Door dit boek werd ik weer uitgedaagd om een plek op te zoeken, ergens in huis, om daar een tijd in stilte door te brengen.
Te mediteren, in de bijbel te lezen, te praten met God, na te denken over mijn leven.
Niet veel later deed een vriendin van me het bijbehorende notitieboekje cadeau
wat me nog meer uitnodigde om te gaan zitten en alle gedachtes en gebeden op te schrijven.
Helaas liep ik hard met mijn neus tegen mijn eigen perfectionisme aan.
Ik had bedacht dat ik ergens op zolder een plekje wilde maken waar een fijne stoel zou staan, een tafeltje of bankje voor mijn bijbel, opschrijfboekje en een kaars. Het moest een plek zijn waar ik me helemaal kon terugtrekken.
Ik verzon een hoekje met een gordijn of een kamerscherm erom heen, een kacheltje voor koude dagen.....
Man werd er bij betrokken of er een kast verplaatst kon worden, ik ging Marktplaats afzoeken voor een stoel.
Meerdere malen liep ik denkend en peinzend over die zolder en duwde een zitzak aan de kant of ging zitten staren op het bankje wat er staat.
Tot mijn grote irritatie kreeg ik het maar niet voor elkaar om dat plekje te maken. Wat het moest uiteraard zo mooi en fijn worden zoals ik het steeds in mijn hoofd bedacht.
Met minder neem ik geen genoegen.
De vriendin die het boekje cadeau gaf vroeg weleens wat plagend of de stilte al had gevonden en ik verzon wat excuses en uitvluchten.
Die plek waar ik de stilte wilde vinden, werd een molensteen om mijn nek.
En ondertussen verdwenen alle goede voornemens om vaker te bidden,te mediteren,voor me uit te staren of die kaars aan te steken.
Op een avond, 2 weken geleden riep ik mijn frustraties tegen Man.
'Ik word gek van mezelf! Nu heb ik nog niets gedaan met die 2 boekjes!'.
Hij dacht na.
Toen stak hij van wal.
'Maar je hebt hier (in de woonkamer) een fijne nieuwe stoel staan.
Je hebt pas dat krukje gekocht waar je de boekjes, je bijbel en de kaars op kunt leggen. Je schuift de stoel wat achteruit de hoek in en je kunt aan de slag'.
Ik was verbijsterd. Echt verbijsterd. Dat de oplossing steeds voor mijn neus lag.
De volgende morgen kwam ik thuis nadat de kinderen naar school waren gebracht. Ik zette een kop koffie, ging in de stoel zitten en stak mijn kaars aan, sloot mijn ogen en voelde de stilte.
Inmiddels is het minstens 3 keer per week mijn stilteplek.
Ik kom tot rust en ben eindelijk aan de slag gegaan.
In het zoeken naar het goede, nee: het perfecte liep ik mezelf en God totaal voorbij.
Wat een levensles.
