Love had called my name

Soms is er een lied wat me plotseling treft. Een lied wat ik allang ken, maar opeens komt het binnen.
Een zin.

Love has called my name. Die zin.
Ik maakte een banner en nu hangt het in de woonkamer en lees ik het iedere dag weer. Een reminder.

'Love' has called my name.
Niet: 'je moet doen' has called my name.....', niet: 'hard werken' of: 'het is je eigen schuld'.

Maar Liefde. Pure Liefde.
Love = God.
De enige die in mijn ogen volledig betrouwbaar en veilig is.

(de zin komt uit het lied: No longer slaves van Jonathan en Melissa Helser).

Opstandig

Ik wandel met Man door een kringloopwinkel, een favoriete bezigheid van ons beiden.
Hij loopt vaak onmiddellijk op de afdeling boeken, sectie Kunst af en ik marcheer in hoog tempo maar het servieswerk, op zoek naar dat ene blauwe kommetje wat ik aan mijn steeds groter wordende collectie blauwe kommetjes met een design erop toe kan voegen.
Dit tot grote wanhoop van de familie overigens. Die collectie is al veel te groot, maar ik zeg altijd: 'je kunt nooit genoeg blauwe kommetjes hebben'. Jaja, foute uitspraak, I know.

Daarna ga ik langs huishoudelijke artikelen, lees: Tupperware shit en dan wandel ik naar de potten en vazen, wellicht scoor ik een vintage vaas met Germany eronder. Goud geld waard.

In die hoek waar ook de afschuwelijke vaasjes en waxinelichthouders staan beplakt met brocante lintjes, staat een mand met op het oog tegeltjes erin.
Ik jaag nog altijd op tegeltjes met een botanische afbeelding erop, vintage bij voorkeur. Ik ben namelijk niet van de brocante maar van het botanische.

En dan valt mijn oog op een tegeltje...............

Ik lees de tekst nog eens. Ik voel een boosheid opkomen. Pardon? Ik vind dat ik momenteel zwaar beproefd wordt, maar krijg dan de opdracht om aan anderen te denken? Hoezo?
Ik app een foto onmiddellijk naar een vriendin en krijg de reactie: "Wauw...heftig.. maar ook wel mooi..kringloop?"
Ik antwoord: 'Yup. Ik vind m stom en heb m op de grond gesmeten'. Antwoord: "Hahahaha moooooi".

Verder grabbelen in de mand en ik veronderstel dat iedereen mijn mond ziet bewegen, zo giftig word ik van de tekst. Enfin, de mand is verder waardeloos en ik kwak het tegeltje in de mand en de mand op het rek.

Gelukkig verlaat ik het pand met 2 potjes met botanische afbeelding waar Man wat om gromt en ik mijn aankoop naar hem verdedig met 'voor mijn Pilea stekjes', een grote schaal waar hij nog valser naar kijkt, 'voor een salade, veel gezelliger dan die Tupperware bak nu', een cd van Jacques Brel en een boek.
Hij heeft natuurlijk weer een kunstboek en 2 lijsten waar ik naar grom en waarvan hij dan weer vind 'dat ik de waarde ervan niet zie'.

's Avonds stuur ik de foto door naar iemand waarvan ik ook vind dat ze zwaar beproefd word.
Antwoord: 'ooooooo errrrrruuuuuug'.
Ha! Zie je nou wel!
En dan gaan we los met uitspraken die we allebei horen maar totaal niet helpen:

God geeft je niet meer dan je kunt dragen     Alles is mogelijk voor wie gelooft              In Hem meer dan overwinnaar!      

Ik weet het wel. Het is de pijn die ik voel, het verdriet dat ik weer door een crisis moest gaan en nog steeds aan het herstellen ben met ups en downs, het grote gevoel van eenzaamheid wat keer op keer terug komt, de dagen dat ik moed moet verzamelen of toch weer een tabletje slik om wat rust te vinden.
Onder angst zit altijd boosheid en onder die boosheid komt ik altijd weer bij verdriet uit. Verdriet om zoveel dingen die moeilijk waren en nog zijn.

Ik steek mijn tong uit naar het tegeltje en denk aan een lied en wat regels daaruit wat ik mee draag in mijn hart:

                                                  I am surrounded

                                    By the arms of the Father

Voor nu is dat genoeg.
                                       

Herstellen

Herstellen van een crisis, dat is vallen en opstaan.
Dat is genieten van een 'goede' dag en me bijna bedrogen voelen als er toch weer een dag komt met vermoeidheid, met angst gedachtes, met 'stel je voor dat's'.
Herstellen is accepteren dat het tijd kost en niet wordt verholpen met 'even rustig aan doen'.

Het is mijn leven onder de loep leggen en patronen proberen te onderkennen, ongezonde patronen die -als ik het maar lang genoeg volhoud- me onderuit halen.

Ik ontdek steeds meer dat ik haast heb om te leven, nog gauw even dit en dan pak ik ook dat. De ene activiteit is nog niet afgerond of het andere 'kan er nog gauw' wel even achteraan.
En ondertussen draait mijn hoofd net zo hard mee.
Ik leer onderkennen dat het geen leven is, maar overleven. Ik overleef mijn eigen leven.
Hoe pijnlijk om te zien dat niemand het van me vraagt, maar dat ik zelf degene ben die het doet.

Nog pijnlijker vind ik dat mijn hoofd het allemaal wel weet, maar erbij stil staan, voelen....dat is nog moeilijker.
En toch zitten er in dat proces van herstellen, het omhoog krabbelen, lichtpuntjes.
Ik leer namelijk dat een situatie op meerdere manieren bekeken en aangevlogen kan worden. Dat ik keuzes heb in het leven. Dat -en dat is het meest verrassende- door die keuzes het leven soms makkelijker is dan ik denk!

Ik leer bewuster te leven. Wat plan ik wanneer, hoeveel energie gaat het me kosten en is dat het waard?, dat mijn lat verschrikkelijk hoog ligt voor mezelf en dat het dus belangrijk is om bij beslissingen een heel stuk lager te gaan zitten.
Niet alles hoeft en wat wel moet, kan vaak ook op een ander tijdstip of een andere dag.

Niet alles wat kan, hoeft.

Het is intens vermoeiend, herstellen.
Tot mijn grote geluk is er nog steeds een team met sociaal psychiatrisch verpleegkundigen wat me begeleidt en waarmee ik regelmatig contact momenten heb. Zij zijn degenen die de pijnlijke punten bloot leggen maar ook weer aanmoedigen om door te gaan, om het goede te zien.

De grootste les uit deze crisis is en blijft toch: vertraag je leven. Hoe fijn is dat, om niet door te gaan tot de vermoeidheid en de moedeloosheid toe slaan, maar om energie te behouden. Om de voortrazende gedachtes tot rust te manen. Mezelf de moeite waard vinden om te vertragen en stil te staan, simpelweg omdat het gezonder is. 

Ik ben er nog niet, nog lang niet! Maar ergens in de verte ligt 'daar is het beter'.
Het komt al een stukje dichterbij.........