punt nl

Ik zit bij een cliënt in het appartement. Hij is wat verstrooid, maar op een leuke manier.
De radio staat zachtjes aan, hij eet van zijn bord pap en ik ben bezig met zijn medicijnen.
'Net als in de film, ik wil het..', zingt Toontje lager en ik zing mee.
'Staat de radio nu op die Nederlandse zender?', vraagt hij? Ik denk na. Nederlandse zender?
'Tja, dit liedje is Nederlands, dus dat lijkt me wel', zeg ik. Mijn telefoon gaat, een collega vraagt of ze iets voor me kan doen.
Na het gesprek vraagt hij: 'was dat film muziek, wat je mee zong?'
Ik leg uit dat het al een wat ouder liedje is wat ik nog ken uit mijn jeugd.
Aha.
Hij lepelt weer verder en ik leg zijn pillen bij zijn glas water.
'Soms hoor ik van dat geratel op de radio en dan zeggen ze aan het einde: wilt u meer informatie, ga dan naar daar en daar punt nl. Als je dat wilt opzoeken, heb je dan iets nodig?'.
Ik bevestig dat hij een computer en internetverbinding nodig heeft.
'En dan heb je daar zeker ook een abonnement bij nodig of iets dergelijks?'. Ja. 'En dat kost vast en zeker geld?'
Ik ben klaar en klap zijn map dicht.
'Neemt u nog even uw medicijnen in?' vraag ik.
'Jazeker', knipoogt hij en adrem erachteraan: 'punt nl!'.

Controle

Het is zaterdagmiddag. We zitten bij vrienden te lunchen in hun appartement. Hun Krummel van 1 jaar scharrelt wat om ons heen en Zoon en Dochter hangen op de bank.
We hebben het fijn met elkaar.

'Kijk', zegt Vriendin opeens, 'daar gaat ze weer'. We kijken uit het raam naar lager gelegen flats.
Op een galerij staat een jonge vrouw met een kind. Ze doet de deur dicht van haar flat, haar boodschappentas staat achter haar. Een normaal alledaags tafereel.
'Ze heeft controledwang', zegt Vriendin weer.
En dan zien wij het ook. De vrouw loopt naar de vensterbank van het raam, klopt daarop, loopt daarna weer naar de voordeur en trekt er aan. Dan loopt ze naar het andere raam, klopt daar weer op de vensterbank.
Dan weer de deur, trekken. Checken. Weer de eerste vensterbank, ze klopt erop met beide vuisten, weer de voordeur en dan weer de andere vensterbank.
Het jongetje hinkelt wat, trekt aan de balustrade en loopt om haar heen.
Ondertussen loopt ze heen en weer, kloppen trekken en checken en weer kloppen. Ze pakt haar handtas en slingert die om haar schouders en doet vervolgens weer hetzelfde ritueel.

We zeggen geen woord meer. Ik kijk Vriendin aan en zie in haar ogen hetzelfde: ontroering, medeleven, medelijden.
Ik voel mijn hart bonken. Zo ziet angst er ook uit. Daar beneden op de galerij voltrekt het zich zeker 10 keer.

Controledwang: eerst het ritueel doen en daardoor de angst bedwingen.

Dan een laatste keer, ze trekt hard heen en weer aan de deur, pakt de boodschappentas en loopt de galerij af, het jongetje achter haar aan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Met een zucht draaien we ons om naar elkaar.
We hebben duizend vragen, maar geen ervan wordt beantwoordt.
Achter elke voordeur is een verhaal.