Alleen maar luisteren.

Zo'n doordeweekse ochtend. Ik hang wat achter de computer. Er stopt een auto voor de deur en natuurlijk kijk ik nieuwsgierig wie erin zit.
Ik kan het net niet zien, maar door het glas in de buffetkast zie ik dat er een man en vrouw inzitten.

Hij omhelst haar, legt zijn hoofd tegen haar hoofd en blijft even zitten.
En dan schuift hij weer terug en zie ik dat ze haar bril afdoet. Ze begint te vegen langs haar ogen en dan zie ik dat ze huilt.
Iets in me maakt dat ik blijf kijken.
Ze praat en beweegt druk met haar handen, om haar woorden kracht bij te zetten. Haar bril gaat op en af en steeds weer veegt ze langs haar ogen en wangen om haar tranen af te vegen.
Zijn houding treft me. Half gebogen naar haar toe, zijn linkerarm langs het stuur en alleen zijn hoofd knikt af en toe.
Hij zegt niets.
Hij kijkt naar haar, maar ze kijkt hem niet aan. Steeds weer bewegen haar handen, op en neer.
En dan na 5 minuten gaat haar bril weer op, hij draait terug en start de auto en rijdt hij weg.

Ik val terug in de tijd, naar de momenten op de bank, op bed, op de keukenvloer.
Ik huil en doe mijn bril steeds weer op en af, driftig de tranen weg vegend. Man zit naast me of staat voor me. Hij zegt niets, humt af en toe en als het nodig is zegt hij: 'ik begrijp het, ik hoor je, huil maar'. Meer niet.
En ik zoek en zoek , onmachtig, naar de woorden om te vertellen wat er door raast in mijn hoofd.
Maar eigenlijk hoeft het niet. Hij luistert, hij weet het. Achteraf besef ik hoe heerlijk het was, dat hij er voor me was. Gewoon door naast me te zijn. Zonder woorden.

En ik denk terug aan dat ene gedicht wat zo vaak werd voor gelezen tijdens mijn tijd in de Hezenberg.

Luisteren is al voldoende
Je denkt misschien dat je wat moet zeggen.
Je denkt misschien dat je me op moet vrolijken,
Je wilt me misschien weer zien lachen en genieten.
Je denkt misschien dat je me moet troosten en adviseren.

Wat ik vraag:
wil je nog eens luisteren naar mijn verhaal
naar wat ik denk en voel,
je hoeft alleen maar stil te zijn,
mij aan te kijken, mij tijd te geven.
Je hoeft mijn verdriet zelfs niet te begrijpen,
maar als het kan slechts te aanvaarden
zoals het voor mij voelt.
Je luisterend aanwezig zijn zal mijn dag anders maken.

(Marinus van den Berg)

De man in de auto was een held. Hij luisterde.