jonathan en Melissa Helser).

Opstandig

Ik wandel met Man door een kringloopwinkel, een favoriete bezigheid van ons beiden.
Hij loopt vaak onmiddellijk op de afdeling boeken, sectie Kunst af en ik marcheer in hoog tempo maar het servieswerk, op zoek naar dat ene blauwe kommetje wat ik aan mijn steeds groter wordende collectie blauwe kommetjes met een design erop toe kan voegen.
Dit tot grote wanhoop van de familie overigens. Die collectie is al veel te groot, maar ik zeg altijd: 'je kunt nooit genoeg blauwe kommetjes hebben'. Jaja, foute uitspraak, I know.

Daarna ga ik langs huishoudelijke artikelen, lees: Tupperware shit en dan wandel ik naar de potten en vazen, wellicht scoor ik een vintage vaas met Germany eronder. Goud geld waard.

In die hoek waar ook de afschuwelijke vaasjes en waxinelichthouders staan beplakt met brocante lintjes, staat een mand met op het oog tegeltjes erin.
Ik jaag nog altijd op tegeltjes met een botanische afbeelding erop, vintage bij voorkeur. Ik ben namelijk niet van de brocante maar van het botanische.

En dan valt mijn oog op een tegeltje...............

Ik lees de tekst nog eens. Ik voel een boosheid opkomen. Pardon? Ik vind dat ik momenteel zwaar beproefd wordt, maar krijg dan de opdracht om aan anderen te denken? Hoezo?
Ik app een foto onmiddellijk naar een vriendin en krijg de reactie: "Wauw...heftig.. maar ook wel mooi..kringloop?"
Ik antwoord: 'Yup. Ik vind m stom en heb m op de grond gesmeten'. Antwoord: "Hahahaha moooooi".

Verder grabbelen in de mand en ik veronderstel dat iedereen mijn mond ziet bewegen, zo giftig word ik van de tekst. Enfin, de mand is verder waardeloos en ik kwak het tegeltje in de mand en de mand op het rek.

Gelukkig verlaat ik het pand met 2 potjes met botanische afbeelding waar Man wat om gromt en ik mijn aankoop naar hem verdedig met 'voor mijn Pilea stekjes', een grote schaal waar hij nog valser naar kijkt, 'voor een salade, veel gezelliger dan die Tupperware bak nu', een cd van Jacques Brel en een boek.
Hij heeft natuurlijk weer een kunstboek en 2 lijsten waar ik naar grom en waarvan hij dan weer vind 'dat ik de waarde ervan niet zie'.

's Avonds stuur ik de foto door naar iemand waarvan ik ook vind dat ze zwaar beproefd word.
Antwoord: 'ooooooo errrrrruuuuuug'.
Ha! Zie je nou wel!
En dan gaan we los met uitspraken die we allebei horen maar totaal niet helpen:

God geeft je niet meer dan je kunt dragen     Alles is mogelijk voor wie gelooft              In Hem meer dan overwinnaar!      

Ik weet het wel. Het is de pijn die ik voel, het verdriet dat ik weer door een crisis moest gaan en nog steeds aan het herstellen ben met ups en downs, het grote gevoel van eenzaamheid wat keer op keer terug komt, de dagen dat ik moed moet verzamelen of toch weer een tabletje slik om wat rust te vinden.
Onder angst zit altijd boosheid en onder die boosheid komt ik altijd weer bij verdriet uit. Verdriet om zoveel dingen die moeilijk waren en nog zijn.

Ik steek mijn tong uit naar het tegeltje en denk aan een lied en wat regels daaruit wat ik mee draag in mijn hart:

                                                  I am surrounded

                                    By the arms of the Father

Voor nu is dat genoeg.
                                       

Herstellen

Herstellen van een crisis, dat is vallen en opstaan.
Dat is genieten van een 'goede' dag en me bijna bedrogen voelen als er toch weer een dag komt met vermoeidheid, met angst gedachtes, met 'stel je voor dat's'.
Herstellen is accepteren dat het tijd kost en niet wordt verholpen met 'even rustig aan doen'.

Het is mijn leven onder de loep leggen en patronen proberen te onderkennen, ongezonde patronen die -als ik het maar lang genoeg volhoud- me onderuit halen.

Ik ontdek steeds meer dat ik haast heb om te leven, nog gauw even dit en dan pak ik ook dat. De ene activiteit is nog niet afgerond of het andere 'kan er nog gauw' wel even achteraan.
En ondertussen draait mijn hoofd net zo hard mee.
Ik leer onderkennen dat het geen leven is, maar overleven. Ik overleef mijn eigen leven.
Hoe pijnlijk om te zien dat niemand het van me vraagt, maar dat ik zelf degene ben die het doet.

Nog pijnlijker vind ik dat mijn hoofd het allemaal wel weet, maar erbij stil staan, voelen....dat is nog moeilijker.
En toch zitten er in dat proces van herstellen, het omhoog krabbelen, lichtpuntjes.
Ik leer namelijk dat een situatie op meerdere manieren bekeken en aangevlogen kan worden. Dat ik keuzes heb in het leven. Dat -en dat is het meest verrassende- door die keuzes het leven soms makkelijker is dan ik denk!

Ik leer bewuster te leven. Wat plan ik wanneer, hoeveel energie gaat het me kosten en is dat het waard?, dat mijn lat verschrikkelijk hoog ligt voor mezelf en dat het dus belangrijk is om bij beslissingen een heel stuk lager te gaan zitten.
Niet alles hoeft en wat wel moet, kan vaak ook op een ander tijdstip of een andere dag.

Niet alles wat kan, hoeft.

Het is intens vermoeiend, herstellen.
Tot mijn grote geluk is er nog steeds een team met sociaal psychiatrisch verpleegkundigen wat me begeleidt en waarmee ik regelmatig contact momenten heb. Zij zijn degenen die de pijnlijke punten bloot leggen maar ook weer aanmoedigen om door te gaan, om het goede te zien.

De grootste les uit deze crisis is en blijft toch: vertraag je leven. Hoe fijn is dat, om niet door te gaan tot de vermoeidheid en de moedeloosheid toe slaan, maar om energie te behouden. Om de voortrazende gedachtes tot rust te manen. Mezelf de moeite waard vinden om te vertragen en stil te staan, simpelweg omdat het gezonder is. 

Ik ben er nog niet, nog lang niet! Maar ergens in de verte ligt 'daar is het beter'.
Het komt al een stukje dichterbij.........