zaterdag 30 december 2017

Gewoon een nieuwe dag. Omkijken en vooruit kijken.

.
Zo aan het einde van 2017 ga ook ik terug kijken op het afgelopen jaar. Zeer tegen mijn zin, ik ben er ooit mee opgehouden, dat terug kijken en evalueren. Just another day, dat nieuwe jaar.

Maar dit keer voelt het anders. Dit jaar was een coming out voor trauma wat al zolang dwars zat en ergens verborgen in mijn lijf.
Een jaar waarin veiligheid en onveiligheid een belangrijk thema werd.
Er begonnen en beginnen nog steeds puzzelstukjes op de plek vallen en het heeft prioriteiten doen veranderen.

Een paar dingen die ik graag met je wil delen.
"Dat is misschien wel een van de oerneigingen van de mens: hoe kan ik ontsnappen aan het doodgewone. En er zit iets onder, namelijk het geniepige gevoel dat dit leven het niet kan zijn, niet genoeg, niet alles. Er moet meer zijn, het moet perfecter zijn, grootser".
-> Ik heb dagen met deze blog in mijn hoofd rond gelopen. Ontevredenheid met mijn leven. Is dit het? Dit vechten, dit doorgaan, weer een dip, weer het verdriet waar ik mijn gezin mee opzadel.
Woest werd ik er soms van. Waar zijn de slingers en de fanfare?
Creatov beschreef in een blog net voor kerst dat God te vinden is in het doodgewone, in wat voor handen ligt. Waar zoek ik God?
"Ik vermoed dat ik en jij hem veel te vaak over het hoofd hebben gezien. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in de ander. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in het gelukkige toeval. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in de aandachtige verbinding met de ander. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in de zorg voor wat stuk is. Misschien herken je hem niet, omdat hij verborgen zit in je alledaagse, gewone, en misschien wel saaie leven".
Nog steeds peins ik erover, maar ik merk dat deze denkwijze me stukje bij beetje veranderd. God zien in het gebrokene, in mijn verdriet maar ook in het zorgen voor mijn gezin, in de bruine boterham, in ....... alles. Niet langer op zoek naar de kick, naar grootsheid maar geluk vinden in het kopje koffie bij mijn therapeut. Ook daarin.

-> Ik las het magazine Precious en beloved deze zomer, voornamelijk in zuid-Frankrijk waar ik me zo rot voelde en de hangmat een fijne cocon was. Een van de hoofdstukken heet Dromen en ambities en kwam de vraag: waar droom jij van? Het bleef leeg, de ruimte waar ik van alles kon neer pennen.
Ik kwam tot de ontdekking dat ik ergens ben gestopt met dromen, uit een soort pessimisme: het wordt toch niks. Fatalisme.
Zou ik het nu moeten invullen, dan zou het nog lastig zijn, maar toch. Het confronteerde me deze zomer dat ik nooit meer denk aan mijn droom over een eigen kringloopwinkel met een ruimte voor mensen die niet mee kunnen draaien in de maatschappij en graag ergens in een stoel willen ZIJN.

-> Sinterklaas? Hé nee, geen zin meer in zeiden Zoon en Dochter dit jaar, wij willen cadeautjes met kerst! Oh. Hoe doe je dat dan, vroeg ik. Tja, dat wisten zij ook niet.
Het werd ruimte voor een nieuwe traditie. Cadeautjes onder de boom, die in de dagen ervoor eronder komen te liggen. Voorpret. Hoe mooi, een nieuw ritueel voor alleen ons gezin.

-> En met die nieuwe traditie kwam de onvermijdelijke vraag: wat wil je dan hebben? Dan blijk ik voor de anderen een aantal dingen te verzinnen, maar voor mezelf niet.
Ach riep ik nog, doe maar een uitbreiding van het servies. Nee mam, zei dochter streng: vraag nu eens iets voor jezelf, echt helemaal voor jou.
Ik werd er stil van. Weer die vraag: wat wil ik dan. Altijd maar weer die vraag die terug komt en waar ik zo vaak het antwoord naar moet zoeken: wat wil ik dan?
Het werd het mooie magazine van Liefke. Klein beginnen.....

Hoe ga ik 2018 in? Dankbaar. Herstel heeft ingezet door een goede behandeling voor mijn angst.
Nog net in de laatste week van 2017 heb ik een stapje gemaakt richting werk.
2018 wordt niet groots of meeslepend. Het goede ligt voor mijn voeten, in het alledaagse.

Ik wens je hetzelfde.










Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Monstera In The Saddle