Want in de transitie is het werken, verlangen, voelen, vallen, zitten, wankelend opstaan en bang zijn om nooit uit te komen bij 'beter'.
Een angst om vast te blijven zitten in die woestijn van wanorde.
En dus probeer ik te rennen, te jagen en alles aan te grijpen om in dat 'beter' te komen.
Maar het helpt niet.
De waarheid is: ploeteren, stap voor stap, vaak met het hoofd omlaag, soms neervallen en dan maar even blijven zitten. Happen naar lucht.
En te leren een uitgestoken hand niet te negeren, maar vast te grijpen om overeind geholpen te worden en de ander dan aan te kijken, woordeloos maar vol dankbaarheid.
Want de grootste angst is een eindeloze woestijn vol eenzaamheid en de vraag te horen klinken, steeds luider: wat is het nog waard?
