ze kruisten de degens in een verhitte strijd
‘Vier het leven!’ riep de een
zijn stem rees en daalde terwijl hij sprak
‘Zie niet om naar het donkere, nog even en het ochtendgloren is te zien’
De ander zweeg een ogenblik, maar antwoordde toen:
‘herrijzen uit het donker naar het licht, zeker
maar geen licht zonder donker’.
‘Ach jij’, sprak de ene weer:
‘altijd zo somber, altijd grijs’
en zijn stem schoot uit
‘ik zeg je wederom: vier het leven!’
De ander keek hem aan en zei:
‘vanwaar toch die drang om te vieren?
Tussen zwart en wit zijn vele tinten grijs
En zie om je heen, zelfs de nacht is zwart, diepzwart’.
De eerste stem zuchtte diep.
‘Begrijp je het dan niet?
Zie verder dan het donker, straks begint het licht te spelen met de dag
het grijs zal verdwijnen, eerst zacht maar dan steeds sterker
tot juichend het overweldigende licht’.
De ander bleef volhouden.
‘Zeker, de dag kent vele kleuren, maar ook de dag kent het zwart.
Wat valt er te vieren, als je weet dat het licht weer zal verdwijnen
in het donker van de nacht’.
Zijn gespreksgenoot viel even stil.
Somberheid overviel hem.
Toen: ‘maar kijk nog eens om je heen, ook de nacht is niet zwart!
De schaduwen zijn te zien, ze zijn donker maar het licht van de maan en de sterren is helder.
Zelfs in de nacht is nog licht en helderheid’.
De ander keek om zich heen.
‘Vele tinten grijs en zwart, ze blijven donker. De maan schijnt, maar met bleek licht.
De nacht is altijd de voorbode van de dag, van wat komen gaat’.
De ene gaf het op.
‘Ik zal nu zwijgen, opdat je het feest van het licht niet zal missen.
Dát is de voorbode van de dag. Het licht zal altijd overwinnen’.
De ander lachte schamper, maar zweeg.
Samen keken ze toe hoe het ochtendgloren aanbrak en de zon opkwam.
Maar plotseling werd de stilte doorbroken door een derde stem
die helder en luid sprak:
‘Uit het duister ben IK herrezen en daarom: vier het LEVEN!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten