Sigaar uit eigen....

 'Als het lukt, is het goed om naar buiten te gaan en te wandelen in de natuur', zegt mijn psychologe vanaf een scherm tegen me. 'Ga wandelen, al is het maar een minuutje'. 

Ik wist wel dat ze dit zou zeggen, overal lees en hoor ik dit advies, hoe heilzaam het is om te wandelen in de natuur als je bezig bent te herstellen van een burnout. 

Eigenlijk hou ik niet van wandelen, gaat niet snel genoeg, liever fietsen en tempo maken. Dan heb ik tenminste het gevoel dat ik wat gedaan heb. Maar nee, wandelen en het liefste langzaam. 

Mijn lijf weet wat goed is.

Een van de belangrijkste voordelen van wandelen is, dat het stresshormoon cortisol omlaag gaat. In tegenstelling tot fietsen en hardlopen, wat je cortisol weer verhoogt. Dat komt, omdat je hartslag laag blijft en het niet gaat om de snelheid, afstand en prestatie. ( Voordelen van wandelen )

Ik voelde me al een aantal weken weer wat beter, had energie en zin om erop te gaan, een muur te verven in huis, op een terras zitten en in mijn hoofd ging ik alweer vooruit denken aan werk. 

Mis! 

Op een zaterdag kreeg ik een paniekaanval en voelde de angsten weer terug komen. Ik stortte weer op mijn bed en merkte dat ik doodmoe was. Gelukkig las en hoorde ik dat het bijna iedereen overkomt met een burnout. In mijn geval ook iets met oude patronen, helaas. 

Toch kon ik dit keer er een les uithalen voor mezelf, nog meer rust inbouwen, nog meer vertragen. 

Ik heb er hulp bij nodig en die komt er ook. 

Een aantal dagen later had ik weer wat moed om te gaan lopen. In mijn hoofd klonk de stem van de psychologe 'al is het maar een minuutje'. 

Er klonk ook een andere stem: 'dit is gezond, dus lopen met je lijf!'. En daar begint de vermoeiende dialoog weer die altijd maar door ratelt. 

'Een klein rondje maar, dat is echt genoeg.

Maar wat is een klein rondje?

In elk geval niet helemaal rondom de dijk, maar wel een aantal stappen, anders haal je er geen voldoening uit.

Ja maar, nu loop ik mezelf weer op te jutten en af te matten'.  

Ik loop de straat uit richting het water. Het begint te regenen. Ook dat nog. Toch loop ik door. Best lekker de zachte druppels op mijn gezicht. Klein stukje verder naar het brugje en dan naar rechts. 

Aan mijn linkerzij stroomt een klein beekje met veel groen. Er groeien grote lisdodden.

Zal ik er 1 plukken? Weer begint een dialoog te ratelen, iets met laten staan dan kunnen anderen er ook van genieten en stel je voor dat iemand het ziet en me erop aan spreekt? 

Doorlopen. 

Even raak ik weer in het hier en nu, tjonge wat heb ik de pas erin. Loop eens wat langzamer. 

Pffff ik word moe. Zal ik teruglopen? Dat is raar. Zeur niet zo, gewoon terug naar huis, weer door het groen in plaats van tussen de huizen door. 

(dit is het moment dat ik me Gollem uit Lord of the Rings begin te voelen)  

Ik loop hetzelfde weggetje terug, langs de sigaren aka lisdodde. Ach hou toch op! Ik pluk er gewoon 1! Voorzichtig zak ik naar beneden en hou me vast aan een boompje. Het lukt met wat wrikken om er 1 te plukken, een mooie grote. Nog een andere tak erbij en ik zie het al voor me in een mooie vaas. 

Opgewekt slof ik verder naar huis, de laatste meters voet voor voet. 

Ik zak neer op de trap en trek mijn schoenen uit. Doodmoe. 

Tja.

Sigaar uit eigen... natuur.