Brievenbus

'Zullen we nog een eindje lopen?', vraag ik aan Man. Hij zucht. 'Moet dat echt?', vraagt hij.

Hij heeft er een lange dag opzitten. Ik dring nog wat aan, 'kom, is goed voor ons, even de natuur in, je hebt de hele dag op kantoor gezeten en er moet nog een brief op de post'. 

Oké. Dochter grinnikt en zakt nog wat verder onderuit op de bank. 

'Een klein rondje hoor', zegt hij als we buiten lopen. Tuurlijk. 

Ik vind het fijn om samen te lopen, vaak komen we dan tot een gesprek over dingen die we gehoord hebben of mee gemaakt. Geen telefoon of Netflix serie is nog niet zo verkeerd. 

We lopen eerst naar de brievenbus. Er staat een oudere dame met haar fiets en wat enveloppen in haar hand. 

'Kijk nou', zegt ze stralend, 'nog meer ouderwetse mensen zoals ik die iets in de brievenbus gooien'.

'Dat gebeurt niet zoveel meer tegenwoordig hè, bijna alles gaat digitaal', antwoord ik. 

'Nou maar ik doe het nog steeds hoor een verjaardagskaart sturen. Ik ga er gewoon mee door of ze dood zijn of niet!'. 

Ze schrikt van haar eigen woorden en doet een hand voor haar mond. 'Oooh, wat zeg ik nou?'.

We barsten samen in lachen uit, 'gewoon doen', zegt Man. 

Ze fietst snel weg. 

Ik lach nog steeds. 'Vind je wel grappig hè', zegt Man. 

'Zo word ik later ook', hinnik ik na. 'Ik weet het wel zeker', zegt hij. 

Kom, klein rondje. Is goed schat.