Gouden randje.

Het was een echte Libelle middag.

U kent het wel. Zoon was jarig en daarom vierden we feest met familieleden en vrienden.
Ik had de vlaggenlijn van Kitsch Kitchen opgehangen en onze lange lounge tafel op het terras gedekt met een wit kanten tafelkleed.
Mijn mooiste servies stond op tafel en op de stoelen lagen kussens met modern retro motief.
Het was geweldig. Ik had mijn nieuwe jurkje aan van Petit Louis en Man deed zijn witte polo aan en zijn donkerblauwe trui nonchalant om zijn schouders gedrapeerd. Ik word zo verliefd als ik hem zo zie!
Onze vrienden kwamen met hun kinderen, de jongens met een kuif en sproeten op hun neus en de meisjes met een vlecht en witte en roze jurkjes en ik schonk thee en op tafel stond een karaf met water en een schijfje citroen. De kristallen glaasjes die ik had gevonden in een brocante winkel ergens in Portugal ernaast.
Natuurlijk ontbrak de etagère niet met diverse hapjes, zoet en hartig. Echt. Énig....

KGGGGGGG
'geluid van een krassende langspeelplaat'

Zoon is jarig. De avond van tevoren moest ik natuurlijk de kasten langs waar ook alweer de slingers lagen.
Oh ja, de plastic vlaggetjeslijn, dubbel gevouwen achterin.
's Middags rende ik met Man door de supermarkt. Taarten in het karretje, dozen met hamburgers en speklappen naast de briketten en 2 komkommers er bovenop.
Veel wijn.
Ik deed nog een middagdutje omdat ik weer te laat naar bed was gegaan, zodat ik Schoonmoeder met glazige ogen en een vouw in mijn wang ontving.
Het bezoek komt via de poort en de voordeur. De een begint met koffie met taart en de ander bier met taart.
Kinderen krijgen cola en een taartje in de handen gedrukt die natuurlijk ergens in de vensterbank komen te staan.
Ze rennen naar de trampoline 4 huizen verderop, rennen het huis weer binnen, bemoeien zich met Zoon die zijn nieuwe Playstation spel uitprobeert met een te hoog volume zodat ze 3 huizenblokken verderop nog het geluid van geweerschoten horen.
Dochter mag snoepjes uitdelen maar pakt de verkeerde zak en keilt een zak Jelly Beans over de vloer, dat vind de kleinste poes wel grappig.
Man steekt de barbecue aan en ondertussen vind het kleinste kind van het gezelschap de open haard op de veranda geweldig en steekt zijn handen in het roet.
Het een na kleinste kind trekt het niet meer en wordt op de bank gezet met tablet, koptelefoon en brandweerman Sam.
Halverwege het eten zijn opeens alle kinderen verdwenen en net zo opeens staan ze met een Cornetto in hun handen.

Overal overal overal staan glazen, chipszakjes, bierflessen en gebaksschotels.
De zon schijnt keihard en we lachen steeds harder tot het tijd is dat de kinderen echt naar bed moeten.

Niet het plaatje zoals je in de Libelle ziet, maar wel de heerlijke realiteit.

Een middag met een gouden randje. Leef in het nu. Vier zoals je bent.

De puber en de kapper.

Het was altijd een drama, Zoon en de kapper. Gillen, krijsen, schreeuwen.
Ik bezocht diverse kappers, reed een stad verder, maar niets hielp. Aan zijn hoofd geen polonaise.
Alles veranderde toen Man zijn hoofd ging bewerken met een tondeuse en Zoon zover kreeg dat hij zijn hoofd ook mocht doen.
Niet dat hij het fluitend onderging, maar het was te doen. We kochten een professionele tondeuse bij de kapper en toen werd het nog beter.

Maar niets is zo onveranderlijk als een Zoon en zo meldde hij plots 8 weken geleden dat hij nu een puber was en dat hij zijn haren liet groeien.
Oh.
Dat ging even goed, totdat zijn bos haren enigszins uit model groeiden. Ik pakte er zelf nog eens de tondeuse bij, schoor wat langs zijn oren en nek 'au! je doet het niet goed, dat kan papa veel beter!' en schoot wat uit bij zijn voorhoofd.
Nog een paar weken later werd het een wilde bos a la Floddertje.

'Schat, je moet nu echt naar de kapper, want dit is geen gezicht', sprak ik en hij zei net zo vastbesloten terug dat hij niet naar de kapper ging.
We begonnen met onderhandelen. Dat hij dan naar mijn kapper ging en dat hij dan 3 dagen later mocht.
Deal.

Dinsdag aan het einde van de middag. We togen samen naar de kapper. Ik had haar al ingelicht over Zoon en zijn aversie tegen kappers.
Zoon ging achter me aan naar binnen en ze begroette hem enthousiast. Hij knikte terug.
'Wat wil je met je haren?', vroeg ze. Hij wees naar de zijkanten van zijn hoofd: 'dit moet eraf en een beetje aan de achterkant'.
Ze gaf wat suggesties over die achterkant, maar dat was al teveel informatie. 'Jah', zei hij en zijn ogen dwaalden al af naar zijn mobiel die in zijn hand geklemd zat.
De kapper knipoogde naar me. 'Maak er maar wat van', knipoogde ik terug.

Zoon zweeg vrijwel de gehele tijd in de stoel. Ik probeerde wat opmerkingen, grapjes maar hij sprak niet terug.
'Het kriebelt bij mijn neus', dat kon er nog af.
Zijn haren werden wat opgeschoren aan de zijkanten en achterkant, uitgedund bovenop en vervolgens gewassen.
Terug in de stoel ging er gel in. 'Doe ik thuis ook, met 2 vingers in de pot', zei hij.
Hij keek me aan en ik werd warm van binnen. Wat een mooie kerel, wat een puber, mijn Zoon.
'Wat kijk je me nou aan?', vroeg hij . 'Man, wat een lekker stuk ben je zo, je ziet er geweldig uit!', zei ik.
Hij schudde zijn wijze hoofd.

Toen het klaar was, ging de kappersmantel weer van hem af. Hij stond op en ik kreeg plotseling een lange, dikke knuffel.
Zie je wel, grote mooie pubers hebben soms nog een klein lief hart.
'Kom, we gaan mam'.
Graag.

Donker en licht

Door de stille donkere nacht klonken 2 stemmen
ze kruisten de degens in een verhitte strijd

‘Vier het leven!’ riep de een
zijn stem rees en daalde terwijl hij sprak
‘Zie niet om naar het donkere, nog even en het ochtendgloren is te zien’

De ander zweeg een ogenblik, maar antwoordde toen:
‘herrijzen uit het donker naar het licht, zeker
maar geen licht zonder donker’.

‘Ach jij’, sprak de ene weer:
‘altijd zo somber, altijd grijs’
en zijn stem schoot uit
‘ik zeg je wederom: vier het leven!’

De ander keek hem aan en zei:
‘vanwaar toch die drang om te vieren?
Tussen zwart en wit zijn vele tinten grijs
En zie om je heen, zelfs de nacht is zwart, diepzwart’.

De eerste stem zuchtte diep.
‘Begrijp je het dan niet?
Zie verder dan het donker, straks begint het licht te spelen met de dag
het grijs zal verdwijnen, eerst zacht maar dan steeds sterker
tot juichend het overweldigende licht’.

De ander bleef volhouden.
‘Zeker, de dag kent vele kleuren, maar ook de dag kent het zwart.
Wat valt er te vieren, als je weet dat het licht weer zal verdwijnen
in het donker van de nacht’.

Zijn gespreksgenoot viel even stil.
Somberheid overviel hem.
Toen: ‘maar kijk nog eens om je heen, ook de nacht is niet zwart!
De schaduwen zijn te zien, ze zijn donker maar het licht van de maan en de sterren is helder.
Zelfs in de nacht is nog licht en helderheid’.

De ander keek om zich heen.
‘Vele tinten grijs en zwart, ze blijven donker. De maan schijnt, maar met bleek licht.
De nacht is altijd de voorbode van de dag, van wat komen gaat’.

De ene gaf het op.
‘Ik zal nu zwijgen, opdat je het feest van het licht niet zal missen.
Dát is de voorbode van de dag. Het licht zal altijd overwinnen’.

De ander lachte schamper, maar zweeg.
Samen keken ze toe hoe het ochtendgloren aanbrak en de zon opkwam.

Maar plotseling werd de stilte doorbroken door een derde stem
die helder en luid sprak:

‘Uit het duister ben IK herrezen en daarom: vier het LEVEN!'

Collectegeld.

We schuiven aan tafel, zaterdagavond 18.15.
Man heeft lekker gekookt, glas wijn erbij. Plotseling zegt Zoon: 'zullen we vanavond naar de kerk gaan?'.
Verrast kijken we op, Zoon-autisme-puber die voorstelt om naar de kerk te gaan, die kans moeten we grijpen.
Leuk idee, maar dan moeten we wel dooreten om op tijd te zijn.

Onze gemeente heeft 2 diensten op zondag, maar die worden zo druk bezocht dat een derde dienst nodig is.
Op zondag lukte dat niet, dus kunnen wij ook op zaterdagavond naar de kerk.
Prettige bijkomstigheid is dat de zaal dan niet zo vol zit en dan vind Zoon dan weer fijn, niet zoveel prikkels.

Hij hangt wat naast me, eet een snoepje en schrijft wat in een boekje wat ik altijd meeneem.
Tijd voor de collecte.
'Heb jij nog geld mee genomen?'vraag ik aan Man, want dat ben ik in de haast vergeten. Hij rommelt in zijn broekzakken en zowaar, hij tovert geld tevoorschijn.
Ik druk Zoon een muntstuk in zijn handen en sta alvast op om met de band op het podium mee te zingen.
Als de collectemand langs komt, gooi ik mijn geld erin en geef die aan Zoon die op zijn beurt de mand weer verderop in de rij doorgeeft.
Ik zing lekker verder en kijk uit een soort automatisme even om naar Zoon.
Vreemd? Hij heeft zijn rechterhand dicht geknepen.
Nee hé, hij pikt weer eens snoep uit mijn tas! Vragend knik naar hem en naar zijn hand, maar hij haalt zijn schouders op.
'Wat heb je in je hand?', sis ik naar hem.
Hij kijkt me aan en opent zijn hand. Het collectegeld! Ik kijk hem aan en met 1 beweging pak ik het geld en mik ik het in de mand die net in de rij achter ons langs komt.
Woedend kijkt hij me aan. Ik kijk terug, verbijsterd.
Hij draait zijn hoofd weg.

Ik weet niet hoe jij zou reageren, maar in mijn hoofd buitelen er allerlei gedachten.
Huh? Doet Zoon dit? Doet hij dit bewust? En hoe reageren we op een goede manier?
En ergens...ergens moet ik ook grinniken. Hij is echt puber. Gekke vent!

Wanneer we teruglopen naar de auto, sein ik in een paar woorden Man in.
Ook hij is verbijsterd. 'Deed ie dat echt?'. Ja dus.
Thuis gekomen is Zoon weer in een goede mood en als we met een kop thee en koek om de tafel zitten, begin ik heel voorzichtig.
'Maar Zoon, waarom deed je dat geld niet in de mand?'. Hij haalt zijn schouders op.
'Heb je dat weleens vaker gedaan?', vraagt Man. 'Ja hoor, ik denk 3 keer en toen heb ik het in mijn spaarpot gedaan', zegt hij.

Ik kijk uit mijn ooghoeken naar Man. Ik zie op zijn gezicht de spieren trekken en hij doet zijn best om niet te gaan lachen.
Ik knijp in zijn been, omdat ik anders ook moet lachen.
Ik hervat het gesprek: 'maar Zoon, dat geld is toch voor andere mensen bedoeld? Mensen die heel weinig geld hebben om eten te kopen of voor mensen die in oorlog leven'.

'Jaja', zegt hij geïrriteerd en dan met stemverheffing: 'MAAR JIJ VERGEET STEEDS OM MIJ ZAKGELD TE GEVEN!'.
Mijn mond valt open. En dan moet ik toch echt lachen! 'Lieverd, dan zeg je dat toch tegen me? Dat is ook suf van mij om te vergeten!'.
Hij kijkt me aan en zegt dan: 'oooh jah! Ja, dat kan ook'.

Later vraag ik aan Man: 'heb jij dat weleens gedaan?'.
Hij kijkt me aan en dan barst ik weer in lachen uit.
Dus.......

Lekker stukkie kaas of beter: Le fromage...

We zijn in la douce France neer gestreken en het is vandaag wat minder mooi weer.
Tijd om op stap te gaan. We gaan naar het stadje Domme om de grotten te bekijken.
Als je niet meer weet wat je moet doen met je kinderen en er zijn grotten in de buurt: gaan! Altijd goed.

Domme blijkt een prachtig oud stadje te zijn met een straat met winkeltjes, waaraan je wel ziet dat het volledig gericht is op de toeristen, maar dan net op een manier dat je er toch graag door heen wilt lopen.
Natuurlijk, de bekende meuk: brocante spullen zoals je in de Praxis vind, hand beschilderde potjes, borden en mokken die toch verdacht veel op elkaar lijken (misschien toch in een fabriek gemaakt?), kristallen uit de plaatselijke mijn en ga maar door.
U kunt zich er vast wel iets bij bedenken.

We wandelen en zwalken wat door de straat, winkel in en uit.
Ik ben opeens Man en Kinderen kwijt, maar die blijken in een winkel te staan met kaas en wijn. Ik had het kunnen weten met die Man van mij.
Ik heb er geen zin in en duik nog maar eens een winkel in gespecialiseerd in mokken zoals Janneke Brinkman-Libelle, servetten, theedoeken en rieten manden. Niks aan.

Terug naar Man. Hij staat inmiddels in een kelder waar op houten plateaus stukken kaas zijn uitgestald met stukjes waar je van mag proeven.
Dochter en Man staan al uitgebreid te kauwen: 'kijk, deze is lekker en deze niet'.
Ik voel me op en top Nederlander: kijken, proeven en niet kopen....
Tot Man zegt: 'zullen we een stukje mee nemen?'. Prima joh, kies maar wat uit.
Likkebaardend kijkt hij om zich heen en besluit om te gaan voor een stuk kaas met pepertjes erin. Ik kijk zuinig om die keuze, maar hou mijn mond.
Man gebaart naar de kaasboer met rieten hoed en schort voor dat hij een stuk wil kopen.
Ha! De kaasboer grijpt zijn mes en de kaas en laat zien hoeveel hij wil afsnijden. Vragend kijkt hij Man aan, maar die gebaart haastig dat het minstens de helft kleiner moet! Tot zover!
En dan gebeurt het recht onder zijn ogen, Man die in een vorig leven bij een kaasboer heeft gewerkt, die alle trucjes van een winkel kent: de kaasboer snijdt het stuk in een vloeiende beweging af.
Ik sta wat verder af en heb nog niet door wat er gebeurt, wel dat de kaasboer naar zijn weegschaal loopt, het stuk kaas in papier verpakt en dan in zijn kassa de prijs tikt: € 12,72!

Ik geloof mijn ogen niet! Ik kijk naar Man, maar hij kijkt neutraal terug.
Oké?

Man loopt met de kaasboer naar een andere kassa en betaalt. Kennelijk heeft de kaasboer door dat er iets gebeurt, want als we de winkel uitlopen zegt hij: 'TOT ZIENS' en niet eens: au revoir!
Zei hij dat nou extra plagerig?

We staan op straat en dan zie kijk ik nog een keer naar Man en ik gier het uit van het lachen.
'Wat nou', zegt hij narrig.
Al hikkende van de lach zeg ik: '12,72! een stukje kaas van 12,72! Dat is toch te gek voor woorden, daar mag je wel extra lang van genieten!'.
Woest buldert hij terug: 'ik wees aan dat ik een klein stukje wilde en wat doet ie? Hij snijdt het stukje af, niet recht naar beneden maar lekker schuin onderuit zodat het toch nog een groot stuk wordt!'.

Ik kan niet ophouden met lachen. Gewoon zo'n stel Hollandse toeristen. Genept. Door een Franse kaasboer die nog even 'tot ziens' zegt.
Mijn dag kan niet meer stuk.

Een authentieke bank.

Ik had een idee.

In onze tuin staat een bank. Deze bank hadden mijn ouders gekregen van hun kinderen toen ze 45 jaar getrouwd waren.
3 jaar geleden moesten we helaas als kinderen het huis van mijn ouders leeg halen, mijn vader overleed 4 jaar geleden en mijn moeder ging verhuizen naar een plek waar ze veilig verzorgd kon worden.
De spullen die ons dierbaar waren, werden door ons verdeeld en de rest kreeg een andere bestemming.
Mijn oudste broer kreeg de bank, door ons gekscherend de bananenbank genoemd.
Ik kreeg iets anders, maar diep in mijn hart had ik ook graag de bank mee genomen. Enige tijd later was mijn broer zo geweldig om de bank af te staan aan mij en hij kreeg van mij weer iets anders uit de inboedel.

De bank zag er niet mooi meer uit door gebrek aan onderhoud. De lak ging afbladderen. Zo jammer.

En toen kreeg ik dus een idee.
Dankzij Pinterest kwam ik erachter dat er tegenwoordig krijtverf bestaat. Matte verf die je zo over het voorwerp heen mag schilderen, zonder te moeten schuren oid. Geweldig!
En aangezien mijn verjaardag spoedig zou komen, vroeg ik als cadeau aan Man of hij de bank wilde schilderen.

Hij ging akkoord. Onder lichte vorm van protest, maar toch: akkoord.
Zondagmiddag.
De bank stond droog onder de veranda. Wat schetst mijn verbazing: Man ging de bank schuren!
Ik gaf een gil: 'schat! dat hoeft niet! Je mag er gewoon overheen schilderen, dat geeft een authentieke look'.

Dat had ik niet moeten zeggen.
'Authentieke look', herhaalde hij op een enigszins verachtelijke toon en vervolgde op een wat belerende toon: 'je kunt verf niet zomaar ergens overheen doen, dat wordt lelijk'.
'Maar het hoort zo!', zei ik weer, 'ik heb het echt gelezen en van de mevrouw van de verfwinkel gehoord'.
Man schuurde stug verder. Ik zeeg neer op de hoekbank op de veranda.
'Dit is andere verf dan je gewend bent', ging ik weer verder. Man schuurde een tandje harder met grote uithalen.
'Authentieke look', zei hij weer. Argh!
'Nou, waar is die verf van je', zei hij opgewekt toen hij uitgeschuurd was. 'In de keuken', zei ik narrig.

Hij begon te schilderen. Ik zakte nog iets verder onderuit.
'En die tweede laag doe je maar mooi zelf', zei hij opeens. Zeg! Dit was toch mijn cadeau?
Hmmm. De eerste laag dus.

Ik schilderde de tweede laag op een authentieke manier naar ik hoop.
Man keek prijzend toe.
En toen was de bank klaar en weer in volle glorie hersteld.
Prachtig.

Op elke beker past een deksel.....

Zo'n ochtend als alle andere.
De wekker gaat, ik draai me nog es om en draai me weer op en check de tijd op mijn mobiel.
7:06
Tijd om een been naast het bed te hangen en me voor te bereiden op het ochtendritueel.

Oh nee. Dat gaat vanmorgen wat anders, want Man is de hort op.
Ik moet het ochtendritueel zelf organiseren.

Vervelend, want nu moet mijn tweede been iets sneller naast het bed gaan hangen.

Goed. Wassen, plassen, kinderen wakker kussen,

30 keer roepen dat ze nu echt uit bed moeten, jawel je moet uit bed, want je moet naar school, nee je kunt niet thuis blijven, nee je kunt geen korte broek aan vandaag want het gaat regenen en het is koud en kom nou eindelijk dat bed uit

Beneden.
Brood smeren.
Dat doet Man elke ochtend, dus nu moet ik uitvogelen wie hoeveel boterhammen mee naar school neemt en wat daar op moet.
'Weet je dat nou nog niet?', vraag Zoon met een klein ochtendhumeur. Sorry hoor.
Broodtrommels gevuld, kleinepauzehap erbij en dan 2 pakjes drinken.
La open, pakje yokidrink voor allebei.

Ai. Pakjes sap zijn op. Hmm. En nu?
Dan een beker erbij uit die goede oude tijd van groep 3.
Beker. Waar zijn die bekers eigenlijk.
Natuurlijk, vorige week ontdekten we dat er bekers waren die lekten, dus heb ik die weg gegooid.
Oh.
Hoe laat is de Aldi open? Hé bah, daar heb ik helemaal geen zin in nu.
Ach kijk, daar staat nog een beker! Sapje erin, Zoon kan naar school.
Nu Dochter nog. Hmmm. Zal ik de Buurvrouw even appen of ze nog pakjes heeft?
Ik heb een flesje waar water in kan, is dat handig? Beetje sap erin, rietje erbij.
Ligt er echt niet nog een beker in de kast? Jaaaa, toch nog een Prinsessenbeker.
Maar waar is de deksel? Oh kijk nou, in de la met Tupperware bakjes ligt een deksel.
Argh, die deksel hoort bij de beker die ik vorige week heb weg gegooid.
Toch erop draaien, gewoon dom draaien. Het past. Enigszins.

Dwars door alle gedachten heen zie ik Zoon en Dochter kijken.
'Een beker mee naar school?', zegt Zoon vol afgrijnzen.
'Ja sorry', zeg ik schuldbewust, 'ik heb er niet meer opgelet of er nog genoeg pakjes waren, dus nu moeten jullie maar een beker mee naar school'. Niet verder zeuren denk ik er achteraan.
Hij gaat verder met zijn boterham.
'Die deksel hoort niet bij die beker', klinkt dan de beschuldigende stem van Dochter.
'Neeee, dat weet ik, maar ik heb niks anders, als ik het nou heel hard aan draai, dan lekt het denk ik ook niet. En als je dan de deksel niet open krijgt, moet je het maar even aan juf vragen', zeg ik terug.
Ze kijkt me aan.
'Die bekers lekken', zegt ze weer.
'Zal ik er een plastic zakje omheen doen, ik denk dat het zo wel gaat', vraag ik haar.
Ze kijkt twijfelend naar me. Kijkt weer naar de beker.
'Please, ga nou niet moeilijk doen', denk ik. Ze knikt en richt haar aandacht weer op haar boterham.

Ik stop de spullen in hun tassen.
De beker met verkeerde deksel en plastic zakje kijkt me aan.
'Had je nou echt niet even kunnen opletten en ervoor kunnen zorgen dat er pakjes drinken in huis waren?', zegt de beker verwijtend tegen me.
Ik steek mijn tong uit en stop 'm in de tas van Dochter.

Ik weet zeker dat ik niet de enige Moeder ben met dit soort zaken.
Daarom pak ik mijn beker koffie en de krant.
Het is zoals het is en vandaag is het een beker met een verkeerde deksel en een plastic zakje erom.
Niks mis mee.