In onze tuin staat een bank. Deze bank hadden mijn ouders gekregen van hun kinderen toen ze 45 jaar getrouwd waren.
3 jaar geleden moesten we helaas als kinderen het huis van mijn ouders leeg halen, mijn vader overleed 4 jaar geleden en mijn moeder ging verhuizen naar een plek waar ze veilig verzorgd kon worden.
De spullen die ons dierbaar waren, werden door ons verdeeld en de rest kreeg een andere bestemming.
Mijn oudste broer kreeg de bank, door ons gekscherend de bananenbank genoemd.
Ik kreeg iets anders, maar diep in mijn hart had ik ook graag de bank mee genomen. Enige tijd later was mijn broer zo geweldig om de bank af te staan aan mij en hij kreeg van mij weer iets anders uit de inboedel.
De bank zag er niet mooi meer uit door gebrek aan onderhoud. De lak ging afbladderen. Zo jammer.
En toen kreeg ik dus een idee.
Dankzij Pinterest kwam ik erachter dat er tegenwoordig krijtverf bestaat. Matte verf die je zo over het voorwerp heen mag schilderen, zonder te moeten schuren oid. Geweldig!
En aangezien mijn verjaardag spoedig zou komen, vroeg ik als cadeau aan Man of hij de bank wilde schilderen.
Hij ging akkoord. Onder lichte vorm van protest, maar toch: akkoord.
Zondagmiddag.
De bank stond droog onder de veranda. Wat schetst mijn verbazing: Man ging de bank schuren!
Ik gaf een gil: 'schat! dat hoeft niet! Je mag er gewoon overheen schilderen, dat geeft een authentieke look'.
Dat had ik niet moeten zeggen.
'Authentieke look', herhaalde hij op een enigszins verachtelijke toon en vervolgde op een wat belerende toon: 'je kunt verf niet zomaar ergens overheen doen, dat wordt lelijk'.
'Maar het hoort zo!', zei ik weer, 'ik heb het echt gelezen en van de mevrouw van de verfwinkel gehoord'.
Man schuurde stug verder. Ik zeeg neer op de hoekbank op de veranda.
'Dit is andere verf dan je gewend bent', ging ik weer verder. Man schuurde een tandje harder met grote uithalen.
'Authentieke look', zei hij weer. Argh!
'Nou, waar is die verf van je', zei hij opgewekt toen hij uitgeschuurd was. 'In de keuken', zei ik narrig.
Hij begon te schilderen. Ik zakte nog iets verder onderuit.
'En die tweede laag doe je maar mooi zelf', zei hij opeens. Zeg! Dit was toch mijn cadeau?
Hmmm. De eerste laag dus.
Ik schilderde de tweede laag op een authentieke manier naar ik hoop.
Man keek prijzend toe.
En toen was de bank klaar en weer in volle glorie hersteld.
Prachtig.
