Zelfmoord.

Ik zit met Man een glas wijn te drinken. Mijn mobiel geeft een geluid, een teken dat NU.nl een melding geeft.
Een push-melding, wat betekent dat er iets in het nieuws is wat heftig of opmerkelijk is.
Ik lees het bericht: schrijver Joost Zwagerman is overleden, hij heeft zelfmoord gepleegd.
'Hé, Joost Zwagerman overleden?', zeg ik verbaasd en verbijsterd tegen Man.

Ik ben er zelf achteraf open over geweest. Bijna 6 jaar geleden zat ik op een zelfde punt in mijn leven.
Ergens in 2009 knakte er iets in mijn leven en mijn hoofd en lijf waren gevuld met diepe, diepe angst. Angst die altijd al sluimerend aanwezig was.
En die angst ging over in: 'ik kan dit leven niet meer aan. Ik wil dit niet meer. Ik ben waardeloos'.
Therapie en medicijnen hielpen niet en ik besloot om te stoppen met leven. Een dag, een manier.
Ik telde de dagen en uren af. Nog 1 woensdag door worstelen en dan was het klaar.
Ik zou 5 dagen later opgenomen worden, maar ik wist dat ik dat niet meer ging halen. Ik kon niet meer.

Je zou achteraf denken: waarom heb je dat niet gezegd, maar ik kon niet. Ik zat in een tunnel, in een eigen wereld waarin ik niemand kon toelaten.
Op de een of andere manier heeft Man het door gehad en is niet naar zijn werk gegaan, maar heeft de huisarts gebeld. Enkele uren later was ik opgenomen met extra medicatie en ging ik een lang proces in om overeind te krabbelen.

Een bericht over Antonie Kamerling, Robin Wiliams en nu Joost Zwagerman, elke keer weer knalt het naar binnen.
Ik ken die immense eenzaamheid, dat grote zwarte gat. Overeind krabbelen, gesprekken, medicijnen en dan weer het verlammende zwarte gat.
En in de tijden dat het leven wel goed gaat, nog altijd in het achterhoofd angst dat het terug komt.
Het maakt me zo verdrietig, die laatste uren en minuten van hun leven. Dat het niet gelukt is om overeind te komen.
Dat het leven zo zwaar was.

In de afgelopen jaren slikte ik medicijnen tegen die angst en depressie en ik heb steeds daarmee geworsteld.
Wanneer kan ik dit afbouwen, wanneer kan ik het leven weer zelfstandig aan? Helaas, het lukt niet. De dips komen zeker 2 keer per jaar terug en dan val ik weer even in de angst en die doodsgedachtes. Nu, na 6 jaar heb ik die strijd opgegeven.
Het lukt niet zonder, maar het is goed. Ik weet wat ik moet doen om uit die dips te komen, praten en vertellen wat er gebeurt in mijn hoofd en rust nemen. Eventueel extra rustgevend pilletje.

Ik lees in Trouw een uitspraak van Arthur Japin:

een mens die zelfmoord pleegt wil niet dood, hij wil alleen een ander leven. Dit te vinden is velen niet gegeven.

De tranen schieten in mijn ogen.

Ik ben dankbaar, zo dankbaar. Dat ik leef.
Goddank.