Controle

Het is zaterdagmiddag. We zitten bij vrienden te lunchen in hun appartement. Hun Krummel van 1 jaar scharrelt wat om ons heen en Zoon en Dochter hangen op de bank.
We hebben het fijn met elkaar.

'Kijk', zegt Vriendin opeens, 'daar gaat ze weer'. We kijken uit het raam naar lager gelegen flats.
Op een galerij staat een jonge vrouw met een kind. Ze doet de deur dicht van haar flat, haar boodschappentas staat achter haar. Een normaal alledaags tafereel.
'Ze heeft controledwang', zegt Vriendin weer.
En dan zien wij het ook. De vrouw loopt naar de vensterbank van het raam, klopt daarop, loopt daarna weer naar de voordeur en trekt er aan. Dan loopt ze naar het andere raam, klopt daar weer op de vensterbank.
Dan weer de deur, trekken. Checken. Weer de eerste vensterbank, ze klopt erop met beide vuisten, weer de voordeur en dan weer de andere vensterbank.
Het jongetje hinkelt wat, trekt aan de balustrade en loopt om haar heen.
Ondertussen loopt ze heen en weer, kloppen trekken en checken en weer kloppen. Ze pakt haar handtas en slingert die om haar schouders en doet vervolgens weer hetzelfde ritueel.

We zeggen geen woord meer. Ik kijk Vriendin aan en zie in haar ogen hetzelfde: ontroering, medeleven, medelijden.
Ik voel mijn hart bonken. Zo ziet angst er ook uit. Daar beneden op de galerij voltrekt het zich zeker 10 keer.

Controledwang: eerst het ritueel doen en daardoor de angst bedwingen.

Dan een laatste keer, ze trekt hard heen en weer aan de deur, pakt de boodschappentas en loopt de galerij af, het jongetje achter haar aan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Met een zucht draaien we ons om naar elkaar.
We hebben duizend vragen, maar geen ervan wordt beantwoordt.
Achter elke voordeur is een verhaal.